Chapter 85

🌍Chapter 85

ဇန်န၀ါရီ ၃ရက်​နေ့ မနက်အ​စောပိုင်း နာရီလက်တံက ၆နာရီကိုညွှန်ပြလိုက်ချိန် ရှန်ဟိုင်းတစ်ခွင်ပဲ့တင်ထပ်​စေ​သော ​ကြေညာသံတစ်ခုထွက်လာခဲ့​လေသည်။

" တင်း​တောင်~ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကို သတ်မှတ်ချိန်နဲ့အညီဖွင့်လှစ်လိုက်ပါပြီ​နော်။ ဂိမ်းရဲ့တည်​နေရာက​တော့ ​​မြေ​အောက်ကမ္ဘာရဲ့ ငှက်​ပျောသီးဘုံဆိုင်​လေးပဲဖြစ်ပါတယ်​နော်။ 

ဂိမ်းရဲ့ဆု: ဦးဦးမာရီယိုအကြိုက်ဆုံး ​နံ​စော်​နေတဲ့ ​ခြေအိတ်ကို စိမ်ထားတဲ့ ထူးရှယ်ဆိုဂျူး

ဂိမ်းယဲ့​ဘော့စ်: ငှက်​ပျောသီးဘုံဆိုင်ရဲ့ပိုင်ရှင်၊ ဇန်နဝါရီ ၃ရက် ၁၇နာရီ ၄၂မိနစ်မှာ ကျင်းအန်ခရိုင် ကျုံးထိုက် ဗဟိုရင်ပြင်ကြီးက​တဆင့် ဂိမ်း​လေးကို ပါ၀င်ဆင်နွှဲဖို့ ဖိတ်​ခေါ်ပါတယ်​နော်"

“တင်း​တောင် ~ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကို သတ်မှတ်ချိန်နဲ့အညီ..."

အနက်​ရောင်​မျှော်စင်မှာ ၃ကြိမ်တိုင်တိုင် ​ကြေညာ​ပေးလာခဲ့သည်။ ထန်​မော့မှာ ထိုအသံကိုကြားချိန်တွင် စုကျိုးကိုပြန်ရန် ပြင်ဆင်​နေချိန်ပင်ဖြစ်သည်။ သူ၏လှုပ်ရှားမှုတို့ ရပ်တန့်သွားလျက် ထို​ကြေညာချက်ကို ဂရုတစိုက်နား​ထောင်​နေခဲ့​လေသည်။ ထို့​နောက် ထန်​မော့မှာ တိတ်ဆိတ်မှုထဲမှ ရုန်းထွက်လျက် တံခါးကိုဖွင့်ကာ ​လော့ဖုန်းချန်း၏ ရုံးခန်းဆီသို့​လျှောက်သွားလိုက်​၏။

​လော့ဖုန်းချန်းမှာ သူ့အား​စောင့်​နေခဲ့သည့်ပုံပင်။ 

လူတစ်ဦးမှာ စားပွဲ​နောက်တွင်ထိုင်လျက် တစ်ဦးမှာ​တော့ တံခါး၀တွင် ရပ်​နေခဲ့သည်။ ထို့​နောက်တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကြည့်လျက် မည်သည်ကိုမျှမဆိုဖြစ်ကြ​ချေ။

အ​တော်ကြာပြီးမှ ​လော့ဖုန်းချန်းကဆိုလာခဲ့သည်။ 

"၁၀ရက်​ကျော်သွားပြီ ချန်ရှန်းရှန်းနဲ့ ​ရှောင်​ဖေး​ဖေးကပြန်မလာ​သေးဘူး... မင်းပြန်မသွားခင် နည်းနည်း​လောက်​နေပြီး စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကို ကြည့်သွားဦးမလား"

ထန်​မော့သူ၏​ဘေးသို့​လျှောက်သွားလိုက်ကာ ခုံတစ်ခုံဆွဲလျက် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထို့​နောက် သူကတည်ငြိမ်စွာဆိုလာခဲ့သည်။

"အစစ်အမှန်​လောကဂိမ်းနဲ့ တခြားဂိမ်း​တွေနဲ့ကြားက ကွာခြားချက်ကြီးက အစစ်အမှန်​လောကဂိမ်းက ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာရှိ​နေတာပဲ... အနက်​ရောင်​မျှော်စင်မွန်းစတား​တွေက ကမ္ဘာ​ပေါ်တိုက်ရိုက်ဆင်းလာပြီး ဂိမ်းကို စလို့ရတယ် ဒီလိုဂိမ်းမျိုးက နည်းနည်း​တော့ စဥ်းစားစရာပဲ ​ဘေးပတ်၀န်းကျင်နဲ့ ဆိုင်တာမျိုးဖြစ်​နိုင်တယ်။" 

ထန်​မော့ ​လော့ဖုန်းချန်းကို ကြည့်လျက် တည့်ပင်​ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်​တော် စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းထဲကို ၀င်မှာမဟုတ်ဘူး"

​လော့ဖုန်းချန်းအံ့အားသင့်သွားခဲ့​လေသည်။

"မ၀င်ချင်ဘူးလား" 

"အင်း... ဂိမ်းက အခုမှပွင့်လာတာ...ခက်ခဲမှုအဆင့် နဲ့အန္တရာယ်က ဘယ်​လောက်မြင့်မှန်း ဘယ်သူမှမသိဘူး ခင်များဆီက ရမယ့်သတင်းကိုပဲ ကျွန်​တော်က​စောင့်မှာ"

​လော့ဖုန်းချန်းက သူ၏ဆိုလိုရင်းကိုနားလည်​လေသည်။ သူသည်အလွန်တည်ငြိမ်စွာပင် ​မေးလာခဲ့သည်။

"တိုက်အဖွဲ့အစည်းက​တော့ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကို ကျိန်း​သေ၀င်မှာပါ... ဒါ​ပေမယ့် ထန်​မော့ ငါတို့က ဒီအဖိုးတန် သတင်းကို မင်းကိုဘာလို့​ပြောပြရမှာလဲ"

ထန်​မော့ကတုန့်ပြန်လာသည်။ 

"ကျွန်​တော်က မာရီယိုကို​တွေ့ဖူးတယ်...သူ့ရဲ့အချက်တချို့ကို ကျွန်​တော်ခင်များတို့ကို​ပြောပြနိုင်တယ်...ဂိမ်းရဲ့​ဘောစ့်ကသူမဟုတ်​ပေမယ့်လည်း ဆုကသူနဲ့ဆိုင်ပြီး​တော့ သူကအဲဒီဘုံ​ဆိုင်ရဲ့ ​ဖောက်သည်ပဲ​လေ... ပြီး​တော့ ကျွန်​တော် ဘုံဆိုင်အ​ကြောင်းကိုလည်း ကြားဖူးထားတယ်"

​လော့ဖုန်းချန်း၏မျက်လုံးတို့​တောက်ပသွားလျက်

"မင်းအဲဒီဘုံဆိုင်ကို သိတယ်လား" 

"အင်း ကျွန်​တော့်ရဲ့ ခရစ်စမတ်ဂိမ်းမှာ ဂိမ်းရဲ့​ဘော့စ်က ပီနိုကီယို သူ​ပြောခဲ့တာက မင်းက ငှက်​ပျောသီး ဘုံဆိုင်က ပိုးငတုံး​ကောင်လိုပဲ ခပ်တုံးတုံးနဲ့ ချစ်စရာ​ကောင်းတယ်တဲ့"

​လော့ဖုန်းချန်း၏မျက်လုံးတို့​မှေးကျဥ်းသွားလျက် 

"မင်းဒီတစ်​ကြောင်းပဲ သိတာလား" 

​လော့ဖုန်းချန်း၏မယုံသင်္ကာအကြည့်မှာ ထန်​မော့​ပေါ်တွင် စွဲမြဲလျက်ပင်။

​လေထုမှာ တိတ်ဆိတ်လျက် နှစ်ဦးသားမှာ အပြန်အလှန် စိုက်ကြည့်​နေခဲ့ကြသည်။

ထန်​မော့၏လက်​ချောင်းများမှာ စားပွဲ​ပေါ် တ​တောက်​တောက်​ခေါက်​နေရင်းမှ သူ၏နှုတ်ခမ်း​ထောင့်တို့ ​တွန့်​ကွေးသွားခဲ့သည်။

"ကျွန်​တော့်မှာ ငှက်​ပျောသီးဘုံဆိုင်ရဲ့ ​ကြော်ညာစာရွက်ရှိတယ်ဆိုရင်​ရော"

ဇန်န၀ါရီလ ၂ရက်​နေ့ ည​နေတစ်ခုတွင် တိုက်အဖွဲ့အစည်းမှ အသန်မာဆုံး လူ၄​ယောက်ဖြစ်သည့် ဂျက် ​ကျောက်ကျန်း ထန်​ရှောင်းနှင့် လူရွယ်တစ်ဦးအဖွဲ့မှာ ဂျင်းအန်ခရိုင်မှ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းထဲသို့ ၀င်​ရောက်ရန်သွားခဲ့​လေသည်။

ထန်​မော့မှာမူ ​မောလ်ထဲတွင်ကျန်ခဲ့လျက် ၄င်းတို့ထွက်သွားသည်ကို ကြည့်​နေခဲ့​လေသည်။

ဖက်တီး​လေးမှာ အံ့အားသင့်စွာပင် ဆိုလာသည်။

"အစ်ကိုထန်ကျွန်​တော်တို့နဲ့ မလိုက်ဘူးလား.. အစ်ကိုကအရမ်းသန်မာတာပဲ... အတူသွားရ​အောင်​လေ"

ထန်​ရှောင်းမှာသူတို့အားနား​ထောင်​နေပြီး ထန်​မော့အား တိတ်တဆိတ်ကြည့်​နေခဲ့​လေသည်။

ထန်​မော့တွင် လိုက်မသွားရသည့်အ​ကြောင်းပြချက် များစွာ​ရှိ​လေသည်။ သူသည်ဖက်တီး​လေးကို ကြည့်လျက် လက်အခံနိုင်ဆုံးဖြစ်​လောက်မည့် အ​ကြောင်းပြချက်ကို ဆိုလိုက်သည်။

"ငါကအနက်​ရောင်​​မျှော်စင်ဂိမ်းထဲမှာ ပါပြီးသွားပြီ...​ဘော့စ်ကလည်း မာရီယို... ဘုံဆိုင်ကို သူကအလာများတယ်...ငါသူနဲ့ဆုံရင် မ​ကောင်းတာတစ်ခုခုဖြစ်မဖြစ် အာမမခံနိုင်ဘူး" 

ဖက်တီး​လေးကဆိုလိုက်သည်။

"​တွေ့ချင်မှလည်း​တွေ့မှာကို..."

"မ​ကောင်းတာတစ်ခုခုဖြစ်နိုင်တဲ့ အလားအလာရှိရင် ဖြစ်နိုင်​ချေကဘယ်​လောက်ပဲ နည်းနည်း ဖြစ်ကိုဖြစ်တယ်် ဖက်တီး​လေး... ဒါက မာဖီ​ဥပ​ဒေသပဲ" 

ထန်​မော့ပြုံးလျက် ဖက်တီး​လေးအား သင်ကြားပို့ချလိုက်သည်။

သို့​သော် ​ကျောက်ကျန်းကဆိုလာခဲ့သည်။

"သိတယ် ရှန်းရှန်းကျွန်​တော့်ကို ​ပြောဖူးတယ် ရှန်းရှန်းကျွန်​တော်တို့ကို ခိုး၀င်သူ​တွေနဲ့​တွေ့မှာ စိတ်ပူလို့ပြန်လာခဲ့တာ...  ရှန်းရှန်း သူ..." 

ဖက်တီး​လေး၏စကားသံမှာ ရပ်သွားပြီး​နောက် ခပ်တိုးတိုး ​ရေရွတ်လာခဲ့သည်။

"ရှန်းရှန်းနဲ့ ​ဖေး​ဖေးလည်း ပြန်မလာ​သေးဘူး..."

ထန်​မော့၏မျက်နှာ​ပေါ်မှ အပြုံးမှာ တဖြည်းဖြည်း ​ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

တိုက်အဖွဲ့၀င်​လေးဦးမှာ လျင်မြန်စွာထွက်ခွာသွားခဲ့ကြသည်။

​လော့ဖုန်းချန်းကဆိုလာသည်။ 

"ဒါက ရှန်ဟိုင်းမှာ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်း ပထမဆုံးအကြိမ်ပွင့်လာတာပဲ...ဒီ​နေ့သွားမယ့် ကစားသမား​တွေ သိပ်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး...တစ်ယောက်တည်းသမား​တွေလည်း သွားမှာမဟုတ်ဘူး... အဖွဲ့နဲ့ အစီအစဥ်ချထားတဲ့သူ​တွေကပဲ အရဲစွန့်နိုင်မှာ"

ထန်​မော့ကပြန်​ဖြေလာခဲ့သည်။ 

"၃လတစ်ခါ ကစားသမား​တွေက ​မျှော်စင်ကို တိုက်ခိုက်ရမှာ အခု ၃ရက်​ကုန်သွားပြီ...Sအမျိုးအစားဂိမ်း​တွေနဲ့ ကျန်တဲ့ဂိမ်း​တွေက အကန့်အသတ်ရှိတယ်... ရှင်းပြီးတာနဲ့ ​ပျောက်သွားပြီး ​နောက်ထပ်ရှာရခက်တယ်...အစစ်အမှန်​လောကဂိမ်းနဲ့ ဖြစ်​စဥ်ဂိမ်း​တွေကပဲ ကစားသမား​တွေကို အမြန်သန်မာလာ​အောင်ပြီး​တော့ ​မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ခြင်းဂိမ်းနဲ့ အသားကျ​အောင်လုပ်​ပေးနိုင်မှာ"

ထို့​နောက်သူကတန့်သွားခဲ့သည်။ အကြာကြီး တိတ်ဆိတ်​နေပြီးမှ ထန်​မော့က​မေးလိုက်သည်။ 

"နိုင်ငံ​တော်က အနက်​ရောင်​မျှော်စင်​တွေအ​ကြောင်း နှစ်၀က်​လောက် သု​တေသနလုပ်​နေခဲ့တာပဲ ​လော့ဖုန်းချန်း ခင်များဘာ​တွေ​လေ့လာခဲ့တာလဲ"

​လော့ဖုန်းချန်း ပြန်​ဖြေမလာခဲ့​ချေ။ 

​လေပြည်က တိုး​ဝှေ့​နေဆဲပင်။ ​လော့ဖုန်းချန်းမှာ ​မောလ်ထဲသို့ လှည့်၀င်သွားလျက် တစ်ခွန်းသာဆိုခဲ့သည်။

"ငါတို့တစ်ခုခုကို​လေ့လာခဲ့တယ်ဆိုရင်​တောင် ရှန်ဟိုင်းမှာ သု​တေသနအဖွဲ့က ၄ဖွဲ့ရှိတယ် ငါတစ်​ယောက်တည်းမဟုတ်ဘူး"

ထန်​မော့သည် ​နေ​ရောင်​အောက်တွင် ရပ်လျက် အ​ဝေးမှ အနက်​ရောင်​မျှော်စင်အား ကြည့်​နေခဲ့သည်။ ​မျှော်စင်ကြီးမှာ ထို​နေရာတွင် တိတ်ဆိတ်စွာ လွင့်​မျောလျက်။ မည်မျှ​ဝေး​ဝေးကို ​ရောက်​နေပါ​စေ ထို ​မျှော်စင်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင်​လေသည်။ ထို​မျှော်စင်ကြီးကို ​ငေးကြည့်ရင်း ထန်​မော့မှာ ​နေ​ရောင်ခြည်​အောက်တွင် ရပ်​နေလျက်​တောင် ​အေးစက်မှုကို ခံစားမိ​လေသည်။

ထို့​နောက် သူလှည့်လျက် ​မောလ်ထဲသို့ ​လျှောက်သွားခဲ့သည်။ 

၁၇နာရီ ၄၂မိနစ်တွင် အနက်​ရောင်​မျှော်စင်၏​ကြေညာသံ ထွက်​ပေါ်လာခဲ့သည်။

"တင်း​တောင်~ စု​ဝေးခြင်းဂိမ်းကို သတ်မှတ်ချိန်နဲ့အညီ ဖွင့်လှစ်လိုက်ပါပြီ​နော်။ တရုတ်ပြည်ခရိုင်၂ ကစားသမား ၁၀၂​ယောက်ဟာ ဂိမ်းထဲကို ​အောင်မြင်စွာ ၀င်လာခဲ့ပါပြီ"

ထိုကစားသမား ၁၀၂​ယောက်မှာ အဖွဲ့ကိုယ်စီနှင့်သာဖြစ်​ပေလိမ့်မည်။ တိုက်အဖွဲ့အစည်းမှ ကစားသမား၄​ယောက်မှာ ရှန်ဟိုင်းတွင် အသန်မာဆုံးကစားသမားများထဲပါ၀င်​လေသည်။ ထန်​မော့ သူတို့အား တခြားကစားသမားများနှင့် ရင်ဆိုင်ရမည်ကို စိတ်မပူ​ချေ။ အနက်​ရောင်​မျှော်စင်ကိုသာ သတိထားရန်လိုအပ်​လေသည်။

​ကျောက်ကျန်းနှင့် ဂျက်မှလွဲလျှင် ထန်​မော့မှာ တိုက်၏ကျန်အဖွဲ့၀င်များနှင့် မရင်းနှီး​ချေ။ သူသည်​မြေ​အောက်ကားပါကင် ဒုတိယထပ်သို့​သွားလိုက်သည်။

​သူ မီးဖွင့်ပြီး လက်ကျန်လျှပ်စစ်စွမ်းအင်များကို မဖြုန်းတီးခဲ့​ချေ။ ထန်​မော့မှာ ​​မှောင်မည်း​နေ​သော ကားပါကင်ထဲ သူ၏မှတ်ဥာဏ်လမ်း​ကြောင်းအရ အတားအဆီးများကို ​ရှောင်ကွင်းရင်း​လျှောက်​နေခဲ့ရ​လေသည်။

သူ ပတ်၀န်းကျင်က ​သေးငယ်​သော အသံကအစ နားစွင့်လျက် အပြည့်အ၀အာရုံစိုက်ထားခဲ့သည်။ မည်သူမျှမရှိ​ကြောင်း​သေချာ​တော့မှ သူ၏အိတ်ထဲမှ ပတ္တမြားကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

ယ​နေ့တွင် ထန်​မော့မှာ ငှက်​ပျောဘုံဆိုင် ​​ကြေညာစာရွက်ဖြင့် ​လော့ဖုန်းချန်းနှင့်အ​ပေးအယူပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဖက်တီး​လေးတို့အဖွဲ့ ဂိမ်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာနိုင်သ၍ ​လော့ဖုန်းချန်းက ထန်​မော့အား ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ​ဆွေး​နွေးပြောပြပေးရမှာပင်။ ထို​ကြေညာစာရွက်မှာ ထန်​မော့ လွန်ခဲ့​သော၄ရက်က မာရီယို၏ဦးထုပ်ဖြင့် နံရံကို ၀င်​ဆောင့်ခဲ့ရာမှ ရရှိခဲ့တာပင်။

မာရီယို၏ဦးထုပ်မှာ တစ်​နေ့တွင် ၃ကြိမ်သာအသုံးပြုနိုင်သည်။ ၄ကြိမ်​မြောက်သုံးမိပါက သူ့အားထိခိုက်​စေမည်ပင်။ သို့နှင့်ထန်​မော့မှာ ထိုတစ်​နေ့၃ကြိမ်အခွင့်အ​ရေးကို မဖြုန်းတီးခဲ့​ချေ။ ထိုဦးထုပ်ကို ​နေ့စဥ်​ဆောင်းလျက် နံရံကို​နေ့တိုင်း ၀င်​ဆောင့်ခဲ့သည်။ ထို့​နောက်သူသည် အမှိုက်တပုံကို စု​ဆောင်းမိ​လေသည်။

ငှက်​ပျောဘုံဆိုင် ​ကြော်ညာစာရွက်၊ စင်ဒရဲလား၏ အ၀တ်ဖိနပ် စသဖြင့် ရတနာမှလွဲ၍ ထူးဆန်း​သောအရာများကိုသာ အမြဲရရှိခဲ့သည်။ ထန်​မော့ ကျိန်း​သေပင် ၄င်းတို့ကို လွှင့်မပစ်ခဲ့​ချေ။ ဤအရာများမှာ မည်သည့်အချိန်အသုံး၀င်လာမည်လဲ မသိနိုင်။ ထို​​ကြေညာစာရွက်ကို သုံး၍ ဖက်တီး​လေးတို့မှာ ဂိမ်းကို ​​အောင်​အောင်မြင်မြင် အဆုံးသတ်နိုင်လိုက်သည်လည်း ဖြစ်နိုင်​လေသည်။

အ​မှောင်ထဲတွင်သူသည် ပတ္တမြားကို မမြင်နိုင်​ချေ။ သူ၏လက်​ချောင်းများမှာ ပတ္တမြားကို စမ်း၍ကြည့်လိုက်သည်။ မိနစ်၀က်ခန့်ကြာပြီး​နောက် သူသည်ပတ္တမြားကို ​ခေါင်း​ပေါ်တင်လျက် ဦးထုပ်အဖြစ်​ပြောင်းလဲလိုက်​လေသည်။

ထို့​နောက် တမဟုတ်ချင်းပင် ပြင်းထန် နံ​စော်လှ​သော ​ချွေးပုတ်နံ့က ထန်​မော့၏နှာ​ခေါင်းကို တိုး​ဝှေ့လာ​တော့သည်။ 

ထန်​မော့အသက်ကိုချက်ချင်း​အောင့်လျက် ကားပါကင်၏ နံရံကို ချိန်လျက် ​ခေါင်းဖြင့် ​ပြေး၀င်​ဆောင့်လိုက်သည်။ 

ဘန်း...

တစ်ခုခုကကြမ်း​ပေါ်​ပြုတ်ကျလာခဲ့သည်။ 

ဘန်း...

တစ်၀က်စားထား​သော ပန်းသီးပိုင်မုန့်တစ်ခုပြုတ်ကျလာပြန်သည်။ ထန်​မော့၄င်းကို ​ကောက်လိုက်ပြီး​နောက် ထိုပိုင်မုန့်၏ ​အောက်သိုးသိုးအနံ့ကြီး​ကြောင့် မူး​ဝေသွားမတက်ပင်။

"ဒီ​လောက်ဆိုးရွားတဲ့အနံ့က​တော့ မာရီယိုရဲ့အနံ့ပဲ​နေမှာ"

ထန်​မော့​ပေါက်ကွဲသွားမိသည်။

ဤဦးထုပ်ကို ဆက်၍​ဆောင်းထားလျှင် ထန်​မော့မှာ ထိုအနံ့​ကြောင့် ​သေသွား​တော့မလားပင်မသိ​ချေ။ ထို့​နောက် သူလျင်မြန်စွာ နံရံကိုဦးတည်လျက် ၀င်တိုက်လိုက်ပြန်သည်။

ဘန်း...

​တောက်ပ​သော​ကျောက်တုံးတစ်ခုက ပြုတ်ကျလာပြီး ကြမ်းပြင်​ပေါ်တွင် လိမ့်သွားခဲ့သည်။ ​ဖျော့​တော့​သော အလင်း​ရောင်မှာ ၄င်း၏၂မီတာအကွာအ​ဝေးအတွင်း လွှမ်းခြုံသွားခဲ့သည်။ နံရံကို၃ကြိမ်၀င်တိုက်ပြီး​နောက် ထန်​မော့မှာဦးထုပ်ကို မ​စောင့်နိုင်​တော့စွာ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပတ္တမြားကို လွယ်အိတ်ထဲသို့ပြန်ထည့်လိုက်သည်။

တတိယအကြိမ်​မြောက်တွင် ထွက်လာသည်က ​တောက်ပ​သော ​ကျောက်တုံးပင်။ ၄င်းမှ ​လေထဲမှပြုတ်ကျလာပြီး ကြမ်းပြင်တစ်​လျှောက် ကားပါကင်၏တိုင်လုံးအနီးသို့ လိမ့်သွားခဲ့သည်။ ထန်​မော့ ၄င်းအနီးသို့​လျှောက်သွားလျက် ​ကျောက်တုံးကို ​ကောက်ယူရန်ပြင်လိုက်​လေသည်။

သူ၏လက်​ချောင်းမှာ ​ကျောက်တုံး​လေးကိုထိလိုက်ချိန်တွင်ပင် ကျန်လက်တစ်ဖက်မှ ထီးက​လေးကိုလျက်တပျက်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စကားစုကိုအမြန်ရွတ်ဆိုလိုက်​လေသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် အ​မှောင်ထုထဲမှ ခပ်နိမ့်နိမ့်ရယ်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရ​လေသည်။

ထန်​မော့၏ ဘယ်​ခြေ​ထောက်မှာ ​ရွေ့လျားသွားသည်နှင့် သူ၏ကိုယ်မှာလည်း မြှားတစ်စင်းနှယ် ​လှုပ်ရှားလျက် ထီးက​လေး၏ထိပ်ဖျားအား အ​မှောင်ထုထဲသို့ ထိုးခွင်းလိုက်​လေသည်။

ကလန်...

သတ္တုခြင်းထိခတ်မိသံတစ်ခုထွက်​ပေါ်လာခဲ့သည်။ 

ထန်​မော့ ထီးက​လေးမှ တဆင့်ခံစားမိ​သော တဖက်မှ သန်မာလွန်းလှ​သော​အား​ကြောင့် အံအားသင့်သွားမိသည်။ သူဂရုမစိုက်မပြုမူရဲ​ချေ။ ထီးက​လေးကိုဖွင့်လျက် တိုက်ခိုက်မှုကို တားဆီးလိုက်သည်။ သို့​​သော် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် တဖက်လူမှာ ထီးက​လေးကို တိုက်ရိုက်ဖြတ်​ကျော်သွားပြီး ​နောက်မှတိုက်ခိုက်လာခဲ့သည်။

ထန်​မော့၏မျက်လုံးတို့​မှေးကျဥ်းသွားခဲ့သည်။ ထီးက​လေးက ထိုလူအားတိုက်ခိုက်​နေစဥ် သူ၏လက်ဖ၀ါးမှာ တဖက်လူ၏လက်သီးကို ကာလိုက်သည်။

နှစ်ဦးသားမှာ ​မှောင်မည်း​နေ​သော ကားပါကင်ထဲ လျင်မြန်စွာ တိုက်ခိုက်​နေခဲ့ကြ​လေသည်။ 

​တောက်ပ​သော​ကျောက်တုံးမှာ ကြမ်းပင်​ပေါ်မှတဆင့် မှုန်ရီရီအလင်း​ရောင်ကို ထုတ်လွှတ်​နေခဲ့သည်။

တဖက်လူ၏ အလျင်ကား အလွန်မြန်လှသည်။ သူသည်အ​ဝေးမှတိုက်ခိုက်ခွင့်မ​ပေးပဲ အနီးသို့ ချက်ချင်းတိုးလာတတ်​လေသည်။ အကြိမ်​ရေတချို့ တိုက်ကွက်ဖလှယ်ပြီး​နောက်တွင် ထန်​မော့ထီးက​​လေးကို ပစ်လျက် ထိုလူ၏တိုက်ခိုက်မှုအား လက်ကို​မြှောက်လျက် ကာကွယ်လိုက်​လေသည်။ 

သူကလျင်မြန်စွာ ကိုယ်ကိုကိုင်းလျက် ညာ​ခြေ​ထောက်ကိုဆန့်ကာ တစ်ဖက်လူ၏ကိုယ်​အောက်ပိုင်းကို တိုက်ခိုက်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်လူကမူ ၄င်းကို အသာတကြည်​ရှောင်ကွင်းသွားခဲ့သည်။ ထိုစဥ် လက်တစ်ဖက်မှ ထန်​မော့၏ ခံစစ်ကိုထိုး​ဖောက်လာခဲ့သည်။ သူသည်ထန်​မော့၏ လက်​ကောက်၀တ်ကို ဖမ်းဆုပ်လျက် လိမ်လိုက်သည်။ ထန်​မော့၏ကိုယ်မှာ ထိုပြင်းထန်သောအား​ကြောင့် လည်သွားလျက် သန်မာ​သော ရင်ဘတ်တစ်ခုကို၀င်​ဆောင့်မိ​လေသည်။

 သို့​သော် ထန်​မော့ထိုအတိုင်းငြိမ်မခံခဲ့။ သူထိုအမျိုးသားထံမှ ဆွဲ​ခေါ်ခံရချိန်တွင် တစ်ဖက်လူ၏ ညာလက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်​လေသည်။

အားလုံးက မျက်​တောင်တစ်ခတ်အတွင်း ဖြစ်ပျက်သွားခဲ့သည်။ အမျိုးသား၂ဦးမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ချုပ်ထားလျက်သား။ ထန်​မော့သည် ညာ​ခြေ​ထောက်ကို ​ရွေ့လျားလျက် ထိုအမျိုးသား၏ ​ခြေ​ထောက်ကို ​ဆောင့်နင်းလိုက်​လေသည်။ သို့​သော် ထိုလူက သူ့အား ချက်ချင်းလွှတ်​ပေးလျက် ​နောက်ဆုတ်ကာ ​ရှောင်လိုက်သည်။ ထန်​မော့တန့်မသွားခဲ့။ သူလှည့်၍ ထပ်မံတိုက်ခိုက်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ သူ​သည်ကြမ်းပြင်​ပေါ်ပစ်ချလိုက်​သော ထီးက​လေးကို​ကောက်လိုက်သည်။ ထီးက​လေး၏ ထိပ်ဖျားမှာ တဖက်အမျိုးသား၏ လည်တိုင်ကို ​ထောက်ထားခဲ့​လေသည်။

တချိန်ထဲမှာပင် စစ်တပ်သုံး ဓါး​မြှောင်တစ်ခုက သာမာန်လူတစ်​ယောက်လိုက်မမှီနိုင်​သော အလျင်ဖြင့် ထန်​မော့၏၀မ်းဗိုက်ကိုလာ​ထောက်ခဲ့​လေသည်။

လူ၂ဦး၏ လှုပ်ရှားမှုတို့ ကိုယ်စီ ရပ်တန့်သွားခဲ့​လေသည်။

အ​ဝေးရှိ ​လှေကားမှ တိုက်အဖွဲ့သားများ၏ အသံများကိုကြားနိုင်​​လေသည်။ သူတို့က အ​ပေါ်ထပ်သို့အမြန်တက်သွားခဲ့ပြီး ဒုတိယထပ်တွင် ရပ်မ​နေခဲ့​ချေ။ 

ထန်​မော့က ထီးက​လေး၏ လက်ကိုင်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားလျက် ဓါး​မြှောင်၏ ထက်မြ​သောအသွားမှာ သူ၏၀မ်းဗိုက်ကိုဖိထားခဲ့သည်။

အ​တော်ကြာပြီး​နောက် ထီးက​လေးကို ထိုအမျိုးသား၏ လည်​ချောင်းထံ ဖိတွန်းလိုက်ပြီး ထန်​မော့နှုတ်ခမ်းကိုဟလျက် ခံစားချက်မဲ့​သောအသံဖြင့် ဆိုလိုက်သည်။

"မ​တွေ့တာအ​တော်ကြာပြီ​နော် လူကြီးမင်း ဖူ" 

"မ​တွေ့တာကြာပြီ ထန်​မော့" 

ဖူ၀မ်​သော်က အပြုံးတစ်ခုနှင့်ဆိုလာခဲ့လေသည်။

🪩