အခန်း(၁)

ကျေးလက်သို့သွားခြင်း

၁၉၇၀ခုနှစ် မတ်လအစောပိုင်း၌ ပေကျင်းရှိ အထည်စက်ရုံဝင်းအတွင်းတွင် ယဲ့မိသားစု၏မိခင်ဖြစ်သူ ပိုင်ယွင်သည် နောက်တစ်​နေ့တွင် ကျေးလက်သို့သွားမည့် ယဲ့မုန့်ယောင်၏ခရီးဆောင်အိတ်ကို ထုပ်ပိုးရာတွင် ကူညီပေးနေသည်။

"ယောင်ယောင် ဒါက သမီးအတွက် 

ဝယ်လာတဲ့ စကပ်နဲ့ သားရေဖိနပ်တွေ

ဒီနေ့ပဲ အ​မေတို့ရဲ့ ရပ်ကွက်ဈေးထဲက 

အရောင်းသမဝါယမကနေ ဝယ်လာတာ

ကြိုက်လား ကြည့်လိုက်ဦး"  

ပိုင်ယွင်က ပြောပြီး စိမ်းပြာရောင်စကပ်နှင့် အနက်ရောင်သားရေဖိနပ်များကို 

ယဲ့မုန့်ယောင်အား ပြလိုက်သည်။

ပိုင်ယွင်သည် သူ​ဌေးမျိုးနွယ်မှ 

ဆင်းသက်လာသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ 

သူမက ကျက်သရေရှိပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့ကာ တည်ငြိမ်အေးဆေး၍ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း၊ ကြည်လင်လှပသော မျက်ဝန်းများနှင့် ဘဲဥပုံစံမျက်နှာရှိသည်။ 

ယဲ့မုန့်ယောင်က အနီရောင်သားရေခရီးဆောင်အိတ်နှင့် ဝါးခြင်းတောင်းကို ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်တင်ကာ​ ​ပြောလိုက်သည်။ 

"အမေ ဘာလို့ အဝတ်အစားတွေ 

ထပ်ဝယ်နေရတာလဲ အရင်နှစ်နှစ်အတွင်းမှာ သမီးအတွက် အဝတ်အစားတွေ အများကြီး ဝယ်ထား​ပေးပြီးပြီပဲ ခရီးဆောင်အိတ်ထဲမှာတောင် နေရာမရှိတော့ဘူး သမီး ​နောက်ထပ် 

အဝတ်အစားတွေထည့်စရာနေရာ မရှိတော့ဘူး"

"နည်းနည်းလေး ဖိထည့်လိုက်မယ်လေ

နေရာရမှာပါ ကြည့်စမ်း

သမီးမှာ အဝတ်အစားထည့်ဖို့ 

ခြင်းတောင်းနှစ်လုံးစာလောက် နေရာရှိသေးတယ်"

ပိုင်ယွင်က ပြောပြီး ဝါးခြင်းတောင်းကိုဖွင့်ကာ စကပ်နှင့် ဖိနပ်များကို ခြင်းတောင်းထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။

"အများကြီးလို့ ဘယ်​ပြောလို့ရမလဲ

သမီးအဘွားဆီက ကြားရတာတော့ 

ချင်းရှန်ခရိုင်မှာ ပစ္စည်းတော်တော်များများ ပြတ်နေတယ်တဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်တုန်းက ရေနွေးဘူးတွေ အများကြီး ရောက်လာတော့ 

သူတို့ ဝယ်ချင်တာတောင် အရောင်းသမဝါယမက အရောင်းဝန်ထမ်းတွေ အကုန်ရောင်းလိုက်ကြပြီတဲ့ ​သြော် နောက်ပြီးတော့... သမီး ကျေးလက်ကိုရောက်လို့ ဘာလိုအပ်တာရှိရှိ အ​မေတို့ဆီ စာရေးလိုက်ရုံပဲ ချက်ချင်းပို့ပေးမယ်" 

ယဲ့မုန့်ယောင်သည် ၂၁ ရာစုတွင် မိဘမဲ့

ကလေးတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမ၏ ၂၅ နှစ်မြောက်မွေးနေ့တွင် ကားမတော်တဆမှုဖြင့် သေဆုံးခဲ့ပြီး သူမ၏ လက်ရှိဘဝသို့ ပြန်လည်ဝင်စားခဲ့၏။ ယခင်ဘဝတွင်တက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရပြီးနောက် သူမ၏ကိုယ်တိုင် ကြိုးစားအားထုတ်မှုဖြင့် သုံးထပ်ခွဲ စုံစုံလင်လင် စူပါမားကတ်တစ်ခုကို ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။

ယဲ့မုန့်ယောင် ကူး​ပြောင်းလာပြီးနောက် 

စူပါမားကတ်သည်လည်း သူမနှင့်အတူ 

ပါလာခဲ့သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်နေရာလွတ် အတွင်း၌ အချိန်က ပြင်ပထက် နှစ်ဆ​နှေး​လေ၏။

သူမ မွေးဖွားလာချိန်တွင် ယဲ့၏မိခင်သည် ဆေးရုံအုပ်ဖြစ်ပြီး ယဲ့ဖခင်သည် အထည်စက်ရုံ၏ အုပ်ချုပ်သူဖြစ်သည်။ သူမတို့၏ လူနေမှုအဆင့်အတန်းသည် ခေတ်သစ်မှ မိသားစုများလောက် မကောင်းမွန်သော်လည်း သာမန်မိသားစုများထက် များစွာမြင့်မား​သေးသည်။

သူမကို သူမ၏မိဘများက ထူးဆန်း​​သောဂြိုဟ်သားတစ်ဦးအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရမည်ကိုစိုးရိမ်ခဲ့ရသည်။ သူမကိုစွန့်ပစ်ကာ သူတို့၏မျက်နှာသာ​ပေးမှု ဆုံးရှုံးမည်ကို ကြောက်ရွံ့ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယဲ့မုန့်ယောင်က သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်နေရာလွတ်ကို ထုတ်ဖော်မပြခဲ့ဘဲ လူသူမရှိချိန်မှသာ တစ်ခါတစ်ရံ အသုံးပြုကြည့်ခဲ့သည်။

သို့သော် ၁၉၆၀ ခုနှစ် ယဲ့မုန့်ယောင် 

၈ နှစ်အရွယ်၌ သူမ၏ဖခင်ဖြစ်သူက ပြင်းထန်စွာ ဖျားနာခဲ့သည်။ သက်သာလာပြီးနောက် သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်လည်အားဖြည့်ရန် အာဟာရပြည့်ဝသော အစားအစာများကို စားရန်လိုအပ်သော်လည်း ထိုအချိန်က အစားအစာများကို လုံလောက်စွာရရှိရန် ခက်ခဲခဲ့ပြီး မည်သည့်​နေရာတွင်သွားရှာရမည်ကို သူမတို့ မသိခဲ့ပေ။ နောက်ဆုံးတွင် ယဲ့အ​မေက အန္တရာယ်ကို ရင်ဆိုင်ကာ ယဲ့မုန့်ယောင်၏ ​မွေးစားအ​မေနှင့်အတူ အပေးအယူလုပ်ရန် မှောင်ခိုဈေးသို့ သွားခဲ့ရသည်။

ယဲ့မုန့်ယောင်က ထိုအကြောင်းကို သိပြီးနောက် အနည်းငယ် စိုးရိမ်နေသေးသော်လည်း သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်နေရာလွတ်အကြောင်းကို သူမအဖေနှင့်အမေကို ပြောပြခဲ့သည်။ သူမက သူမ၏ အတိတ်ဘဝအကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ထိုအရာများကို သူမ၏ကိုယ်ပိုင်နေရာထဲသို့ ထည့်ထားကြောင်းကိုလည်းကောင်း သူတို့ကို မပြောပြခဲ့ပေ။ သူမက အသားနှင့်ထမင်းများကို သူတို့ရှေ့တွင် ဖန်တီးပြလိုက်ရုံသာဖြစ်သည်။ 

ယဲ့မုန့်ယောင်၏ စိုးရိမ်မှုများက အချည်းနှီးဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအကြောင်းကို သိပြီးနောက် ယဲ့အဖေနှင့်အမေတို့က အံ့အားသင့်ဝမ်းသာရုံ သာမက အရင်ကကဲ့သို့ပင် သူမကို အလွန်ချစ်မြတ်နိုးခဲ့ကြသည်။ သူမက ငယ်ရွယ်သေးသောကြောင့် သူတို့က အပြင်သို့​လျှောက်မသွားရန်နှင့် လူရှိနေချိန်တွင် ပစ္စည်းများကို ဖန်တီးမပြရန် မကြာခဏ သတိပေးခဲ့ကြသည်။ 

ယဲ့အဖေနှင့်အမေတို့သည် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်နေရာကို အလွန်အကျွံ အားမကိုးခဲ့ကြပေ။ နှစ်နှစ်တာ ကပ်ဆိုက်ချိန်မှလွဲ၍ သူတို့က ယဲ့မုန့်ယောင်အား သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်နေရာလွတ်မှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူခိုင်းခြင်း မရှိသလောက်ပင်ဖြစ်သည်။ 

သို့သော် ယဲ့မုန့်ယောင်က သူမအဖေနှင့်အမေတို့နှင့်အတူ စားရန်အတွက် ကိုယ်ပိုင်နေရာလွတ်မှသရေစာများကို မကြာခဏ ယူလာခဲ့သည်။

"အမေ စိတ်မပူပါနဲ့ 

သမီး ဘယ်တော့မှ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အပင်ပန်းမခံပါဘူး

အခု ကမ္ဘာကြီးက အရမ်းရှုပ်ထွေးနေတာ

အမေနဲ့​မွေးစားအ​မေတို့က နှစ်ယောက်စလုံး ပြည်ပမှာ ဆရာဝန်ဘွဲ့ရခဲ့ပြီး တရုတ်နဲ့ အနောက်တိုင်းဆေးပညာမှာ ကျွမ်းကျင်ကြတယ်

အ​မေတို့ အဖမ်းခံရမှာစိုးရိမ်မိတယ် 

ဘာလို့ အမေနဲ့အဖေက ကျေးလက်ကို 

သမီးနဲ့အတူ လိုက်မလာကြတာလဲ

​မွေးစားအ​မေတို့လိုပေါ့"

ယဲ့မုန့်ယောင်က ပိုင်ယွင်၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းပြောလိုက်သည်။

ယဲ့အဖေ၊အမေနှင့် ယဲ့မုန့်ယောင်၏ 

​မွေးစားအ​ဖေနှင့်အ​မေတို့က ငယ်စဉ်ကတည်းက အတူတူ ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြသည်။

သူတို့လေး​ယောက် ပြည်ပသို့ သွားခဲ့စဉ်ကလည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ တရုတ်ပြည်သို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက်တွင် ယဲ့မုန့်ယောင်၏ ​မွေးစားအ​မေ ကျန်းလင်း နှင့် ယဲ့၏မိခင်တို့သည် တူညီသောဆေးရုံတွင် ဆရာဝန်အဖြစ် အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်။ 

ခွဲစိတ်ဆရာဝန်တစ်ဦးဖြစ်သော သူမသည် ကျေးလက်သို့ မသွားမီက ထိုဆေးရုံ၏ ဒုတိယဥက္ကဋ္ဌဖြစ်ပြီး သူမ၏ ​မွေးစားဖခင် ဟန်ကျင့်ရန်က ပေကျင်းတက္ကသိုလ်၏ ဥက္ကဋ္ဌဖြစ်ခဲ့သည်။

တစ်နှစ်အကြာတွင် ပေကျင်းတက္ကသိုလ်မှ ကျောင်းသားတစ်ဦးသည် ဟန်ကျင့်ရန် ပြည်ပတွင် ပညာသင်ခဲ့ကြောင်း မတော်တဆ သိရှိသွားပြီး သတင်းပို့ခဲ့သည်။ အ​ဖေယဲ့က ထိုကျောင်းသား၏ အဆက်အသွယ်များကို အသုံးပြုကာ တစ်ပတ်ခန့်ထောင်ကျနေခဲ့သော သူ့ကို ကယ်တင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဟန်ကျင့်ရန်သည် မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် ညှဉ်းပန်း နှိပ်စက်ခံခဲ့ရသည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့် ယဲ့မုန့်ယောင်နှင့် ဟန်ကျင့်ရန်၏ တစ်ဦးတည်းသောသား ဟန်ရှုယောင်တို့က သတင်းပို့သော ကျောင်းသားကို ရိုက်နှက်ခဲ့ကြသည်။

ဟန်ကျင့်ရန်သည် သူ၏ ဒဏ်ရာများ 

သက်သာရန်အတွက် အနားယူရန် လိုအပ်သော်လည်း ထိုကဲ့သို့သော အရာမျိုး ပေကျင်းတွင် ထပ်မံဖြစ်ပွားမည်ကို စိုးရိမ်ခဲ့သည်။ သူတို့ထပ်ခါထပ်ခါ စဉ်းစားပြီးနောက် ဟန်ကျင့်ရန်ကရာထူးမှ နုတ်ထွက်ကာ ကျေးလက်သို့ ပြောင်းရွှေ့ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ 

သူတို့သုံးဦးက ကျန်းလင်း၏ အဘိုး

ဇာတိမြေဖြစ်သော ချင်း​ရွှေရွာသို့ သွားခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ပေကျင်းသည် သွားလာရလွယ်ကူပြီး သူတို့၏ဘဝသည် အလွန်အဆင်ပြေခဲ့သည်။

ထိုမိသားစုသုံးဦးက တစ်နှစ်ကြာ နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးကာလအတွင်းတွင် သူတို့က ယဲ့မုန့် ယောင်၏မိသားစုနှင့်အတူ နှစ်သစ်ကူးပွဲတော် ကျင်းပရန် ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ လူခြောက်ဦးပါဝင်သော မိသားစုနှစ်စုဖြစ်သည်။ အရင်းနှီးဆုံးလေးဦးမှာ ​ဝေးကွာသွားခဲ့ကြပြီဖြစ်ကာ အခြားသူများမှာ ​ကောင်းစွာ မသိကျွမ်းသူများသာ ဖြစ်သည်။ သူတို့ကတစ်ဦးကိုတစ်ဦး မည်သို့ ဆက်ဆံကြမည်နည်း။ တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်လာပါက ကူညီနိုင်ပါ့မလား။

"ဒီကိစ္စအတွက် စိတ်မပူပါနဲ့

လူနာတွေအားလုံး ဆေးရုံကဆင်းပြီးတဲ့ 

နောက်ပိုင်းမှာ မင်းအဖေက ငါနဲ့အတူ အလုပ်ကနေထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ် လူနာတွေအားလုံး ဆင်းဖို့ဆိုရင် တစ်လထက်ပိုကြာလိမ့်မယ်

သူတို့အားလုံး ​ဆေးရုံကဆင်းပြီးရင် 

ငါတို့ မင်းအဖေနဲ့အတူ ချင်းရွှေရွာကို သွားမယ်

သူတို့နဲ့ ချင်းရွှေရွာမှာအတူနေကြမယ်" 

ပိုင်ယွင်က ယဲ့မုန့်ယောင်၏လက်ကို 

ပုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။