MM Story Teller

Chapter 47

Viewers 7k

🌍Chapter 47

ထန်မော့၏ခေါင်းထဲ မေ့လျော့နေခဲ့သည့် တစ်စုံတစ်ခုက ဖြတ်ခနဲပြန်ပေါ်လာခဲ့သည်။ အနက်ရောင်မျှော်စင်က သူ့ကိုအရံမစ်ရှင်ခွဲတစ်ခုပေးခဲ့သည်။ အသက်လုကာပြေးလွှားနေခဲ့ရ၍ ထိုမစ်ရှင်ခွဲအကြောင်း စဥ်းစားနေချိန်မရှိခဲ့ချေ။

အနက်ရောင်မျှော်စင်က သူ့အား အသက်ရှင်ရန်အခွင့်အလမ်းမပေးထားသည်မှာ မဖြစ်နိုင်ချေ။ ထန်မော့ဂိမ်းထဲသို့၀င်လာစဥ်ကတည်းက မည်သည့်တစ်ချက်ကိုမျှ မလွတ်စေခဲ့ရချေ။ သူအစကနေပြန်စဥ်းစားလျှင်လည်း သူလွတ်သွားသော အမှားသော်လည်းကောင်း သဲလွန်စသော်လည်းကောင်းမရှိချေ။ ယုန်ကြီးနှင့်ရင်ဆိုင်ရစဥ်က ရွေးချယ်စရာမရှိပဲ 'ငါ့အဘိုးပြန်ပေးစွမ်းရည်ကို ထုတ်သုံးခဲ့ရသည်။ အကယ်၍ထိုစွမ်းရည်ကိုမသုံးခဲ့လျှင်လည်း ထန်မော့တွင် ယုန်ကြီးထံမှ လွတ်လမ်းရှိခဲ့လိမ့်မည်မဟုတ်။

ရွေးချယ်စရာတစ်ခုသာကျန်တော့သည်...

ထန်မော့သူ၏အိတ်ထဲမှ လှပသော ပတ္တမြားနီလေးကို ဆွဲထုတ်လျက် သူ၏ခေါင်းပေါ်တွင် တင်လိုက်သည်။ ရုတ်ချည်းနံစော်နေသောဦးထုပ်တစ်လုံးသူ၏ခေါင်းပေါ်သို့ကျလာပြီး သူ၏နှာခေါင်းအောက်တွင် တစ်ခုခုပေါက်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။

ထန်မော့အန်ချင်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်လျက် ဆိုလိုက်ရသည်။

"သမီးက ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးပါ"

မွန်းစတားများမှာ အံ့အားသင့်သွားကြသည်။

"ဟေ.. ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးလား"

"ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီကဘယ်သူလဲ"

"မင်းရော ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီအကြောင်း ကြားဖူးသလားဟ"

ထန်မော့ မွန်းစတားများအလယ်တွင် ရပ်လျက် ခေါင်းကိုအသာငုံ့ရင်း မာရီယို၏နံစော်နေသောဦးထုပ်အောက်တွင် သူ၏အမူအယာကိုဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။

၎င်းမှာ သူတွေးမိသော တစ်ခုတည်းသောဖြစ်နိုင်သည့်နည်းလမ်းပင်။ အနက်ရောင်မျှော်စင်မှာ သူ့အား လွတ်လမ်းမပေးပဲ သေခြင်းကိုတော့တွန်းမပို့နိုင်။ သို့မဟုတ်ပါက ဤသည်မှာ ဂိမ်းဟုအဘယ်ခေါ်နိုင်တော့မည်နည်း။

သို့သော် ဤအစီအစဥ်မှာအလုပ်မဖြစ်ပဲ မာရီယို၏ဦးထုပ်က သူ့အားခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးအဖြစ် ကူညီဖုံးကွယ်မပေးနိုင်ပါက သူ့အနေနှင့် ဂိမ်းသိမ်းမှတ်ကိုသာ ဖွင့်လျက် ဤမွန်းစတားအုပ်ကြီးနှင့် မသေမချင်းတိုက်ခိုက်ရုံသာရှိတော့သည်။

သို့ဆိုလျှင်တော့ အနက်ရောင်မျှော်စင်မှာ ထိုမျှအထိညစ်ပတ်ပြီး သူ၏ကြက်ဆင်ဥကို ထုတ်သုံးစေလို၍ ဖြစ်နိုင်သည်။

"အာ..ငါမှတ်မိပြီ ဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးရဲ့ ကပြားမြေးမလေးမဟုတ်လား"

ကြက်တူရွေးက ဆိုလာသည်။

"မင်း ဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးရဲ့ သမီးကိုမှတ်မိလား။ အဲကောင်မလေးကမြေအောက်လူသားတစ်ယောက်နဲ့ လိုက်ပြေးသွားပြီး မျိုးစပ်လေးတစ်ယောက်ကို မွေးခဲ့တယ်လေ၊ မနေ့ကဘွားဘွားကတောင်ပြောသေးတယ်၊ သူ့မြေးမလေးကတော့ လိမ်လိမ်မာမာလေးပါတဲ့၊ ကြည့်ရတာဒီကလေးမ မြေအောက်ကမ္ဘာကနေ သူ့အဘွားကိုတွေ့ဖို့လာတာဖြစ်မယ်"

ကြီးမားသော လူ၀ံကြီးမှာ သူ၏မျက်နှာပေါ်မှ မုတ်ဆိတ်မွှေးကို လက်ညှိုးထိုးလျက်

"သူကအထီးကွ ကလေးမလေးမဟုတ်ဘူး"

ထန်မော့"..."

ထန်မော့မှာ မာရီယို၏ မုတ်ဆိတ်မွှေးကို အမူအယာတစ်ချက်မှမပျက်ပဲ ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး

"ဦးဦး မှားမြင်တာပါ"

လူ၀ံကြီးမှာ သူ၏ခေါင်းကို တဗျင်းဗျင်း ကုတ်လျက်

"အာ..ငါမှားမြင်မိတာပဲ၊ မင်းကဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးရဲ့မြေးမလေးပဲ၊ ဘာလို့စောစောကမပြောခဲ့တာလဲ၊ ကဲကဲငါမင်းကို မင်းအဘွားဆီခေါ်သွားပေးမယ်"

လူ၀ံကြီးမှာ ထန်မော့ကို လိုက်ပို့ရန်ပြင်လိုက်သည်။

ထန်မော့၏နှာခေါင်းအောက်တွင် မီးလောင်နေသကဲ့သို့နာကျင်မှုက စူးရှနေဆဲ၊ သူထိုမုတ်ဆိတ်မွှေးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်စဥ်က လက်ရှိကိုယ်၏ အသားများပဲ့ပါမသွားချေ။ သို့သော်ဤနာကျင်မှုမှာ သူ့အနေနှင့် ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ် မတက်ခင် ခံစားရမည့် နာကျင်မှုနှင့်အတူတူပင်။

လူ၀ံကြီးကမေးလိုက်သည်။

"ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေး မင်းကဘာလို့ နံစော်နေတာလဲ"

ထန်မော့အေးစက်စွာပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ဘာလို့ဆိုမြေအောက်လူသားတွေက ရေမချိုးဘူးလေ"

လူ၀ံကြီးကခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကာ

"မင်းရဲ့နှာခေါင်းအောက်က အရမ်းညစ်ပါတ်နေတာမထူးဆန်းတော့ပါဘူး၊ တို့မွန်းစတားတွေကတော့ ရေချိုးရတာကြိုက်တယ်ကွ၊ မင်း မင်းအဖေလိုမြေအောက်လူသားတွေဆီက အကျင့်ဆိုးတွေကို မသင်ယူသင့်ဘူးနော်"

ထန်မော့သူ၏မျက်နှာကို ထိလိုက်သော်လည်း ဘာမှပြန်မပြောလိုက်ချေ။

လူ၀ံကြီးမှာ ထန်မော့အား ၀င်္ကပါနှင့်တူသောတောအုပ်ထဲမှ ဦးဆောင်ခေါ်သွားခဲ့ပြီး တောင်ကြားကိုရောက်ရှိရန် နာရီ၀က်ခန့်အချိန်ယူရလေသည်။

ဤတောင်ကြားမှာ ထန်မော့မြင်ခဲ့သော ဓါးတောင်နှင့်လုံးဝဆန့်ကျင့်ဘက်ဦးတည်ရာတွင် ရှိလေသည်။ လူ၀ံကြီးက ထန်မော့အား ရွာထဲသို့လိုက်ပို့ခဲ့သည်

"မင်းကတကယ်သိတတ်လိမ္မာတဲ့ကလေးမလေးပဲ၊ ဒီမှာကောက်ရိတ်သိမ်းချိန်ရောက်ပြီဆိုတော့ အလုပ်များတဲ့အချိန်မှာ မင်းရဲ့အဘွားကို လာကူညီဖို့ သတိရသားပဲ"

ထန်မော့ လူ၀ံကြီးနှင့် မီတာ၀က်အကွာမှာရပ်နေရင်း အမ်းဟုသာအသံပြုလိုက်သည်။

လူ၀ံကြီးကဆိုသည်။

"လွန်ခဲ့တဲ့၂နှစ်ကတည်းက မွန်းစတားတောင်ကြားက သိပ်မအေးချမ်းလှပါဘူးကွာ"

လူ၀ံကြီးက ခြုံတချို့ကိုဖယ်လိုက်လျှင် လမ်းကြောင်းလေးတစ်ခုထန်မော့ရှေ့တွင်ပေါ်လာခဲ့သည်။

လူ၀ံကြီးကလှမ်း၀င်လိုက်သည်အထိ ထန်မော့မှာ အေးခဲနေဆဲပင်။

လူ၀ံကြီးကသူ့အား လှည့်ကြည့်လာခဲ့သည်။

"ခေါင်းစွပ်နီလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ"

'မွန်းစတားတောင်ကြားကို ခိုး၀င်ပါ ' ဟူသော ကြေညာချက်ကို ထန်မော့၏ခေါင်းထဲတွင်ကြားလိုက်ရ၍ပင်။

သူအံကိုကြိတ်လျက် လူ၀ံကြီးနောက်မှ လိုက်၍၀င်လိုက်ရတော့သည်။

ထန်မော့၏နောက်မှ ၀င်ပေါက်ပိတ်သွားခဲ့သည်။

"တင်းတောင်~ အရံမစ်ရှင်ခွဲလေး အောင်မြင်သွားပါပြီ"

လူ၀ံကြီးက မှောင်မည်းသောလမ်းကြောင့် မီးတုတ်ကိုထွန်းလိုက်သည်။ ထန်မော့ လူ၀ံကြီးနောက်သို့ လိုက်ရင်း လှိုဏ်ခေါင်းအတွင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းနက်အောင်၀င်လာမိတော့သည်။

ဤလှိုဏ်ခေါင်းက ကျယ်၀န်းကာ ဂူပေါက်တစ်ခုနှင့် ပိုတူသည်။ အပေါ်တွင်အနက်ရောင်ပိုက်လိုင်းများထံမှ ရေစက်ကလေးများ တစက်စက်ကျနေခဲ့သည်။ ထန်မော့မှာ လူ၀ံကြီးနောက်မှ လိုက်လာရင်း မြေအောက်ကမ္ဘာသို့ နက်နက်နဲနဲ၀င်လာမိတော့သည်။

၁၀မိနစ်ကြာပြီးနောက် လှိုဏ်ခေါင်းအဆုံးသို့ရောက်ရှိလာပြီး လူ၀ံကြီးမှာ အ၀တွင်ပိတ်ထားသော ကျောက်တုံးကြီးကို တွန်းဖယ်လိုက်သည်။

ရုတ်ချည်း အရာအားလုံးကတောက်ပလာခဲ့သည်။

ထန်မော့ မြေအောက်တွင် ပုန်းကွယ်နေသော ကျယ်၀န်းသောကမ္ဘာကြီးကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။

"ဒီမြေအောက်ကမ္ဘာက အနက်ရောင်မျှော်စင်ပထမထပ်မှာရှိတာလေ"

လူ၀ံကြီးကသက်ပြင်းချလျက်

"ငါ့မှာ အပေါ်တက်ရတိုင်း စိတ်မသက်သာလှပါဘူး၊ ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေး မင်းဒုတိယထပ်နဲ့ ဆက်နေတဲ့ တောထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေရတာလဲ"

ထန်မော့ အမ်းဟုသာဆိုကာ အဖြေပြန်မပေးပြန်ချေ။

လူ၀ံကြီးကလည်း ဘာမှထပ်မဆိုတော့ပဲ ရွာထဲ၀င်လာကြသည်။

သူ့အနေနှင့် ဤတောင်ကြားရွာကိုမမြင်ခင် မြေအောက်တွင်ဤမျှ ကြီးမားသောကမ္ဘာကြီးရှိကြောင်း ယုံကြည်မိလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။

တောင်ကြားမှာ ပိရမစ်ပုံစံတောင်ကြီး၃လုံးနှင့်၀န်းရံထားပြီး အလယ်တွင်ကြည်လင်သော ပန်းရောင်မြစ်တစ်စင်းရှိလေသည်။ မြစ်မှာ တောင်ကြားတစ်ဖက်မှ ပေါ်လာပြီးနောက်တစ်ဖက်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

ထိုတောင်ကြီး၃လုံးကြားတွင်မူ ရွံ့နှင့်မြက်တို့ဖြင့် မိုးထားသော အိမ်ကလေးများရှိလေသည်။ အဝေးမှကြည့်လျှင် အနည်းဆုံးအိမ်ခြေ၂၀ခန့်ရှိပုံပင်။

အိမ်တစ်အိမ်စီ၏ရှေ့တွင် အသီးအရွက်စိုက်ခင်းလေးများလည်း ကိုယ်စီရှိကြလေသည်။ သို့သော် လောလောဆယ်တွင် ထိုစိုက်ခင်းများမှာ ထွန်ယက်ထားခါစသာဖြစ်ပြီး မည်သည့်အသီးအရွက်မျှမရှိသေးချေ။

ရွာထဲတွင်တစ်ယောက်မှ မရှိသည်ကို ကြည့်ရသည်မှာ မီးငြိမ်းရန်ပြေးသွားကြပုံပင်။

လူ၀ံကြီးက ထန်မော့အား အဝေးဆုံးတောင်ကြားတစ်ခုသို့ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ထန်မော့၏ခြေလှမ်းများမှာ တဖြည်းဖြည်းနှေးကွေးလာပြီး မီးခြစ်ဆံတက်တူးအားဖိလျက် အရှေ့သို့ သတိထားလျက် ကြည့်နေခဲ့မိလေသည်။

တောင်ကွယ်ကိုလွန်လျှင်ပန်းရောင် မီးခိုးခေါင်တိုင်လေးတစ်ခုက သူတို့ရှေ့တွင်ပေါ်လာခဲ့သည်။

လူ၀ံကြီးက၄င်းကိုလက်ညိုူထိုးပြလျက်

"မြင်လား အဲဒါ မင်းအဘွားရဲ့အိမ်ပဲ"

ထန်မော့ မီးခြစ်ဆံတက်တူးကိုပွတ်သပ်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

လူ၀ံကြီးက ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးကို မမြင်ဖူးသော်လည်း အဘွားဖြစ်သူကတော့မတူချေ။

သူ အနက်ရောင်မျှော်စင်၏လိုအက်ချက်ကြောင့် မွန်းစတားတောင်ကြားသို့ ၀င်လာခဲ့ရသည်။ ထို့အပြင် မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ခြင်းအဓိကမစ်ရှင်မှာလည်း ဤနေရာတွင်ရှိနေကြောင်း ခံစားမိလေသည်။ အကယ်၍ အဘွားကြီးကသူ့အား ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးအဖြစ် အသိအမှတ်မပြုပါက သူလုပ်နိုင်သည်မှာ အလျှင်အမြန်ထွက်ပြေးပြီး တောင်ကြားတစ်နေရာတွင် ပုန်းကွယ်ကာ အဓိကမစ်ရှင်ကိုလုပ်ရန် အခွင့်အရေးကိုစောင့်ဆိုင်းရလိမ့်မည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် အဘွား၏အိမ်မှာ မြင်ကွင်းထဲသို့ ၀င်လာခဲ့လေသည်။

ပန်းရောင်ရွံ့တဲလေးမှာ အစိမ်းရောင်အပင်ကြီး ၂ပင်ကြားတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်းပုံစံဖြင့် ဆောက်ထားသည်။ တဲ၏ရှေ့ရှိ အသီးအရွက်စိုက်ခင်းကိုလည်း ရွှေရောင် အမိုးတစ်ခုနှင့် မိုးထားသေးသည်။ ထိုစိုက်ခင်း၏အလယ်တွင် မှန်နှင့်တူသော ကျောက်တုံးတစ်ခုရှိနေပြီး ကျောက်ခင်းလေးလမ်းက အိမ်အ၀င်၀ဆီဦးတည်နေလေသည်။

လူ၀ံကြီးက အိမ်တံခါးကိုခေါက်လိုက်သည်။

"အဘွား အဘွား၊ ကျွန်တော် ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးကို ခေါ်လာတယ်"

ထန်မော့၏ကိုယ်မှာတောင့်ခဲနေပြီး လွတ်မြောက်ရန်ပြင်ဆင်ထားလိုက်သည်။ ထိုစဥ် မသဲမကွဲခြေသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။၎င်းက ကြီးမားသောတစ်စုံတစ်ခုမှ မြေကြီးပေါ် ဒရွတ်ဆွဲနေသည့်အလားပင်။ ခြေတစ်လှမ်းစီက တောင်ကြီးကိုပင် တုန်လှုပ်စေမတက်။

ခရက်...

ပန်းရောင်တံခါးမှာ တွန်းဖွင့်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။

ထန်မော့၏ညာခြေထောက်မှာ ပြေးထွက်ရန် အသင့်ပြင်ထားလိုက်လေသည်။

အဖြူရောင်ဦးထုပ်ကိုဆောင်းထားပြီး ပန်းရောင် ၀တ်စုံကို၀တ်ဆင်ထားသည့် ကြီးမားသော လူတစ်ပိုင်းတိရိစ္ဆာန်တပိုင်းသတ္တ၀ါကြီး တံခါး၀တွင် ပေါ်လာခဲ့သည်။ သူ့တွင်ကြီးမားသောကြွက်သားများရှိကာ ရှည်လျားေသာအရပ်ကြောင့် တံခါးမှထွက်ရန် ခေါင်းငုံ့ရန်လိုအပ်လေသည်။ လူသန်ကြီးက မတော်မရော်အင်္ကျီအား၀တ်ထားသည့်နှယ် ပန်းရောင်၀တ်စုံမှာ ၄င်း၏ကိုယ်ပေါ်တွင် ကြပ်သပ်နေခဲ့သည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေချေ။

သူမ၏မျက်နှာမှာ ကြီးမားသောဦးထုပ်ကြီးနှင့် ဖုံးလွှမ်းထားပြီး ထန်မော့မှာ သူမ၏ အမွှေးထူထူလက်ကြီးတစ်စုံကိုသာမြင်လိုက်လေသည်။

သူမက အထက်တန်းလွှာမိန်းမပျိုလေးနှယ် ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် အိမ်ထဲမှလှမ်းထွက်လိုက်သည်။ ထန်မော့၏ ၁ပေ၈လက်မနီးပါးအရပ်က သူမ၏ပုခုံးကိုသာ ရောက်နိုင်လေသည်။ သူမကဦးထုပ်၏အနားကိုဖြည်းညင်းစွာပင့်တင်လျက် ကြီးမားသောပါးစပ်ကြီးနှင့် ၀ံပုလွေမျက်လုံးများကို ဖော်ပြလာခဲ့သည်။

လူ၀ံကြီးကပြုံးလိုက်ကာ

"ဘွားဘွား ကျွန်တော် အဘွားအတွက် ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးကိုခေါ်လာတယ်"

ထန်မော့မှာ ထိုကြီးမားသော ၀ံပုလွေကြီးကို မြင်ကတည်းက ပြေးရန်အသင့်ပြင်ပြီးသားပင်။ သို့သော် ထိုအဘွား၀ံပုလွေကြီး၏ လေးလံသောလက်ကြီးက သူ၏ပုခုံးအားဖိချထားကာ ထန်မော့မှာ မည်သို့မှလွတ်မြောက်နိုင်စွမ်းမရှိကြောင်း ထိတ်လန့်ဖွယ်သိလိုက်ရသည်။ သူ့ အားလက်ဖြင့်ဖိထားရုံသာဖြစ်သော်လည်း သူ မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ချေ။

"ဟုတ်ပါ့ ကျွန်မမြေးလေး ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးလေ၊ ကျွန်မဖြင့်သူ့အဖေရဲ့ နံစော်နေတဲ့ဦးထုပ်ကို ဘယ်တော့မှ မေ့မယ်မထင်ပေါင်၊ ဦးလူ၀ံကြီး ရှင်ကတော့ သူ့အဖေဦးထုပ်က ဘယ်လောက်တောင် နံစော်နေသလဲ သိမယ်မထင်ဘူး။ ကြည့်ပါလား၊ သူ့ဦးထုပ်ဆိုပိုတောင်နံသေး"

ဘွားဘွား၀ံပုလွေမှာ သူ၏သွေးရောင်ရွှဲနေသော ပါးစပ်ကြီးကိုဟလျက် ပြုံးလိုက်သည်။

ထန်မော့မှာ သူမ၏သွားများကြားမှ လူလက်ချောင်းတစ်ချောင်းကိုပင် မြင်လိုက်ရ၏။

ဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးမှာ ထန်မော့၏လက်ကိုဆွဲလျက် အိမ်ထဲသို့တိုက်ရိုက်ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။

"ဘွားဘွားရဲ့ ခေါင်းစွပ်ဦးထုပ်နီလေးက ဗိုက်တွေဆာနေတော့မှာပဲ ၊ ဘွားဘွားနဲ့ ညစာစားကြမယ်နော်"

ကြီးမားသော ၀ံပုလွေကြီးမှာ ထန်မော့အား လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အိမ်ထဲသို့ဆွဲခေါ်ပြီး တံခါးကို ဘန်းခနဲပိတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက်တွင် လူ၀ံကြီးမှာ ခေါင်းကိုကုတ်လျက်

"ဘွားဘွားက ဒီနေ့စိတ်ကောင်း၀င်နေသလိုပဲ"

ထို့နောက် နောက်ကိုလှည့်လျက် ထွက်သွားတော့သည်။

ထန်မော့မှာ အဘွား၀ံပုလွေအိုကြီး၏အိမ်ထဲသို့ ရောက်သွားခဲ့လေပြီ။

တံခါးပိတ်သွားသည်နှင့် အဘွား၀ံပုလွေကြီးမှာ သူ့အားတိုက်ရိုက်ပစ်ချလိုက်သည်။ ထန်မော့မှာ နှစ်ပါတ်ခန့်ပင်လိမ့်သွားပြီး မီးလင်းဖိုအနီးသို့လဲကျသွားခဲ့ရသည်။ သူကအလျင်အမြန်ထရပ်လိုက်သော်လည်း အဘွား၀ံပုလွေကြီးမှာ သူ့အားဂရုစိုက်မနေတော့ချေ။ သူမက မီးဖိုကို ထင်းအနည်းငယ်ထပ်ထည့်လျက် အနည်းငယ်ညိုမည်းနေသော လူလက်တစ်ဖက်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

ထို့နောက်သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ မတော်မလျော် အ၀တ်များအား ဆဲဆိုလျက် ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး မီးဖိုထဲပစ်ထည့်လိုက်သည်။

"ညည်းရဲ့ သောက်ဦးထုပ်ကိုချွတ်လိုက်တော့"

ဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးမှာ ကင်ထားသော လူလက်မောင်းကိုတစ်ကိုက်ဆွဲဖြဲပြီး ၀ါးလိုက်သည်။

"အဲဒီနံစော်နေတဲ့ဦးထုပ်ကတော့ ညည်းအဖေအတိုင်းပဲ၊ ငါကတော့ညည်းကို ဘာအမွေမှပေးလိမ့်မယ်မထင်နဲ့၊ ဒီခုနှစ်ရက်အတွက် ညည်း ကြေးပြား၁၀ပြားပဲရမယ်"

ထန်မော့၄င်းကိုကြားလျှင် စိတ်ထဲ အနည်းငယ်ပြေလျော့သွားပြီး အဓိကအချက်ကိုလည်း ဖမ်းဆုပ်မိလိုက်သည်။

ခုနှစ်ရက်...

ထန်မော့သည်လည်း ဤဦးထုပ်ကြီးကို ဆောင်းမထားလိုချေ။ သို့သော် သူထိုဦးထုပ်ကြီးကိုချွတ်လိုက်သည်နှင့် အဘွား၀ံပုလွေကြီးမှာ သူ့အားမျက်လုံးများမှေးကျဥ်းစွာကြည့်လိုက်ပြီး သူကိုက်နေသော လက်မောင်း၏အရိုးကို ဂျွတ်ခနဲချိုးလိုက်လေသည်။

"မြေအောက်လူသားတွေရဲ့ ဆံပင်က ကမ္ဘာပေါ်မှာ ရွံစရာအကောင်းဆုံးပဲ၊ ညည်းဦးထုပ်ကိုပြန်ဆောင်းလိုက်၊ ငါ့နောက်တစ်ခါ ညည်းရဲ့ဆံပင်တွေကို မမြင်ရစေနဲ့၊ မဟုတ်လို့ကတော့ ညည်းခေါင်းကို ဆွဲဖြုတ်ပစ်မယ်"

ထန်မော့"..."

ဘွားဘွား၀ံပုလွေကြီးက အသားများအကုန်လုံးကို ၀ါးစားလိုက်ပြီး အရိုးကိုထွေးထုတ်ကာ ထန်မော့ကိုကြည့်နေခဲ့သည်။

ထန်မော့လည်းဦးထုပ်ကိုပြန်၀တ်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းအောက်မှ မုတ်ဆိတ်ထူကြီးအား တဖန်ဆွဲနှုတ်လိုက်ရပြန်သည်။

အဘွား၀ံပုလွေကြီးမှာ သူမ၏ညစာကိုဆက်မစားခင်အထိ သူ့အားဒေါသတကြီးစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

ပန်းရောင်အခန်းမှာ ပန်းရောင်ပစ္စည်းများနှင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။ အခန်းမှာ ကျဥ်းမြောင်းလှပြီး သေးငယ်သော စားပွဲ၌ ဖုန်များပင်ရှိနေလေသည်။ ထန်မော့လည်း တစ်လလောက်ပစ်ထားပုံရသော ထိုစားပွဲကို စူးစမ်းလိုက်သည်။ ကြည့်ရသည်မှာ အိမ်ပိုင်ရှင်က သူ၏အစာကို ကြမ်းပြင်တွင်စားရခြင်းအား ပိုကြိုက်ပုံပင်။

ဆိုဖာ၏အောက်တွင်မူ ထန်မော့တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသော ပန်းရောင် သားမွှေးများနှင့် ပြုလုပ်ထားလေသည်။ သူတစ်ခန်းလုံးကို စူးစမ်းပြီးနောက် သူ၏အကြည့်များက မီးလင်းဖိုထံကျရောက်သွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် မီးလင်းဖိုပေါ်တွင်ချိတ်ဆွဲထားသော ဦးခေါင်းတစ်လုံးအား ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။

၄င်းမှာ လူတချို့၏အိမ်ရှိ မီးလင်းဖိုပေါ်တွင်ရှိတတ်သော သမင်ချိုနှင့်ဦးခေါင်းကဲ့သို့ပင်။ သို့သော်ဤတစ်ခုမှာတော့ အခြောက်လှမ်းခံထားရသော လူခေါင်းတစ်ခုပင်။

🪩

Prev Next