MM Story Teller

Chapter 97

Viewers 7k

🌍Chapter 97

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးက သူ့အားအဖြေပေးလာလျှင် သူကစွန့်စားရန်ဆုံးဖြတ်ခဲ့လေသည်။

အကယ်၍၄င်းမှာ အဖြေမှန်မဟုတ်လျှင်တောင် သူ့တွင် အခွင့်အရေးရှိနေဆဲပင်။ သူ ဖိနပ်တိုက်ဆေး ၄စက်ကို သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးထံပေးပြီး ဖူ၀မ်သော် သွေးအထုတ်မခံရစေရန် တားလိုက်၍ရသည်။ သူနှင့်ဖူ၀မ်သော်တွင် နောက်ဆုံးအခွင့်အရေးတစ်ခုတော့ကျန်ဦးလိမ့်မည်။

အရေးပေါ်အခြေအနေမဟုတ်သ၍ သူ ဘုရင့်ရွှေဒင်္ဂါးကို သုံးကာ ထွက်သွားမည်မဟုတ်ချေ။ အဘယ်ကြောင့်မူ ဤပစ္စည်းသည်ကားအလွန်အဖိုးတန်သည်။ ထို့အပြင် သူထွက်သွားပါကာ ဖူ၀မ်သော်ရှုံးနိမ့်သွားပေလိမ့်မည်။

စက်ရုံထဲတွင် ရှင်းဖုန်းပြောသလိုမျိုး သေဆုံးသွားသူ၂ယောက်မကကြောင်း သူ ခန့်မှန်းမိပြီးဖြစ်၏။

ဖူ၀မ်သော်ဘက်တွင် တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ကာ ထန်မော့ဘက်တွင်တော့ ၂ယောက်ရှိသည်။

ဤဂိမ်း၏အခြေခံလိုအပ်ချက်မှာ တစ်ဖက်တွင်၂ယောက်ရှိရန်လိုအပ်ကာ ကျန်တစ်ဖက်တွင် တစ်ယောက်ရှိရမည်ဖြစ်သည်။ ဖူ၀မ်သော်က သူ့ဘက်တွင် သေဆုံးသူ၃ဦးရှိကြောင်းပြောခဲ့သည်။ ဆိုလိုသည်ကရှင်းဖုန်းဖက်တွင် သေဆုံးသူ၂ယောက်တည်းမဖြစ်နိုင်ဟုပင်။

ဂိမ်းရှုံးသွားသည်နှင့် တဖက်ကစားသမားမှာလည်း သေသည်အထိ သွေးကိုထုတ်ခံရပေတော့မည်။

အစတွင်တော့ ရှင်းဖုန်းမှာ ကစားသမားတစ်ယောက်သာကျန်သ၍ ရှင်သန်နိုင်သည်ဆိုသည့်အချက်ကို မသိခဲ့လောက်ချေ။ သူ၏နောက်မှရောက်လာသော ကစားသမားသေဆုံးသွားပြီးနောက် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးကဆိုခဲ့သည်။

"မင်းမသေဘူး...မင်းရဲ့အဖော်ကို သတ်နိုင်သ၍ မင်းသေစရာမလိုဘူး။"

ထိုမှစ၍သူ သူ၏အဖော်များကို သတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ရှင်းဖုန်းမှာ သေဆုံးသွားပြီဖြစ်ကာ သူ၏အတွေးများကိုလည်း မသိနိုင်တော့ချေ။ မည်သူကမှ အမှန်တရားကို သိတော့မည်မဟုတ်။

ထန်မော့ထိုအကြောင်းကို တွေးမနေတော့ပဲ ဖူ၀မ်သော်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ တစ်ချိန်လုံးစိတ်ကိုတင်းထားလျက် အန္တရာယ်များသောဂိမ်းတစ်ခုကိုဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။ သို့သော် ထန်မော့ရလဒ်ကို ကျေနပ်ပါသည်။

သေခြင်းကိုအတူရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့ရပြီးမှ မိတ်ဆွေအစစ်ဆိုသည်ကိုရနိုင်သည်။

ထို ပီနိုကီယိုဂိမ်းကို ထည့်တွက်စရာမလိုပေ။

ထန်မော့ကသူ့အားနောက်လိုက်သည်။

"ခင်များဂိမ်းက ကျွန်တော့်ထက်ပိုလွယ်တဲ့ပုံပဲ"

သူက ဖူ၀မ်သော်ဒဏ်ရာရမနေခြင်းကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်လေသည်။

ဖူ၀မ်သော်မှ ထန်မော့ကအရင်လောက်သူ့အပေါ် သတိထားမနေတော့သည်ကို ခံစားမိလေသည်။ သူသည် ဤလူရွယ်လေးကို အတွေးများဖြင့်ကြည့်လျက် ဆိုလိုက်သည်။

"ကိုယ့်ဒဏ်ရာတွေကလည်း မင်းထက်မနည်းပါဘူး... ဒါပေမယ့် ကိုယ့်စွမ်းရည်ရဲ့အားသာချက်က အနာမြန်မြန်ကျက်တာပဲ"

ထန်မော့ခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည်။

ထန်မော့သည် သူ၏ရှေ့မှ အရပ်ရှည်ရှည်အမျိုးသားအား တိတ်တဆိတ်ကြည့်လျက် ဤအမျိုးသား၏စွမ်းရည်က ဘာဖြစ်နိုင်သည်ကို စဥ်းစားနေမိသည်။ အထူးသဖြင့် ဤလူ၏စွမ်းရည်ကို သူရနိုင်မလားကို ပို၍စိတ်၀င်စားမိလေသည်။

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ လေးလံသော သံချိန်းကြိုးကြီးကိုဆွဲလျက် စက်ရုံထဲသို့၀င်လာခဲ့လေသည်။ သူ၏ဘယ်လက်တွင် သံချွန်တစ်ခုကိုကိုင်ထားပြီး ၄င်း၏ထိပ်ဖျားတွင် အနက်ရောင် ဖိနပ်တိုက်ဆေးလေးကို ချိတ်ဆွဲထားလေသည်။ ၄င်းမှာ ထူးဆန်းစွာလေထဲတွင် သည်အတိုင်းတွဲလွဲခိုလျက် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီး သွားရာနောက်သို့လိုက်နေခဲ့လေသည်။

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ ထန်မော့နှင့် ဖူ၀မ်သော်အနီးသို့လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ ထို့နောက်သူတို့၂ဦးကိုကြည့်လျက်ဆိုလာခဲ့သည်။

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ငါက အလုပ်ကြိုးစားပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးပဲကွ... မင်းတို့ကငါ့ကို ဖိနပ်တိုက်ဆေးရှာပေးခဲ့တယ်ဆိုတော့ မင်းတို့ကိုဆုပေးရမှာပေါ့... ဆုအဖြစ် မင်းတို့ရဲ့ဖိနပ်တွေကို ပြင်ပေးမယ်"

"တင်းတောင်~ အဓိကမစ်ရှင် 'ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဦးဦးသံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီး ဖိနပ်ပြင်တာကို ထိုင်ကြည့်ပါ' ကိုဖွင့်လိုက်ပါပြီ"

ထန်မော့"..."

ဖူ၀မ်သော်"..."

ဘာလို့တစ်ခုခုမှားနေသလို ခံစားနေရပါလိမ့်...

ထန်မော့မှာ ခြေဗလာဖြင့်ရပ်နေရစဥ် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ သူ၏ဖိနပ်အား သံချွန်ဖြင့် တဒုန်းဒုန်းစတင်ထုတော့သည်။ ထန်မော့ ဘာမှားနေမှန်းနောက်ဆုံးတော့ သိလိုက်ရသည်။

သူဘာလို့ဒီဖိနပ်တစ်ဖက်ကိုပြင်လိုက် ဟိုဖိနပ်တစ်ဖက်ကိုပြင်လိုက်နဲ့ ကလေးလိုလုပ်နေတာတုန်း...

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးက ထန်မော့သက်တောင့်သက်သာဖြစ်မနေသည်ကို မြင်လျှင်

သူတို့၏ရန်ညှိုးကို ထောက်ထားလျက် သူ၏ဖိနပ်ကို အရင်ပြင်ရန်ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

ထန်မော့အမှန်တကယ်ကို သက်တောင့်သက်သာဖြစ်မနေပေ။ ကံကောင်းသည်က သူ၏ခြေထောက်က အနံ့ဆိုးမရှိချေ။ သို့မဟုတ်ပါက ဖူ၀မ်သော်မှာ သူ့အား တမျိုးမြင်သွားမည်ဖြစ်ကာ ၄င်းမှာ ဂိမ်းရှုံးသည်ထက်ပင် ကြောက်စရာကောင်းလှသည်။

သို့သော် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးက တမင်ပင်နှာခေါင်းကိုလက်ဖြင့်ညှစ်လျက် အော်ဟစ်လာသည်။

"နံစော်နေတာပဲ"

ဖူ၀မ်သော်ထံမှ ရယ်သံခပ်နိမ့်နိမ့်ထွက်လာခဲ့သည်။

သူခြေထောက်ကတကယ်ကြီး မနံပါဘူးနော်...

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ သူ၏ဖိနပ်အား ကြာရှည်စွာ ထုရိုက်နေစဥ် ထန်မော့ သူ၏ခြေဗလာပေါ်ကျရောက်လာသော ဖူ၀မ်သော်၏ အကြည့်များကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူသည်ခြေအိတ်ကို၀တ်ထားဆဲဖြစ်သည့်တိုင် အလွန်ထူးထူးဆန်းဆန်းခံစားနေရသည်။ သို့နှင့်သူသည် မသိယောင်ဆောင်လျက် မစ်ရှင်ကဆိုသည့်အတိုင်း ဖိနပ်ပြင်နေသည်ကိုသာ ရှုတည်တည်မျက်နှာဖြင့်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။

၁၀မိနစ်ကြာပြီးနောက် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ ထန်မော့ဖိနပ်ကိုပြင်ခြင်းပြီးသွားလျက် ဖူ၀မ်သော်ထံကမ်းပေးလိုက်လေသည်။

ထို့နောက် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ ဖူ၀မ်သော်၏ ဖိနပ်ကို ကိုင်လျက် နှာခေါင်းကို ပိတ်ကာ အော်လာခဲ့ပြန်သည်။

"နံချက်ပဲ အရမ်းနံတယ်"

ဖူ၀မ်သော်"..."

ထန်မော့အရယ်မရပ်တော့ပေ။ လူ၂ဦးအချင်းချင်းအကြည့်ဆုံသွားခဲ့မိသည်။ ဖူ၀မ်သော်၏ မျက်လုံးတို့က နက်နဲလျက် ထန်မော့မူ တည်ငြိမ်သည့်တိုင် ရန်စမှုလေးစွက်နေသာ အပြုံးဖျော့ဖျော့ကိုချိတ်ဆွဲလျက်။

"ရော့ မင်းတို့ရဲ့နံစော်နေတဲ့ဖိနပ်တွေကိုပြင်ပြီးသွားပြီ...ငါသံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးက မြေအောက်ကမ္ဘာမှာ နာမည်ကျော်ကွ... ငါဒီတစ်ကြိမ်တော့ မင်းတို့ကိုပြင်ပေးလိုက်မယ်... ဒီကံကောင်းမှုကို တစ်ဘ၀လုံးစာမှတ်ထား ဟင်း"

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ ဖိနပ်များကို သံချွန်ဖြင့် အချိန်အကြာကြီးထုနေခဲ့သော်လည်း ဖိနပ်များမှာ ထွေထွေထူးထူးပြောင်းလဲမသွားခဲ့ချေ။ ထိုစဥ် အနက်ရောင်မျှော်စင်၏ ကြေညာသံထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

"တင်းတောင်~ အဓိကမစ်ရှင်' ချစ်စရာ ဦးဦးသံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီး ဖိနပ်ပြင်တာကို ထိုင်ကြည့်ပါ' ပြီးမြောက်သွားပါပြီ...အစစ်အမှန်လောကဂိမ်း 'ချစ်စရာသံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီး'ကိုရှင်းလင်းလိုက်ပါပြီ... ဆုအဖြစ် 'မှော်ဖိနပ်'တွေကို ရရှိသွားပါပြီ"

[ပစ္စည်း: မှော်ဖိနပ်]

[ပိုင်ရှင်:ထန်မော့၊ ဖူ၀မ်သော်]

[အရေအသွေး: ထူးရှယ်]

[အဆင့်: ၂]

[တိုက်ခိုက်မှု: မရှိ]

[အသုံးပြုပုံ: ဒီမှော်ဖိနပ်တွေကိုစီးထားလိုက်ရင် ကမ္ဘာမြေဆွဲအားကို မေ့ထားပြီး နံရံပေါ် ရေပေါ် ဘယ်ပေါ်မှာမဆို လမ်းလျှောက်လို့ရတယ်]

[ကန့်သတ်ချက်: တစ်နေ့မှာတစ်ကြိမ် တစ်ကြိမ်မှာ ၁နာရီစာအသုံးပြုနိုင်]

[မှတ်ချက်: လာစမ်းပါ။ ငါ့ကိုနယူတန်ရဲ့အခေါင်းနဲ့လာဖိသတ်လို့မရဘူးကွ]

ထန်မော့နှင့် ဖူ၀မ်သော် ဖိနပ်များကို ပြန်စီးလိုက်ပြီး စက်ရုံထဲမှထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ထွက်လာစဥ် သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးက သံချိန်းကြိုးကိုဆွဲလျက် ဖူ၀မ်သော်ရှိနေခဲ့သည့် ဂိုထောင်ခန်းဆီလျှောက်သွားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

ထန်မော့ သူ၏နောက်မှသံချိန်းကြိုးကို စိတ်၀င်စားစွာကြည့်လိုက်သည်။

အနက်ရောင်မျှော်စင်ဆိုခဲ့သည်က ဤချိန်းကြိုးမှာ ကျိုးကြောင်းပြဂုဏ်သတ္တိရှိကာ ချည်နှောင်ခံရပြီးသည်နှင့် ပြန်ဖြည်၍မရဟုပင်။

ထိုချိန်းကြိုးမှာ ဤမှော်ဖိနပ်များထက် ပိုအဖိုးတန်လှသည်။

သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးတဖြည်းဖြည်းအဝေးသို့ရောက်သွားခဲ့လျှင် ထန်မော့ခေါင်းကိုပြန်လှည့်လျက် တီးတိုးဆိုလိုက်သည်။

"အဲဒါကို ခိုးလို့ရမယ်ထင်လား"

ဖူ၀မ်သော် ထိုသံချိန်းကြိုးကိုကြည့်မနေခဲ့သော်လည်း ထန်မော့၏စကားကို နားလည်ခဲ့သည်။

"မရလောက်ဘူး"

ထန်မော့မကျေမနပ်အမူအယာဖြင့် ရှေ့သို့ဆက်၍လျှောက်သွားခဲ့လေသည်။

ဖူ၀မ်သော် ၄င်းကိုမြင်လျှင် သူ၏နှုတ်ခမ်းတို့တွန့်ကွေးသွားခဲ့လေသည်။ သို့သော် ဘာမျှတော့မဆိုလိုက်ချေ။

ထိုသံချိန်းကြိုးမှာ အမှန်တကယ်ကို ရတနာတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း ဖူ၀မ်သော်မှာ သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးအား တစ်ကြိမ်ရင်ဆိုင်ကြည့်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ထန်မော့နှင့်ပူးပေါင်းမည်ဆိုလျှင်တောင် သူတို့၂ယောက်ပေါင်း၍ပင် မယှဥ်နိုင်မည်စိုးရသည်။ သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးမှာ ပီနိုကီယိုထက် အနည်းငယ်ပို၍သန်မာလေသည်။ သူကစန်တာကလော့နှင့် ဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးတို့အဆင့်လောက် မရောက်သေးသော်လည်း သိပ်မကွာလှချေ။

လူ၂ဦးမှာ စက်ရုံဧရိယာမှာ လျင်မြန်စွာထွက်လာခဲ့ပြီး မောလ်၏အ၀င်၀သို့ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။

ပတ်၀န်းကျင်က အလွန်မှောင်မည်းနေပြီးဖြစ်ရာ ဖူ၀မ်သော် မောလ်ထဲတွင် နားစရာနေရာတစ်နေရာရှာရန် ကြံရွယ်ထားလေသည်။

ထန်မော့ ထိုအနက်ရောင်၀တ်အမျိုးသား၏ပုံရိပ် အရေးပေါ်ဓါတ်လှေကားမှတဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသည်ကို တွေ့ပြီးနောက် သူသည်လည်း ကားပါကင် ဒုတိယထပ်ကို ဆင်းသွားလိုက်လေသည်။

ဒုတိယထပ်၏ အရေးပေါ်ဆေးပေးခန်းကိုရောက်လျှင် သူ အပြင်မှပင် လစ်ဇ်နှင့် လော့ဖုန်းချန်းတို့၏အသံများကို ကြားလိုက်ရလေသည်။

လော့ဖုန်းချန်းကမေးနေခဲ့သည်။

"သူ့ကိုတကယ်အသိပေးခဲ့တာလား"

လစ်ဇ်မှာ တုန်လှုပ်နေသောအသံဖြင့်

"တကယ်ပါ...ကျွန်မထန်မော့နဲ့ အနက်နဲ့လူကို အခုလေးတင်တွေ့ခဲ့တာ... ရှင်ပြောတဲ့ လူကြီးမင်းဖူဆိုတာဖြစ်မယ်... ကလေးမလေးပြန်ရောက်တယ်ကြားတော့ ထန်မော့က ၀မ်းသာပြီး ချက်ချင်းပြန်ခဲ့မယ်ပြောတယ်... ပြီးမှ ကျွန်မဟိုကောင်လေးကို ခေါ်ဖို့သွားတာ... အခုကျွန်မတို့အကုန်ပြန်ရောက်ပြီကို ထန်မော့မရောက်သေးဘူး... ဒေါက်တာ သူတစ်ခုခုများဖြစ်နေတာလား...ခိုး၀င်သူနဲ့များတိုးလို့လား ဒါမှမဟုတ် ဂိမ်းထဲ ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရတာလား"

လော့ဖုန်းချန်းထပ်ပြောခါနီးတွင်ပင် အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ လူတိုင်းမှာ အသံလာရာကိုကြည့်လိုက်ကြသည်။

တံခါးပွင့်လာသည်ကို အားလုံးမြင်လိုက်ရသည်။

ထန်မော့ တံခါး၀တွင် ရပ်လျက် ဆိုလိုက်သည်။

"ဂိမ်းထဲရောက်သွားလို့"

လစ်ဇ် သူပြန်ရောက်လာသည်ကိုမြင်မှ သက်ပြင်းချလိုက်လေသည်။ သူမကအနည်းငယ် နောင်တရနေဟန်ဖြင့်ဆိုသည်။

"ကျွန်မအဲတုန်းက ရှင်နဲ့အတူသွားလိုက်ရမှာ ဒါဆို ရှင်ဂိမ်းထဲရောက်သွားမှာမဟုတ်ဘူး... အဲဒီတ၀ိုက်က ဂိမ်းတွေ ၀င်ပေါက်တွေအကုန် ကျွန်မသိတယ်"

ထန်မော့အခန်းထဲသို့၀င်လာခဲ့သည်။

"ကျွန်တော်က အစစ်အမှန်လောကဂိမ်းထဲရောက်သွားတာ"

သူကလော့ဖုန်းချန်းကိုကြည့်လိုက်ကာ

"သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးရဲ့ဂိမ်းလေ ဖူ၀မ်သော်နဲ့အတူ ရှင်းခဲ့ပြီ"

ထို့နောက် ထန်မော့မှာ ဖိနပ်ချုပ်သမားကြီးနှင့်တွေ့ခဲ့သည်တို့ကို ပြန်လည်ပြောပြခဲ့သည်။ ရခဲ့သောဆုကိုထိမ်ချန်လျက် စွမ်းရည်နှင့် ဂိမ်းကူပစ္စည်းများ အသုံးပြု၍မရပုံတို့ကိုပြောပြခဲ့သည်။ ၄င်းမှာ အလွန်အရေးကြီးသောသတင်းပင် ။ နားထောင်ပြီးနောက် လော့ဖုန်းချန်းကဆိုလာခဲ့သည်။

"ကျေးဇူးပါပဲ .. ဒီသတင်းကတကယ်အရေးကြီးတယ်...အနာဂါတ်မှာ ငါတို့တွေဒီအချက်ကို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရမှာပဲ"

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"ကိစ္စမရှိပါဘူး"

လော့ဖုန်းချန်းမှာ ထန်မော့အားအစုန်အဆန်ကြည့်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် အကြာကြီးနေမှ ပြုံးလိုက်သည်။

"အိုကေ ငါမင်းကို ကျေးဇူးမတင်တော့ဘူး"

လော့ဖုန်းချန်းက ထန်မော့တစ်ခုခုပြောင်းလဲနေသည်ကို အလိုလိုခံစားမိနေခဲ့သည်။ ၄င်းမှာ ကြီးမားသော ပြောင်းလဲမှုကြီးမဟုတ်သည့်တိုင် ပြောင်းလဲမှုတစ်ခုဖြစ်နေဆဲပင်။ အရင်ကဆိုလျှင် ထန်မော့သည် ဤသတင်းများကို တိုက်ရိုက် ပြောပြလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။

အဆုံးတွင်တော့ ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ်တက်လာစဥ်က သူသိသမျှလူတိုင်းကပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

သူငယ်ချင်းဟုခေါ်နိုင်သောလူနည်းစုမှာလည်း တိုက်အဖွဲ့၀င်များပင်။ သို့တိုင်အောင် သူသည်မတွေးတောမစဥ်းစားပဲ သည်အတိုင်းအကုန်ပြောလိမ့်မည်တော့မဟုတ်ချေ။

လစ်ဇ်နှင့် ကျန်အဖွဲ့၀င်များ မကြာခင်၌ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ လျိုချန်းက ချန်ရှန်းရှန်းအားတစ်စုံတစ်ခုပြောပြီးနောက် မျက်ရည်များကို သုတ်ကာအခန်းထဲမှ ထွက်သွားခဲ့လေသည်။

ထန်မော့ ၄င်းကိုမြင်လျှင် တစ်ခုခုမူမမှန်သည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် သူထုတ်မမေးပဲ ၀ါးပင်လေးလို ပိန်ပါးသောကောင်လေး ထွက်ခွာသွားသည်ကိုသာ တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။

ယခုတွင် ထန်မော့၊ လော့ဖုန်းချန်းနှင့် ချန်ရှန်းရှန်းသာလျှင် ကျန်တော့သည်။

သူသည်သံဖိနပ်ချုပ်သမားကြီး၏ဂိမ်းမှ ထွက်ခွာလာပြီးနောက်ဆုံးတွင် ဤကလေးမလေးကို ပြန်တွေ့ရချေပြီ။

ထန်မော့ ဤကလေးမလေးကို သူ၏အသင်းဖော်အဖြစ် အမြဲလိုချင်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ သူ၏စွမ်းရည်အများကြီးထဲတွင် ချန်ရှန်းရှန်း၏စွမ်းရည်တစ်ခုထဲကသာ ကံကောင်း၍ရရှိခဲ့သော စွမ်းရည်မျိုးဖြစ်ကြောင်း သူမမေ့ခဲ့ချေ။ သူ ကုတင်နားသို့လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးကို မှီကာလဲလျောင်းနေသော ကလေးမလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏နဖူးနှင့် လက်မောင်းများမှာ ဒဏ်ရာများဖြင့်ပြည့်နေသော်လည်း သူမ၏မျက်လုံးများကမူ တောက်ပနေဆဲဖြစ်သည်။ သူမက ထန်မောနှင့် လော့ဖုန်းချန်းကို တည်တန့်စွာကြည့်လာခဲ့သည်။

လော့ဖုန်းချန်းကဆိုလိုက်သည်။

"ရှန်းရှန်းမှာစိတ်၀င်စားစရာသတင်းတစ်ခုပါလာတယ်...ထန်မော့ ငါ့အထင် ဒီသတင်းက မင်းအတွက် သိပ်အရေးကြီးမယ်ထင်တယ်"

ထန်မော့ကလေးမလေးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။

ချန်ရှန်းရှန်းမှာ ခေါင်းညိတ်လျက် တိုက်ရိုက်သာဆိုလာခဲ့သည်။

"ဖေးဖေးနဲ့ ကျွန်မက ခရစ်စမတ်ဂိမ်းအတူတူကျတာ...ကျွန်မတို့ဂိမ်းထဲမှ လူ၁၀ယောက်ပါတယ်... ကျွန်မအသေးစိတ်ကိုတော့ မပြောတော့ဘူး... အစ်ကိုတို့လိုပဲ ဒီဂိမ်းက အသင်း၂သင်းရင်ဆိုင်ရတဲ့ဂိမ်းပဲ... ဒါပေမယ့် အဖွဲ့ကတော့ ၅ဖွဲ့... ကျွန်မနဲ့ဖေးဖေးက အသင်းမတူကြဘူး... ဂိမ်းတတိယအချီမှာပဲ..."

ချန်ရှန်းရှန်း၏ အသံမှာ တန့်သွားခဲ့သည်။ သူမ၏ဒဏ်ရာရထားသောမျက်နှာတွင် အမူအယာထွေထွေထူးထူးမရှိသလို အသံနေအသံထားမှာလည်းပဲ ပြောင်းလဲမသွားခဲ့။ သို့တိုင်အောင် ထန်မော့ သူမ၀မ်းနည်းနေသည်ကို ခံစားမိလေသည်။

"မိန်းကလေးကစားသမားတစ်ယောက်ကြောင့် ဖေးဖေးသေသွားတယ်"

ထန်မော့မှာ ရင်ထဲတင်းကြပ်သွားလျက် ထိုကလေးမလေး၏တောက်ပသောအပြုံးနှင့် မျက်နှာက အာရုံထဲ ဖြတ်ခနဲပေါ်လာခဲ့လေသည်။

သူသည်ဘာပြောရမှန်းမသိသဖြင့် ဘာကိုမျှမဆိုခဲ့။ ကုတင်ပေါ်မှကလေးမလေးကိုသာ တိတ်ဆိတ်စွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။

ချန်ရှန်းရှန်း ခတ္တမျှတန့်သွားပြီးနောက် ဆက်၍ပြောလာခဲ့သည်။

"၅ချီမြောက်မှာ ကျွန်မအသင်းဖော်နဲ့ ကျွန်မက ထုတ်ပယ်ခံလိုက်ရပြီး မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ဂိမ်းထဲ ၀င်ခဲ့ရတယ်...ကျွန်မရဲ့မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ဂိမ်းက မြေအောက်နိုင်ငံရဲ့ အကျဥ်းထောင်ထဲမှာ... ကျွန်မအသေးစိတ်တွေမပြောတော့ဘူး... ဒါပေမဲ့ဂိမ်းရဲ့ အဓိက၂ချက်ကိုတော့ တွေ့ခဲ့တယ်"

ထန်မော့ မေးလိုက်သည်။

"ဘာတွေလဲ"

🪩

Prev Next