MM Story Teller

Chapter 61

Viewers 7k

🌍Chapter 61

ဖိုင်ကိုဖွင့်နေသောထထန်မော့၏ လက်တို့မှာ တန့်သွားလျက်

"လူ၁၀ယောက်က လူတစ်ထောင်ကို သတ်ခဲ့တာလား"

"တရား၀င်ကစားသမားတွေနဲ့ ခိုး၀င်သူတွေက အရံကစားသမားတွေထက် ပိုသန်မာတယ် ပြီးတော့စွမ်းရည်တွေကလည်း အားနည်းတဲ့စွမ်းရည်တွေရော အားကောင်းတဲ့စွမ်းရည်တွေလည်းရှိသေးတာပဲ"

လော့ဖုန်းချန်း ရှင်းပြလိုက်သည်။

"ဒီလူ၁၀ယောက်က အစာကွင်းဆက်ရဲ့ ထိပ်ဆုံးမှာ ရပ်နေတာ...သူတို့သတ်ခဲ့တဲ့သူအများစုက အရံကစားသမားတွေပဲ အစပိုင်းတုန်းက ညပိုင်းချောင်းပြီး လိုက်သတ်ကြတာ... ပြီးတော့ နေ့ပိုင်းတွေအထိရဲတင်းလာတယ် အခုဆိုအဖွဲ့တစ်ခုအနေနဲ့လှုပ်ရှားနေကြပြီ တခါတလေကျတော့လည်း လူခွဲကြတယ် ပြီးတော့ မော့..."

လော့ဖုန်းချန်း ထန်မော့၏အမည်ကို ထုတ်မခေါ်လိုက်တော့ချေ။ သူကချောင်းအသာဟန့်လျက် ဆက်ပြောလိုက်သည်။

"အခုတောင် တချို့လူတွေက လူသတ်ဖို့ကြောက်နေကြတုန်းပဲ"

ထန်မော့ထိုအမှန်တရားကို နားလည်လေသည်။

ကမ္ဘာကြီး အွန်လိုင်းပေါ်တက်လာပြီးနောက် လူပေါင်း၆ဘီလျံကျော်မှာ တချိန်တည်း ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ အနက်ရောင်မျှော်စင်မှပေးသော အကြောက်တရားမှာ လူတိုင်း၏ခေါင်းထက်တွင် တွဲလွဲခိုနေခဲ့သည်။ တစ်လသာလျှင်ရှိသေးသည်။ လွန်ခဲ့သော တစ်လကျော်မှ ငြိမ်းချမ်းသောဘ၀များမှာ အိပ်မက်တစ်ခုနှယ်။ တချို့လူများမှာ လူသတ်ရန် ယခုထိမရဲကြသေးချေ။ သူတို့သည် ရန်သူများကို သတ်ကြရမည်ဖြစ်သော်လည်း အမှန်တကယ် သတ်မသတ်ရွေးချယ်ရတော့မည်ဆိုလျှင် အနည်းငယ်မျှ တွန့်ဆုတ်မိကြဆဲပင်။

မိမိမှာ ရန်သူထက်ပို၍ သန်မာလျှင်တောင် ထိုရန်သူမှာ ထိုတွန့်ဆုတ်နေမှုကို အခွင့်ကောင်းယူလျက် မိမိကိုပြန်သတ်သွားနိုင်လေသည်။

သို့သော် ထိုခိုး၀င်သူ၁၀ယောက်မှာ လူတစ်ထောင်ကျော်ကို မျက်တောင်တစ်ချက်မှ မခတ်ပဲ သတ်ပြခဲ့သည်။ ဤကဲ့သို့ပြင်းထန်သော သတ်ဖြတ်လိုစိတ်ကို ကစားသမားအများစုမှာ တောင့်မခံနိုင်ပဲ သေဆုံးသွားခဲ့ကြခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"အစပိုင်းမှာတော့ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနဲ့သတ်ကြတာ နောက်ပိုင်းကျပေါ်တင်သတ်ရဲလာတယ် သူတို့ကပိုပိုသန်မာလာတယ်"

လူနှစ်ဦးမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကြည့်လျက် ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြသည်။

"လူတွေရဲ့နှလုံးကိုစားတာက သူတို့ကို ပိုသန်မာလာစေတာ"

ထန်မော့သည် လော့ဖုန်းချန်းကမ်းပေးသော ဖိုင်ကိုဖွင့်လျက် ထိုခိုး၀င်သူ၇ယောက်၏ စွမ်းရည်များကို ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

တိုက်အဖွဲ့အစည်းမှ အသင်း၀င်များမှာ အထူးစွမ်းရည်ရှိကြသူများဖြစ်ကြသည်။ အားလုံးမှာ သန်မာကြသော်လည်း အယောက်၂၀ထက်မပိုပေ။ ခိုး၀င်သူကိုမြင်ခဲ့ဖူးသော လူအများစုမှာ သေဆုံးသွားကြပြီးဖြစ်သည်။ လော့ဖုန်းချန်းမှာ ခိုး၀င်သူ၃ယောက်၏ အချက်အလက်များကို ရရှိရန် အချ်န်အတော်ကြီး စုဆောင်းခဲ့ရတာဖြစ်သည်။

"ပထမတစ်ယောက်ကို လျှပ်စစ်လူသားလို့ခေါ်တယ်

ကလေးနှစ်ယောက်ကို လိုက်ဖမ်းတဲ့တစ်ယောက်ပဲ.."

လော့ဖုန်းချန်းကဆက်၍ ရှင်းပြလိုက်သည်။

"သူ့ရဲ့နာမည်ကိုတော့မသိပေမယ့် သူ့စွမ်းရည်ကတော့ လျှပ်စီးလက်တာမျိုးနဲ့ဆိုင်တယ်...ဒီတော့ငါတို့လည်း လျှပ်စစ်လူသားလို့ပဲ အလွယ်ခေါ်လိုက်တယ်.. သူ့ရဲ့လျှပ်စစ်အားကပြင်းလွန်းလို့ တစ်ခါကဆို ငါးထပ်အဆောက်အအုံတစ်ခုကိုတောင် ဖြိုချဖူးတယ်... စွမ်းရည်ပြန်လည်ဖြည့်တင်းချိန်ကိုတော့ မသိရဘူး... သူဂျက်နဲ့ တိုက်ခိုက်တုန်းကဆို သူရဲ့စွမ်းရည်ပြန်လည်ဖြည့်တင်းတဲ့အချိန်က အတိုဆုံး၃၂စက္ကန့်ပဲ။"

ခတ္တမျှရပ်တန့်နေပြီးနောက်ဆက်၍ပြောသည်။

"ဒီတော့ငါလည်း သူ့ရဲ့စွမ်းရည်ပြန်လည်ဖြည့်တင်းချိန်က ၃၂စက္ကန့်လို့ပဲ မှတ်ထားခိုင်းလိုက်တယ်"

ထန်မော့ ဒုတိယလူအား ကြည့်လိုက်သည်။

"ခါးပတ်နက်..."

ထူးဆန်းသောအမည်ဖြစ်၍ ထန်မော့ ထိုလူ၏စွမ်းရည်ကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ထိုလူ၏စွမ်းရည်ကို မြင်လျှင် ပို၍တောင် အံ့အားသင့်သွားမိသည်။

လော့ဖုန်းချန်းကခေါင်းညိတ်သည်။

"ဟုတ်တယ် ဒီခါးပတ်နက်ရဲ့ စွမ်းရည်က ဘာလဲမသိရသေးဘူး သူပေါ်လာတဲ့အခါတိုင်း သူ့ဘေးမှာ သေနတ်တစ်လက်နဲ့ ခိုး၀င်သူတစ်ယောက်က အမြဲစောင့်ပေးနေတာ...သူ့မျက်လုံးတွေကို အနက်ရောင်ပိုးကြိုးနဲ့စည်းထားလို့ ငါတို့ကသူ့ကို ခါးပတ်နက်လို့ခေါ်တာ.. ဒါပေမယ့်သူက ကန်းနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး... ပိုးစထူထူနဲ့စည်းထားတာတောင် သူကလမ်းကိုပုံမှန်လျှောက်နေနိုင်တုန်းပဲ.. ငါ့ယူဆချက်ကတော့ သူ့စွမ်းရည်က တိုက်ခိုက်စွမ်းရည်မဟုတ်ပဲ သူ့ရဲ့အမြင်အာရုံနဲ့ ဆိုင်မယ်ထင်တယ်"

၄င်းမှာ အတော်ထူးဆန်းသော စွမ်းရည်မျိုးပင်။

ထန်မော့ တတိယလူအား ကြည့်လိုက်သည်။

လော့ဖုန်းချန်းကဆိုလိုက်သည်။

"ဒီလူကအရိုးရှင်းဆုံးပဲ သူ့နာမည်ပြောင်ကအလျင်တဲ့ သူ့ရဲ့စွမ်းရည်က အရမ်းမြန်မြန်ရွေ့လျားနိုင်တာ"

ထန်မော့က မေးလိုက်သည်။

"ဘယ်လောက်မြန်တာလဲ"

လော့ဖုန်းချန်း စားပွဲပေါ်မှ ရေခွက်တစ်ခုကို ကောက်ယူလျက် ထန်မော့မတုန့်ပြန်နိုင်ခင်မှာပင် သူကထိုရေခွက်ကို နံရံသို့ပေါက်ခွဲလိုက်သည်။ ဘန်းခနဲအသံနှင့်အတူ ဖန်ကွဲစအမှုန်လေးများက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန့်ကျဲသွားခဲ့သည်။

လော့ဖုန်းချန်း၏ခေါင်းကပြန်လှည့်လာလျက်

"သူ့အမြန်နှုန်းကဒီလောက်တော့ရှိမယ်"

ထန်မော့အတွေးနက်သွားခဲ့တော့သည်။

ထိုလူ၃ယောက်ထဲတွင် ခါးပတ်နက်မှလွဲလျှင် ကျန်နှစ်ယောက်၏ စွမ်းရည်များမှာ ကြောက်ခမန်းလိလိပင်။ အကယ်၍ ကျန်ရှိသော လေးယောက်ထဲတွင် ထိုမျှသန်မာသူများ ပါသေးလျှင် ထိုခိုး၀င်သူအုပ်စုမှာ ရင်ဆိုင်ရန် အမှန်တကယ်ပင် ခက်ခဲမည့် ရန်သူများဖြစ်လိမ့်မည်။

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ထန်ရှောင်းက ဖက်တီးလေးအား ထန်မော့ထံသို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ မိန်းကလေး၏ အမူအယာမှာ အေးစက်လျက်ပင်။

"သူကရှင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်တဲ့"

ထို့နောက်ထန်မော့မှာ ထွက်ခွာသွားသော ထန်ရှောင်း၏ကျောပြင်ကို တစ်ချက်မျှ ကြည့်လိုက်မိသည်။

ကျောက်ကျန်း ရှေ့သို့ထွက်လာပြီးပြောလိုက်သည်။

"အစ်ကိုမော့... ကျွန်တော်တွေးနေတာ ကျွန်တော် တိုက်အဖွဲ့အစည်းကို ၀င်လိုက်ရမလားလို့"

ထန်မော့သူ့ကို မတားချေ။

"ဘာလို့လဲ"

ဖက်တီးလေးက အလွန်တည်တံ့နေသည်။

"ကျွန်တော့်ရဲ့လက်ရှိစွမ်းရည်က ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်ရော ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းတွေကို ကာကွယ်ဖို့ရော မသန်မာသေးဘူးလေ...ကျွန်တော့်မိသားစုလည်းမရှိတော့ဘူး အစ်ကိုမော့ကတော့မသိလောက်ဘူး... ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်ကျောင်းကနေထွက်လာကတည်းက သံဒိဌာန်ချထားတာ လျိုချန်း ရှန်းရှန်း အစ်ကိုနဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ကျန်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးကို ကာကွယ်ပေးမယ်လို့လေ"

ထန်မော့၄င်းကို မမျှော်လင့်ထားမိခဲ့ချေ။ သူ သူ့အားတည်ငြိမ်စွာ စိုက်ကြည့်နေသော ဖက်တီးလေးအား ကြည့်လိုက်မိသည်။

"ဒီတစ်ခေါက်ဦးလေးဂျက်သာ မလာခဲ့ရင် လျိုချန်းနဲ့ကျွန်တော်လည်း သေသွားလောက်ပြီ...ကျွန်တော်က အားလုံးကို ကာကွယ်နိုင်ပြီလို့ပဲ ထင်နေခဲ့တာ ကြည့်ရတာ အဲလောက်မလွယ်ကူဘူးထင်တယ် အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်တိုက်အဖွဲ့အစည်းကို ၀င်ချင်တယ်...သူတို့လို ဖြစ်စဥ်ဂိမ်းတွေကို စိန်ခေါ်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို သန်မာလာအောင် လုပ်ချင်တယ်"

ဖက်တီးလေးက ထပ်၍ဆိုလာသည်။

"ကျွန်တော် တိုက်အဖွဲ့အစည်းကို ၀င်ပြီးရင် တိုက်ခိုက်နည်းတွေနဲ့ ဂိမ်းတွေရှင်းနိုင်ဖို့ လှည့်ကွက်လေးတွေကိုပါ သိလာမှာ မဆိုးဘူးလို့ထင်တာပဲ"

ထန်မော့က ဖက်တီးလေးအား ဤကဲ့သို့ ခက်ခဲပြီးပင်ပန်းသော လမ်းကိုမလျှောက်စေလိုခဲ့ချေ။ သို့သော် ထိုကောင်လေး၏မျက်နှာပေါ်မှာ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားအမူအယာကိုမြင်လျှင် သူတားမြစ်သည့် မည်သည့်စကားလုံးကိုမျှ မဆိုဖြစ်တော့။

တကယ်တမ်းတွင် ၎င်းက သူနှင့်မဆိုင်ပေ။ ဖက်တီးလေးမှာ ၁၆နှစ်ရှိပြီဖြစ်ကာ သူလျှောက်မည့်လမ်းကို သူကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်ခွင့်ရှိသည်။

၄င်းကိုဆိုပြီးနောက် ဖက်တီးလေးကထပ်၍ ဆိုလာပြန်သည်။

"သြော် ဟုတ်သား မေ့တော့မလို့ အစ်ကိုမော့ ကျွန်တော်ရှန်းရှန်းကို ရှာချင်တယ်.. သူကျွန်တော်တို့ကို စိတ်ပူနေလောက်မှာ..ကျွန်တော်သူ့ကို သွားရှာပြီး ဂရုစိုက်ဖို့နဲ့ စိတ်မပူဖို့ပြောချင်တယ်"

ဤစကားမှာ ဖက်တီးလေးမှ တိုက်အဖွဲ့အစည်းကို ၀င်လိုသည်ထက် ပို၍ အံ့အားသင့်စရာကောင်းနေခဲ့သည်။

"မင်းမှာ ချန်ရှန်းရှန်းကို ဆက်သွယ်ဖို့နည်း ရှိလို့လား"

ဖက်တီးလေးမှာ အစက ခေါင်းကိုခါလိုက်သော်လည်း ခဏနေတော့ခေါင်းပြန်ညိတ်လာပြန်သည်။

"ကျွန်တော်တို့ကျောင်းကထွက်လာတုန်းက ရှန်းရှန်းကပြောခဲ့တယ် ဖုန်းတွေအင်တာနက်တွေကသုံးလို့မရတော့ဘူးတဲ့...ကျွန်တော်တို့ လူချင်းခွဲပြီးတာနဲ့ အနာဂါတ်မှာ တစ်ယောက်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဆက်သွယ်ဖို့လွယ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့ အဲဒါကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဆက်သွယ်ချင်ရင် ကျောင်းကိုပြန်သွားပြီး အတန်း၅ရဲ့ စင်အောက်မှာ စာထားခဲ့လို့ရတယ်လို့ပြောတယ် ကျွန်တော်တို့တွေ ကျောင်းကိုပြန်သွားပြီး စာကိုတွေ့ခဲ့ရင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဆက်သွယ်လို့ရပြီတဲ့...ရှန်းရှန်းက အတန်း၅ကလေ"

ကလေးမလေးက ပစ္စည်းများ၀ှက်နိုင်မည့်နေရာကိုပါ အသေအချာတွေးတောထားသည့်ပုံပင်။

"ဒါပေမယ့် ရှန်းရှန်းက နယ်ကိုတောင်ရောက်နေလောက်ပါပြီ... ခိုး၀င်သူတွေအကြောင်း ရှန်ဟိုင်းမှာ ပြန့်နေပြီမို့ သူတို့လည်းပုန်းနေလောက်ပြီ...ပြန်သွားပြီး စာကိုသွားရှာမှာမဟုတ်လောက်ဘူး.. ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်သူ့ဆီ စာရေးချင်နေတုန်းပဲ သူ့ကို ကျွန်တော်တို့ဆီလာစေချင်တယ် ဒီလိုဆို ပိုလုံခြုံမှာ"

အမှန်တကယ်ဆိုရလျှင် နယ်ဘက်သည်လည်း လုံခြုံသည့်နေရာတော့မဟုတ်ချေ။ ထန်မော့ လော့ဖုန်းချန်းပြောခဲ့သည့် ခိုး၀င်သူများမှာ စုကျိုးအနီးမှ ရွာတစ်ရွာတွင်လည်း လူများကို အစုလိုက်သတ်ခဲ့သည့်အကြောင်းကို ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"ဟင့်အင်း သူပြန်လာလိမ့်မယ်"

ဖက်တီးလေးကမေးလာခဲ့သည်။

"ဘာလို့လဲ"

"မင်းကရှန်းရှန်းရဲ့သူငယ်ချင်း...ပြီးတော့ သူ့ကိုကာကွယ်ဖို့ သန်မာလာချင်တယ်...သူ့အတွက်လည်း အတူတူပဲ.. မင်းကသူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းပဲလေ"

တချို့အရာများမှာ အချိန်ဆွဲ၍မရချေ။ ထန်မော့စာတစ်စောင်ရေးကာ ရှီပေ့အလယ်တန်းကျောင်းကို ပြန်သွားရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

အလယ်တန်းကျောင်းမှာ ကျင်းအန်ခရိုင်ထဲတွင်ဖြစ်ကာ တိုက်အဖွဲ့အစည်းကမူ ပူဒုန်ခရိုင်အသစ်တွင်ဖြစ်သည်။ ထန်မော့၏လက်ရှိ ခွန်အားအရ ညနေခင်းလောက်တွင်ပြန်ရောက်နိုင်သည်။ ဖက်တီးလေးက သူနှင့်အတူသွားလိုခဲ့သော်လည်း ထန်မော့ကဆိုခဲ့သည်။

"ခိုး၀င်သူတွေကမင်းကိုသိတယ် မင်းကိုပဲမဟုတ်ဘူးတိုက်အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံးကိုပဲ"

အပြင်ကိုတစ်ခါမှမထွက်ဖူးသော လော့ဖုန်းချန်းမှ လွဲလျှင်...

“သု့တို့ရဲ့မျက်လုံးထဲမှ ငါကမောလ်ထဲမှာနေတဲ့ သာမာန်အရံကစားသမားပဲပဲ...ဒီမောလ်ထဲမှာ ကစားသမားတွေ အများကြီးရှိတယ်...လတ်တလော တော်တော်များများထွက်သွားပေမယ့် လူပေါင်း၈၀ကျော်လောက်တော့ရှိသေးတယ် ငါထွက်သွားရင် သူတို့သိပ်အာရုံစိုက်မိမှာမဟုတ်ဘူး"

ထန်မော့တည်ငြိမ်စွာ ပြောပြခဲ့သည်။

"ခိုး၀င်သူတွေက အပြင်မှာပုန်းပြီး မင်းနဲ့အခြားအဖွဲ့သားတွေကိုစောင့်နေမလားဆိုတာ ဘယ်သူမှမပြောနိုင်ဘူး"

ဖက်တီးလေးက ၄င်းကိုနားထောင်ခဲ့ကာ လိုက်မလာခဲ့တော့ချေ။ သူ ကျောင်း၏မြေပုံကြမ်းကို ဆွဲပေးခဲ့ပြီး ထန်မော့အား အတန်း၅ကမည်သည့်နေရာတွင်ရှိကြောင်းနှင့် စာကိုမည်သို့ထည့်ရန်ကိုပြောပြပေးခဲ့သည်။

ညနေခင်းတွင် ထန်မော့မှာ ဒုတိယထပ် နာမည်ကြီးတံဆိပ် အားကစား၀တ်စုံဆိုင်မှ အဖြူရောင် အားကစား၀တ်စုံတစ်စုံကို တမင်တွန့်ကြေအောင် ပြုလုပ်ပြီးမှ ၀တ်ဆင်လိုက်သည်။ သူ အနက်ရောင်အားကစားခါးပတ်နှင့် အပြေးဖိနပ်ကို၀တ်လျက် မောလ်၏တံခါးမှ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

အပြင်ဘက်တွင် သူသည် ၁၉နှစ်အရွယ် ကောလိပ်ကျောင်းသား လူသစ်ကလေးနှင့်တူနေခဲ့သည်။ ငယ်ရွယ်ကာ ချောမောလျက် အားကစား၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားသည်မှာ အားကစားသွားလုပ်တော့မည့်နှယ်။ ထန်မော့၏ အမူအယာမှာမူ ထိုမျှ အေးအေးလူလူဖြစ်မနေခဲ့ချေ။ သူ၏ခြေလှမ်းများမှာ မနှေးလွန်း မမြန်လွန်းပဲ အတန်ငယ်သွက်လက်နေခဲ့သည်။ သသည်မောလ်မှထွက်ခွာပြီး အနီးရှိစက်ရုံနယ်နိမိတ်အတွင်းသို့ ၀င်သွားခဲ့သည်။

ဂျက်ထံမှ သူကြားရသလောက်မှာ ဤစက်ရုံနယ်နိမိတ် တ၀ိုက်တွင် Sအမျိုးအစား ဂိမ်းအများအပြားရှိသည်ဟုပင်။ တိုက်အဖွဲ့၀င်များသာမဟုတ်ပဲ ကျန်ကစားသမားများသည်လည်း ထို ဂိမ်းများကိုစမ်းသပ်စိန်ခေါ်ကြည့်ရန် ဤနေရာသို့မကြာခဏလာကြလေ့ရှိသည်။

ထန်မော့ အကွေ့အချိုး တော်တော်များများကို ကျော်လာခဲ့ပြီး စက်ရုံနယ်နိမိတ်ထဲသို့၀င်လာခဲ့တော့သည်။ ဤနေရာတွင် Sအမျိုးအစား ဂိမ်းတစ်ခုရှိကာ သာမာန်လူများမှာ သူသည်ဤဂိမ်းကို စိန်ခေါ်ရန်လာသော သူတစ်ဦးဟုသာထင်ကြလိမ့်မည်။ ထန်မော့ ထိုနေရာမှမထွက်ခွာမီ နာရီ၀က်ခန့်စောင့်ပြီးမှ အနောက်ဘက်မှ ပူဒုန်ဘက်သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့လေသည်။

လမ်းတစ်လျှောက်တွင် သူသည် လမ်းကြိုလမ်းကြားများကိုသာ ရွေးချယ်ကာ အလျင်အမြန် လျှောက်လာခဲ့လေသည်။

သူကျင်းအန်ခရိုင်ကို ရောက်ချိန်တွင် ညနေ၃နာရီရှိနေခဲ့လေပြီ။ ထန်မော့ သူ၏မှတ်ဥာဏ်များကို ပြန်ခေါ်လျက် ရှီပေ့အလယ်တန်းကျောင်းထံသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။ သူ၏ညာလက်မှာ ကျောင်းတံခါးမှသံဇကာ တံတိုင်းကိုဖိလျက် ကျောင်းထဲသို့ ခုန်၀င်လိုက်သည်။ သူ ဖက်တီးလေးဆွဲပေးခဲ့သော မြေပုံကို သုံးလျက် ပထမစာသင်ဆောင်ကိုရှာတွေ့ခဲ့သည်။

ချန်ရှန်းရှန်းထွက်မခွာခင်က သူမသည် ပထမထပ်မှအရေးပေါ်တံခါးအားလုံးကို ပိတ်သွားခဲ့သည်။ ဤနည်းဖြင့် ရန်သူများဖြစ်စေ မိတ်ဆွေများဖြစ်စေ ကျောင်းထဲ၀င်လာခဲ့ပါက သူမပြန်လာချိန်တွင် သတိထားမိမည်ဖြစ်ကာ ပြင်ဆင်ချိန်လည်း ရလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

ထန်မော့မှာ သူ၏လက်ဗလာဖြင့်ပင် သော့ကို ဖျက်လျက်တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ကာ ၀င်သွားခဲ့သည်။ သူ ပထမထပ်၏လှေကားကိုတက်လိုက်ပြီးနောက် နောက်သို့လှည့်လျက် တံခါးကို အသာပယာပိတ်လိုက်လေသည်။

ဒုတိယထပ်တွင် အတန်း၅ကိုရှာတွေ့ခဲ့ပြီးနောက် ထန်မော့ စာကို စတိတ်စင်၏အောက်မှ နေရာလွတ်ထဲ ထိုးထည့်လျက် ပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။

အားကစား၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားသော ငယ်ရွယ်ချောမောသော ထန်မော့မှာ လှေကားတစ်လျှောက်ဆင်းလာပြီး အရေးပေါ်တံခါးအနီးသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ သူခိုးများမ၀င်နိုင်အောင် ပြုလုပ်ထားသော တံခါးသော့နှင့် သူ၏လွယ်အိတ်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်လေသည်။

ကျောင်း၀န်းတစ်ခုလုံးမှာ တိတ်ဆိတ်လျက် တိုက်ခတ်နေသော လေပြည်၏အသံနှင့် ကျောက်တုံးများ လိမ့်သွားသော အသံကိုသာ ကြားနေရသည်။

ထန်မော့ သူ၏လက်အား အိတ်ထဲသို့ထည့်လျက် တစ်ခုခုထုတ်ယူသလိုဟန်ဆောင်လိုက်သည်။

လူသူကင်းမဲ့သော စာသင်ဆောင်ကြီးထဲတွင် ပထမထပ်၌ သူ တစ်ကိုယ်တည်း ရပ်နေခဲ့သည်။

သူ အရေးပေါ်တံခါးကို တွန်းမဖွင့်ခဲ့ချေ။ ထန်မော့မှာ ထိုတံခါးရှေ့တွင် သည်အတိုင်း ရပ်နေလျက် တစ်ခုခုကို အိတ်ထဲမှဆွဲထုတ်ရန်ပြင်နေခဲ့သည်။ တစ်မိနစ်ကြာပြီးနောက် သူ ခေါင်းကိုငုံ့လျက် လွယ်အိတ်ထဲသို့ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုကိုရှာနေဟန်ပြုလိုက်သည်။

သူခေါင်းကိုငုံ့လိုက်သည့် ခဏတွင် သူချက်ချင်းဆိုသလို ပန်းရောင်ထီးကိုဖွင့်ချလိုက်ကာ ထန်မော့၏ခေါင်းကိုဦးတည်လာခဲ့သော ဓါးကိုခုခံလိုက်သည်။

ဓါးကိုကိုင်ထားသော လူမှာ အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။ထိုလူသည်လှေကားလက်ရန်းထံသို့ လျင်မြန်စွာပြန်ဆုတ်လျက် ခုန်ချလိုက်သည်။ ထိုလူ၏ကိုယ်မှာ အမီတာအဝေးတွင် ပြန်ပေါ်လာခဲ့သည်။

"အသွင်ပြောင်းခြင်း..."

တိုးညှင်းသော ရေရွတ်သံ၏အဆုံးသတ်တွင် ထန်မော့၏ လက်ကောက်၀တ်မှာ လှုပ်ရှားသွားလျက် ပန်းရောင်ထီးကလေးမှာ သူ၏ပုခုံးပေါ်တွင် တင်ထားခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ ဒုတိယထပ်မှ ဓါးနှင့်ယောကျာ်းကို မော့ကြည့်လိုက်လေသည်။

ထိုယောကျာ်းမှာ ၁.၇မီတာရှည်ကာ သူ၏မျက်စိမှ မေးစေ့အထိ ၉စင်တီမီတာခန့်ရှည်သော ဓါးအမာရွတ်တစ်ခုရှိလေသည်။ ထိုလူသည် အနက်ရောင် စွပ်ကျယ်တစ်ထည်ကို ၀တ်ထားပြီး လက်တစ်ဖက်တွင်မူ ရှည်လျားသော တောခုတ်ဓါးတစ်လက်ကို ကိုင်ထားခဲ့သည်။ ထိုလူမှာ ထန်မော့ကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး

"ငါရှိနေတာကို ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ"

ထန်မော့ ထိုလူအား အေးစက်စွာ ကြည့်လိုက်ကာ

သူ၏လက်များမှာတော့ ထီးကလေး၏ လက်ကိုင်ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။

"အလိုလိုသိစိတ်"

🪩

Prev Next