MM Story Teller

Chapter 58

Viewers 7k

🌍Chapter 58

မှန်အတားအဆီးမှာ ထက်၀က်ကွဲသွားလျက် မှန်အကာရှေ့မှ ပန်းအိုးများမှာလည်း အောက်သို့ပြုတ်ကျသွားခဲ့သည်။

ထန်မော့သည်လည်း ယခုလေးတင်ပြုတ်ကျသွားသည်တို့မှာ ပန်းအိုးဟု ခန့်မှန်းလိုက်သည်။

ငယ်ရွယ်သော အမျိုးသမီးမှာ သူမ၏ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်လျက် တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်အောင် ကြောက်ရွံ့နေခဲ့လေသည်။ နောက်တစ်စက္ကန့်မှာပင် သူမလှည့်ကာ အော်ဟစ်လျက် ထွက်ပြေးတော့သည်။

"သူတို့...သူတို့တွေ ဒီကိုလည်း ရောက်လာပြီ သူတို့လာနေပြီ..သူတို့လာနေပြီ"

မိန်းမငယ်လေးမှာ အလျင်အမြန်ထွက်ပြေးတော့သည်။ ခတ္တမျှကြာပြီးနောက် သူမနောက်မှ ခြေသံများစွာကိုလည်း ထန်မော့ ကြားလိုက်ရသည်။

နောက်ထပ် လူလေးယောက်မှာလည်း ကုန်တိုက်ထဲမှ ပြေးထွက်သွားခဲ့သည်။

ထန်မော့ မျက်မှောက်ကျုံ့လိုက်မိသည်။ ထန်မော့ ခတ္တမျှစောင့်လျက် မည်သူမှမကျန်တော့သည်သေချာတော့မှ မီးခြစ်ဆံကြီးကိုကိုင်လျက် ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် ဒုတိယထပ် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မှန်ကော်ရစ်တာနှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ခြောက်သွေ့နေသော သွေးများကို ကြည့်လိုက်မိသည်။

ထန်မော့၏ရင်ထဲမှ တင်းကြပ်သွားလျက် မီးခြစ်ဆံကြီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကာ ဒုတိယထပ်၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ကွယ်နေခဲ့သော မြင်ကွင်းမှာ နောက်ဆုံးတော့ ထန်မော့ မြင်ကွင်းထဲသို့ ၀င်လာခဲ့လေသည်။ သူနောက်ဆုံးတော့ ထိုအမျိုးသမီးငယ် မည်သည်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်အား သိရှိသွားတော့သည်။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး၏ ငွေရှင်းကောင်တာရှေ့တွင် သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ယောကျာ်းကြီးတစ်ဦးမှာ မျက်လုံးများပွင့်လျက် မယုံကြည်နိုင်သော အမူအယာဖြင့် လဲလျောင်းလျက်ရှိသည်။ သူ၏ရင်ဘတ်နေရာတွင်မူ သွေးများရွှဲနေသော အပေါက်ကြီးရှိလေသည်။ ထိုအပေါက်ကြီးထံမှ စီးဆင်းလာသော သွေးများမှာ ထိုလူကြီး၏ တစ်ကိုယ်လုံးအား စိုစွတ်လျက် ကြမ်းပြင်တစ်လျှောက်ဖုံးလွှမ်းနေတော့သည်။

ထိုမည်းနက်နေခဲ့ပြီဖြစ်သော အပေါက်ကြီးထဲတွင် ထိုလူကြီး၏ နှလုံးမှာတော့ ပျောက်ဆုံးနေခဲ့လေသည်။

ထန်မော့ ပျို့အန်ချင်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်လျက် ထိုလူကြီး၏ ဒဏ်ရာကို စစ်ဆေးလိုက်သည်။ နှလုံးမှာ ဆွဲနှုတ်ခြင်းခံထားရကာ နံရိုးများမှာ ကြိုးကြေလျက် သွေးကြောများမှာလည်း ပြတ်ထွက်နေခဲ့သည်။

ထန်မော့ ထပ်မံ၍စစ်ဆေးလိုက်သည်။ သူသည် ဒုတိယထပ်နှင့် ပထမထပ်တွင် ၁၀မိနစ်ခန့် အချိန်ယူခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ သူသည် ပထမထပ်ကိုတက်သော လှေကားအနီးတွင် ထိုပျောက်ဆုံးနေသော နှလုံးကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ အတိအကျဆိုရလျှင် နှလုံး၏ တ၀က်မျှပင်။ ၄င်းမှာ တစ်ယောက်ယောက် သို့မဟုတ် တစ်ကောင်ကောင်က စားသောက်ထားသည့်နှယ်။ နှလုံး၏ တ၀က်မှာ ကိုက်ဖဲ့ခြင်းခံထားရကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချထားခဲ့ပုံရသည်။

ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ် တက်လာပြီးနောက် လူသတ်ခြင်းမှာ အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ပဲ နေ့တိုင်းလိုလို အလောင်းများကို နေရာစုံတွင် တွေ့နေရတတ်သည်။ သို့သော် နှလုံးကိုပင် ကိုက်ဖြတ်စားသောက်သည်အထိ လူမဆန်ခြင်းမှာတော့...

ထန်မော့၏ရင်ထဲတွင် အမည်မသိသော အန္တရာယ် သတိပေးချက်ဖြင့် တင်းကြပ်သွားခဲ့သည်။

သူမသိသည်က ထိုအချိန် ရှန်ဟိုင်း၏တစ်နေရာတွင် ခပ်၀၀ကောင်လေးမှာသူ၏ အဖော်ကိုဆွဲလျက် ကားထဲတွင် ၀င်ပုန်းလိုက်သည်။ သူတို့၏တည်နေရာကိုပေါ်သွားမည်စိုး၍ ခေါင်းများကိုပင်မဖော်ရဲချေ။

ကျဥ်းကြပ်သော နေရာလေးထဲတွင် လူငယ်လေးနှစ်ဦးမှာ နှလုံးကတဒုန်းဒုန်းခုန်လျက် အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရှူနေမိကြသည်။

"ကျောက်...ကျောက်ကျန်း မင်းရဲ့လက်အဆင်ပြေရဲ့လား "

အဖော်ကောင်လေး၏အသံမှာ တုန်ရီနေခဲ့သည်။

ဖက်တီးကလေး၏ ညာဘက်လက်မောင်းမှာ ပြတ်ရှရာအကြီးကြီးရှိကာ အရိုးကိုပင် မြင်နေရလေသည်။ ထိုနေရာမှ သွေးပျစ်ပျစ်များက အောက်သို့ တတောက်တောက် စီးကျနေခဲ့သည်။ သူသည်ထိုဒဏ်ရာကို လက်ဖြင့်ဖိလျက် သွေးများစီးကျသံထွက်မလာစေရန် တားဆီးလိုက်သည်။ သူ၏အသံမှာလည်း အက်ကွဲလျက်

"ရတယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး... ငါတို့ပြန်သွားမှရမယ် အနောက်ဘက်ကိုသွားလို့မရတော့ဘူး... သူတို့ကအနောက်ဘက်ကလာတာ...သူတို့ထွက်သွားတာနဲ့ ငါတို့ ရှန်းရှန်းနဲ့ အစ်ကိုထန်မော့ကို သွားရှာကြမယ်"

ပိန်ပါးသောကောင်လေးက ခေါင်းငြိမ့်လာခဲ့သည်။

"အိုကေ"

ဖက်တီးလေးမှာ အံကိုကြိတ်လျက် တစ်ခုခုဆက်ပြောချင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ရုတ်တရက် သူတို့၏ခေါင်းပေါ်မှ ရှတတရယ်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရလေသည်။

"အိုး...ဒီမှာပုန်းနေတာပဲ"

.*****

ထန်မော့ ထိုသက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ယောကျာ်းကြီး၏ ဒဏ်ရာပုံစံနှင့် တ၀က်စားခံထားရသော နှလုံး၏ ပုံပန်းကို မှတ်သားထားလိုက်သည်။ ထို့နောက်လွယ်အိတ်ကို လွယ်လျက် ကုန်တိုက်ထဲမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ သူသည်အလွန်သွက်လက်ပေါ့ပါးစွာနှင့် ကုန်တိုက်မှထွက်ခွာလာပြီး အနီးအနားရှိ စျေးလမ်းကြားခုကို မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်း ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

လမ်းပေါ်တွင် လူပုံမှန်ထက်နည်းနေခဲ့လေသည်။

လွန်ခဲ့သော ၇ရက် ထန်မော့မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ခြင်းဂိမ်းထဲသို့၀င်လာခဲ့စဥ်က လမ်းပေါ်တွင် လူတစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စလောက်တော့ ရှိခဲ့သေးသည်။ ယခုမူ သူလမ်းတစ်ဆုံးလျှောက်လာသည့်တိုင် တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှမတွေ့ရသေးချေ။ ထိုသူများမှာ ပျောက်သွားခြင်းပေလော ပုန်းကွယ်နေကြခြင်းပင်လော သူလည်းမသိနိုင်ခဲ့။

ထန်မော့ အနောက်ဘက်သို့ ဆက်၍ လျှောက်သွားခဲ့သည်။ သူသည်စုကျိုးကိုပြန်သွားရန်ပြင်နေခြင်းပင်။

ဤသည်မှာ မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ဂိမ်းထဲသို့ မ၀င်ရခင်ကတည်းက ထန်မော့စိတ်ကူးရှိနေသော အရာဖြစ်သည်။ သူ၏ရှန်ဟိုင်းမှ သူငယ်ချင်းမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်ပြီး ကျန်သူငယ်ချင်းများမှာလည်း ပေကျင်းမှဝေးကွာလှသည်။ ထန်မော့မှာ ပေကျင်းအထိ ခရီးအရှည်ကြီးနှင်ရန် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးချေ။ စုကျိုးကိုအရင်သွားကာ သူရင်းနှီးသောနေရာတွင် ခွန်အားပိုမိုတိုးလာအောင် အရင်ဆုံးပြင်ဆင်နေသင့်သည်။ ထို့နောက်တွင် လမ်းတွင်ကြုံတွေ့လာရမည့် မမျှော်လင့်သည့် အန္တရာယ်များကို ရင်ဆိုင်ကာ ပေကျင်းသို့သွားနိုင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်လေသည်။

လမ်းကြား၃ခုနှင့် အိမ်ရာ၀န်း ၂ခုကိုဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးနောက် ထန်မော့မှာ လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းတွင် ကားအဖြူတစ်စီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူအရှိန်တင်လျက် အမြန်လျှောက်သွားလိုက်မိသည်၊

လက်ရှိကမ္ဘာကြီး၏ နေရာအနှံ့တွင် ပိုင်ရှင်မဲ့ကားများ ပြန့်ကျဲလျက်ပင်။ သို့သော်လည်း အများစုမှာ တစ်စီးနှင့်တစ်စီး၀င်တိုက်မိထားကြခြင်းကြောင့် အသုံးမပြုနိုင်တော့ချေ။ အကောင်းအတိုင်းမောင်းနှင်နိုင်သေးသော ကားများမှာ အတော်ရှားပါးလှသည်။ ထန်မော့ထိုကားအနီး ကီလိုမီတာအနည်းငယ်အထိ လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။

လမ်းမှာ ပကတိတိတ်ဆိတ်လျက်ပင်။ ထန်မော့ ကားရှေ့တံခါးကိုဖွင့်လျက် မောင်းနှင်သူထိုင်ခုံတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ ကားသော့မှာ ထိုအတိုင်းရှိသေးကာ ထန်မော့သော့ကိုလှည့်လျက် ကားကိုစက်နှိုးကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော် သူသော့ကိုသာ လှည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏ကိုယ်မှာ ရုတ်ချည်း တန့်သွားခဲ့မိသည်။

ထန်မော့ ကား၏နောက်ခန်းသို့ ဖြည်းညင်းစွာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

ဤသည်မှာSUV-businessအမျိုးအစားကားတစ်စီးဖြစ်ကာ နောက်ဖုံးမှာကျယ်၀န်းလှပြီး ရှေ့ခန်းမှ လက်ဆန့်လိုက်ရုံဖြင့် နောက်ခန်းမှ ပစ္စည်းများကို လှမ်းယူနိုင်သည့်အနေအထားမျိုးပင်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဖြူဖျော့နေသော လက်တစ်ဖက်မှ နောက်ခန်းမှ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကြားမှ ထွက်နေခဲ့သည်။ လက်ချောင်းများမှာ သဘာ၀အတိုင်းကွေးနေပြီး လက်သည်းများ နှင့်သွေးများမှာ ခဲလျက်အမဲရောင်သန်းနေကာ လက်တစ်ချောင်းလုံးမှာ အပြာရောင် ခရမ်းရောင်အမှတ်များနှင့်ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့လေသည်။

ထန်မော့ကားပေါ်မှဆင်းလျက် နောက်ဖုံးကို ဖွင့်လိုက်သည်။

၄င်းမှာ သေဆုံးထားမှာအတော်ကြာပြီဖြစ်သော မိန်းကလေးတစ်ဦးပင်။ သူမ၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာ နောက်ဖုံးထဲ ထိုးထည့်ခံထားရပြီး သူမ၏ခြေထောက်များက ကွေးလျက် ပါးစပ်ကမူ သည်အတိုင်းဟနေခဲ့သည်။ သူမ၏ပြူးကျယ်သောမျက်လုံးများမှာ ပွင့်လျက်သား အမိုးကိုကြည့်နေခဲ့ပြီး ၄င်းတို့ထဲတွင် ကြောက်ရွံ့မှုတချို့ထင်ကျန်ရစ်နေဆဲ။ သို့သော် သူမမှာ ရုန်းကန််မှုပင်မရှိလိုက်ပဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန်သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ နောက်ဖုံးထဲမှ သူမကိုယ်မှာ အေးခဲတောင့်တင်းနေခဲ့ချေပြီ။

ထန်မော့၏မျက်လုံးများမှာ ထိုမိန်းကလေး၏ ရင်ဘတ်မှ ဒဏ်ရာထံအကြည့်ရောက်သွားခဲ့သည်။ သူမ၏နှလုံးရှိမနေတော့ချေ။

ထန်မော့ အချိန်တစ်ခုကြာသည်အထိ တိတ်ဆိတ်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက်သူသည် ထိုမိန်းကလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ လမ်းဘေးရှိ စားသောက်ဆိုင်လေးတစ်ခုတွင်ထားခဲ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် မိန်းကလေး၏ကိုယ်အား ထိုဆိုင်ရှိ စားပွဲခင်းနှင့် အုပ်လျက် ကားဆီပြန်လာကာ မောင်းထွက်သွားတော့သည်။

သူသည်အနောက်ဘက်သို့ ဦးတည်၍ မောင်းနှင်လာခဲ့လေသည်။ တခါတရံတွင် လမ်းများကပိတ်ဆို့နေပြီး သူကားပေါ်မှဆင်းကာ လမ်းရှင်းရတတ်သည်။

ဂိမ်းများစတင်တုန်းကထက်စာလျှင် ထန်မော့၏ခွန်အားမှာ အလွန်သန်မာလာခဲ့ချေပြီ။ သူအသာတွန်းလိုက်ရုံဖြင့် ထိုကားများမှာလမ်းဘေးသို့ လိမ့်သွားကြလိမ့်မည်။ စုကျိုးသို့အပြန်ခရီးမှာ အလာခရီးထက်ပိုမို ချောမွေ့နေခဲ့သည်။

ရှန်ဟိုင်းတွင် လူများအမှန်တကယ် နည်းသွားခဲ့သည်။

အရင်ကဆိုလျှင် စည်ကားသောနေရာအချို့တွင် အနည်းဆုံး ကစားသမား သုံးလေးငါးယောက်လောက်ပါရှိသော အုပ်စုများကိုတွေ့ရတတ်သည်။ ယခုတွင်မူအလွန်တိတ်ဆိတ်နေလျက် မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှမမြင်ရချေ။ လမ်းဘေးတွင်တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေခဲ့လျှင်လည်း ထန်မော့၏ကားသံကိုကြားသည်နှင့် ယုန်တစ်ကောင်နှယ် ကြောက်လန့်စွာ ပြေးပုန်းတတ်ကြသည်။

ထန်မော့ ချန်းနင်ခရိုင်ထဲသို့မောင်းလာရင်း မျက်မှောင်တဖြည်းဖြည်း ကျုံ့လာမိလေသည်။ အကြောင်းမှာ နှလုံးမရှိတော့သော အလောင်းတစ်ခုကို လမ်းဘေးထပ်တွင် တွေ့လိုက်ရ၍ပင်။ သူ၏ကားမှာ ထိုအလောင်းကို ကျော်လွန်သွားလျက် လမ်းချိုးကို ကွေ့ရန်ပြင်လိုက်စဥ် ရုတ်ချည်း ဘရိတ်ကိုဆွဲလိုက်မိလေသည်။ ထို့နောက်ကားမှာ ၁၈၀ဒီဂရီလည်သွားလျက်လာရာလမ်းဘက်သို့ပြန်လှည့်သွားခဲ့သည်။

တောက်ပသောနေရောင်မှာ ကားထဲမှ နှုတ်ခမ်းတို့ကိုတင်းတင်းစေ့ထားသော လူရွယ်၏ အနက်ရောင်ဆံပင်များအပေါ်ဖြာကျနေခဲ့သည်။

ကားမှာ ပူဒုန်ခရိုင်အထိတိုက်လျှောက်ဦးတည်သွားခဲ့သည်။

နှစ်နာရီကြာပြီးနောက် ထန်မော့မှာကားကို ယခင်ရှော့ပင်းမော၌ထိုး၍ရပ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက်လွယ်အိတ်ကိုလွယ်လျက် ကားထဲမှထွက်ကာ အတွင်းသို့၀င်သွားခဲ့သည်။

သူမောလ်ထဲသို့လျှောက်လာခဲ့လျှင် အတွင်းရှိကစားသမားများမှာ ရတက်မအေးနိုင်သောအမူအယာများနှင့် သူ့အားသတိဖြင့်ကြည့်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထန်မော့မှာယခင်တစ်ခေါက်လာခဲ့စဥ်ကလည်း ထိုအကြည့်ကိုလက်ခံခဲ့ရဖူးသည်။ ဤကစားသမားများမှာ သူ့အားဖောက်ထွင်းတော့မတက်စူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့ကာ သူ့အား မကြိုဆိုလိုမှုကို ဖုံးကွယ်မထားခဲ့ကြချေ။

ထန်မော့၏ခြေလှမ်းများကို အရှိန်တင်လိုက်ပြီး မောလ်၏အဆုံးဘက်မှ လှေကားထံသွားလိုက်သည်။ ထို့နောက်လှေကားအဆုံးမှ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်လျှင် ရုတ်တရက် ကြီးမားသောလက်ကြီးတစ်ဖက်က သူ့အားဖမ်းဆုပ်လာခဲ့သည်။ ထန်မော့အလွန်လျင်မြန်စွာတုန့်ပြန်လျက် သူ၏လက်ကိုချက်ချင်းရုတ်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်လူမှာ ထန်မော့၏ခြေထောက်ထံ ခြေထိုးခံလာခဲ့သည်။ ထန်မော့တံခါးတွင်ကွယ်လျက် နေရာယူကာ တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်ပြန်ခုန်လျက် တိုက်ခိုက်မှုကိုရှောင်ရှားလိုက်သည်။

လှေကား၏ တံခါးနောက်မှ လူစိမ်း၏ အံ့အားသင့်သောအော်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရလေသည်။

ကတုံးကေညှပ်ထားသော လူငယ်တစ်ယောက်မှာ လှေကားမှထွက်လာပြီး သူ့နောက်မှ တံခါးကို ပိတ်ချလိုက်သည်။ သူ၏စူးရှသော မျက်လုံးများမှာ ထန်မော့ကို အပေါ်အောက် အပြန်ပြန်အလှန်လှန်ကြည့်လျက်

"မိတ်ဆွေလား ရန်သူလား"

ဤကဲ့သို့ ခုခံတားဆီးမှုမျိုးက ယခင်တစ်ခေါက်ကထက်ပိုတင်းကြပ်လေသည်။

ထန်မော့အမူအယာမဲ့စွာဆိုလိုက်သည်။

"လော့ဖုန်းချန်းကို လာရှာတာ"

လော့ဖုန်းချန်းအမည်ကိုပြောလိုက်ရုံမျှဖြင့် တဖက်လူမှာ သူ့အားလွှတ်မပေးခဲ့ချေ။ ဂျက်၊ ထန်ရှောင်း၊ နျဲ့ဖေးနှင့် ရဲ့ယွမ်ကျယ်တို့၏အမည်ကိုပြောလိုက်ပြီးနောက်မှ ထိုလူမှ သူ့အား ယုံကြည်သွားခဲ့သည်။ ထိုလူကိုယ်တိုင်ပင် သူ့အား မြေအောက် ကားပါကင်ကို လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ထန်မော့အားဦးဆောင်ခေါ်သွားနေသည့်တိုင် သတိတချက်မှမလွတ်ခဲ့ချေ။ ထန်မော့လက်တစ်ချက်မြှောက်လိုက်သည်နှင့် လျင်မြန်စွာ တုန့်ပြန်လာလိမ့်မည်။

လော့ဖုန်းချန်း၏ ရုံးခန်းမှာ ယခင်အတိုင်းပင်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင်တော့ မြေအောက်ထပ် တတိယမြောက်ကားပါကင်ဆီသို့ဆင်းကာ သံတံခါးကြီးရှေ့သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

ထန်မော့အား၀င်ခွင့်မပေးခင် ထိုလူငယ်မှာ အတွင်းသို့ အရင်၀င်သွားခဲ့ပြီးမှ ပြန်ထွက်လာကာဆိုလာသည်။

"၀င်သွားလို့ရပြီ"

ထန်မော့တံခါးကိုဖွင့်လိုက်လျှင် သူ့ကိုစောင့်နေသော လော့ဖုန်းချန်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။

လော့ဖုန်းချန်းမှာ အဖြူရောင်ကုတ်အင်္ကျီကို၀တ်ဆင်ထားဆဲဖြစ်သည်။ သူ၏မျက်နှာမှာ အတန်ငယ်ဖြူဖျော့လျက် မျက်လုံးများမှာမူ နီရဲနေခဲ့သည်။ ထန်မော့၀င်လာသည်နှင့် စားပွဲကိုအားပြု၍ထလာခဲ့သည်။ လူနှစ်ဦးမှာတစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်လျက်ပင်။ ထန်မော့၏မျက်နှာမှာ အမူအယာကင်းမဲ့နေသော်လည်း လော့ဖုန်းချန်းကမူ နှုတ်ခမ်းထောင့်တို့တွန့်ကွေးလျက် အပြုံးတစ်ခုကို ဖော်ပြလာခဲ့သည်။

"တကယ် မင်းဖြစ်နေတာပဲ ကျီဖုန်းပြောကတည်းက မင်းလို့ပဲထင်တာ မော့မော့နောက်ဆုံးတော့မင်း..."

လော့ဖုန်းချန်းရုတ်ချည်းတိတ်သွားလျက် မျက်နှာအမူအယာမှာမူ ထူးဆန်းသွားခဲ့သည်။

ထန်မော့မှာ ချောင်းအသာဟန့်လိုက်သည်။

"ကျွန်တော့်နာမည်ကိုစိတ်မရှိပါနဲ့ အခုကမော့မော့ဖြစ်သွားပြီ ကျွန်တော်လာမယ်ဆိုတာကို သိနေတာလား"

လော့ဖုန်းချန်းခေါင်းငြိမ့်လျက်

"အင်း သိချင်တာကတစ်ခုပဲ ဘာလို့အခုမှလာတာလဲ"

"ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စလေးရှိနေလို့ပါ ပြီးတော့ ဂိမ်းတစ်ခုထဲ၀င်နေခဲ့ရသေးတယ်"

ထန်မော့မှာ မျှော်စင်ပထမထပ်အကြောင်းအားလုံးကို အသေးစိတ်ထုတ်ပြောမနေခဲ့ချေ။

သူ၏တွက်ဆချက်အရ သူ့အားမျှော်စင်ပထမထပ်ကိုတိုက်ခိုက်ရန်အသိပေးခြင်းကို သူတစ်ယောက်တည်းသာ သိရလိမ့်မည်။ အကယ်၍ လော့ဖုန်းချန်းကမသိဘူးဆိုလျှင် သူကလည်းထုတ်ပြောနေမည်မဟုတ်ချေ။

လော့ဖုန်းချန်းခေါင်းငြိမ့်လျက် ထပ်၍မေးမလာတော့ချေ။ သူကအဓိကအချက်ကိုသာ တိုက်ရိုက်ပြောလိုက်တော့သည်။

"မင်း ဂိမ်းထဲကထွက်လာပြီး သူတို့တွေကိုတွေ့တယ်...ပြီးတော့ ဒီကိုလာဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်"

ထန်မော့မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်မိသည်။

"သူတို့တွေ ဟုတ်လား"

"မင်း သူတို့အကြောင်းကို မသိသေးဘူးပဲ"

လော့ဖုန်းချန်းကဆက်၍ပြောလိုက်သည်။

"မင်းသူတို့အကြောင်းကိုမသိသေးပဲ ဒီိကိုလာတယ်ဆိုတော့ သူတို့သတ်ခဲ့တဲ့ သူတွေကိုတွေ့ခဲ့တာထင်တယ်"

ထန်မော့ ခေါင်းငြိမ့်ကာ သူယနေ့မြင်တွေ့ခဲ့ရသမျှကို ရှင်းပြလိုက်သည်။ အလောင်းများ၏ အခြေအနေကပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။

"သေစေနိုင်တဲ့ ဒဏ်ရာက တစ်နေရာပဲ သူတို့တွေက အရမ်းမြန်မြန်သေသွားတာ ရုန်းကန်ထားတာတွေလည်း မတွေ့ရဘူး သူတို့သေပြီးတာနဲ့ သူတို့နှလုံးတွေက ဆွဲထုတ်ခံထားရပြီး မရှိတော့ဘူး နှလုံးတစ်ခုကို ရှာတွေ့ခဲ့တယ် တ၀က်ပဲကျန်တော့တယ် တစ်ယောက်ယောက်က စားလိုက်တာထင်တယ်"

လော့ဖုန်းချန်းက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

"မှန်တယ် အဲဒါတွေကိုလူတွေစားထားတာ"

ထန်မော့ရင်ထဲမှ တင်းကြပ်သွားမိသည်။

သူသည်စိတ်ထဲမှ ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သည့်တိုင် အမှန်ကိုကြားရချိန်တွင် ထိတ်လန့်မိဆဲပင်။

"ငါတို့တွေ လူသတ်မှုတွေအများကြီးမြင်ဖူးတယ် လူတွေကိုမွန်းစတားတွေက စားထားတာကိုလည်း မြင်ဖူးတယ် မင်းသိပါတယ်.. ငါတို့စတွေ့တုန်းက ပွေးကြီးက အဲဒီကောင်မလေးကို ငါတို့အားလုံးရှေ့မှာ စားပစ်တာလေ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ် ရှန်ဟိုင်းမှာတွေ့ရတဲ့အလောင်းတွေက မွန်းစတားတွေကြောင့်မဟုတ်ပဲ လူတွေကြောင့်ပဲ အတိအကျဆိုရရင်

ခိုး၀င်သူတစ်စုကြောင့်"

"ခိုး၀င်သူတွေက ဘာလို့လူတွေကိုစားနေကြတာလဲ"

လော့ဖုန်းချန်းကသူ့ကို အမှန်ပြင်ပေးလာသည်။

"သူတို့ကလူသားစားနေကြတာမဟုတ်ဘူး.. လူတွေရဲ့ နှလုံးကို စားကြတာ သူတို့က လူတစ်ယောက်ရဲ့ နှလုံးကို အဲဒီလူသေပြီး ၃မိနစ်အတွင်း စားဖို့လိုအပ်တယ်"

ထို့နောက် လော့ဖုန်းချန်းမှာ တစ်ချက်မျှတန့်သွားလျက် ထန်မော့အား ကြည့်လာခဲ့သည်။

"နျဲ့ဖေးကသူတို့လက်ထဲမှာ သေသွားခဲ့တယ်"

ထန်မော့ ဘာမှပြန်မပြောခဲ့ချေ။

🪩

Prev Next