အပိုင်း ၈၅-၈၆

Part 85

ကျန်းဟယ်လင်း အတွက်​တော့ ဒီလို ​ပျော်စရာ​​​နေ့​လေးမျိုးကို တစ်ခါမှမကြုံဖူးခဲ့ပေ။

​နွေရာသီအားလပ်ရက်မှာ​တော့ ကစားကွင်းက မနက် 7နာရီတိုင်း ဖွင့်​လေ့ရှိရာ သူတို့​ရောက်သွားတဲ့အချိန်က ကစားကွင်းဖွင့်ချိန်နဲ့ ကွက်တိပင်။ 

သူတို့ဝင်သွားသွားချင်း ကျန်းရှို့ချန်က ကျန်းဟွမ်ကို က​လေးများကစားသည့်​နေရာသို့ ​ဆွဲ​ခေါ်သွားချင်ခဲ့သည်။ 

ဘယ်သူကများ သူ့ကို အသက်ငယ်ပြီး အရပ်မရှည်​ပေးဖို့ ​ပြောလို့လဲ... 

ကျန်းဟယ်လင်းက အများကြီး ကစားနိုင်​ပေမယ့် သူ့အရပ်အတွက်​တော့ ကန့်သတ်ခံထားရပြီး မကစားနိုင်​ပေ။

ရလဒ်အ​​နေနဲ့က​တော့ သူ့ရဲ့အစ်မကြီး ကျန်းယန်ရှန့်က သူ့ဆီ လက်ဆန့်ထုတ်ကာ ငှက်ရဲ့ လက်သည်းများ သား​ကောင်ကိုသုတ်သကဲ့သို့ သူ့​ခေါင်းကို မြဲမြံစွာ ကိုင်လာခဲ့သည်။

"ဒီ​နေ့က နင့်မမရဲ့ ​မွေး​နေ့​လေ... ဒါ​ကြောင့်မို့ သူ့ကို ဦးစား​ပေးရမယ်... ဒီ​နေ့ ငါတို့အားလုံး နင့်မမကို အ​ဖော်ပြု​ပေးဖို့လာတာ... နင့်နောက်လိုက်ဖို့ မဟုတ်ဘူး... သူ​ကစားချင်တာ​​တွေ ကစားပြီးမှ နင်သွားဆော့ချင်တဲ့​နေရာ ​​အ​ကြောင်း ​ပြောကြတာ​ပေါ့"

သူ့အစ်မကြီးရဲ့ လက်​တွေက ပလာယာ​တွေလိုပဲ။ ကျန်းရှို့ချန်က မိနစ်တိုင်းမှာ သူ့​ခေါင်းက​နေ ​သွေး​ပေါက်ကြီး​ငါး​ပေါက် ​ပေါက်ထွက်​​တော့မလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ပြီး​တော့ လျန့်ယင်းယင်းကလည်း ဒီ​နေ့ လိုက်မလာခဲ့ရာ ကျန်းရှို့ချန်က စိတ်ပျက်အား​လျော့လာပြီး မကြည်မသာ ဆိုလိုက်​လေသည်။

 "ဒါဆိုလည်း သ​​ဘောပဲ"

အန်တီဝမ်က​တော့ သူမပါးစပ်ကိုအုပ်ကာ တိတ်တိတ် ရယ်​လေသည်။

သူ့ရဲ့ အကြီးဆုံးသမီးက သားငယ်​လေးကို ဂရုစိုက်​နေတာ မြင်လိုက်ရ​တော့ ကျန်းဟွမ် တစ်​ယောက် အမှန်တကယ်ကို စိတ်သက်သာရာ ရသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက သမီးငယ်​လေးရဲ့ ​ခေါင်းကိုတို့ကာ ပြုံးပြလျက် ​မေးလိုက်သည်။

 "ဟယ်ဟယ်က​ရော ဘာကစားချင်လဲ?"

ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ မျက်နှာက ​​ပျော်ရွှင်မှု​ကြောင့် ဝင်းပသွားသည်:

 "ရိုလာကိုစတာ!"

"အိုဟိုး!" ကျန်းဟွမ်က​ပြောလိုက်သည်။ 

"စိတ်လှုပ်ရှားစရာအ​ကောင်းဆုံးနဲ့ စကြမယ်ပေါ့!"

အ​ပြောနှင့်အညီ သူတို့အုပ်စုက ရိုလာကိုစတာဆီသို့ ဦးတည်လာကြသည်။

​ကစားကွင်းတွင် လူတစ်​ယောက်စီအတွက် လက်မှတ်တစ်ခုစီ ဝယ်ပြီးသွားရင် အထဲကို ​ရောက်တဲ့အခါမှာ စီးစရာ​တွေအတွက် ​​နောက်ထပ် လက်မှတ် ဝယ်စရာမလို​တော့​ပေ။ ဒါ​ပေမယ့်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ စီးစရာ​တွေအတွက်က​တော့ တန်းစီစရာ လို​သေးသည်။ ပိုပြီး လူကြိုက်များ​လေ လူတန်းပိုရှည်​လေပင်။

ရိုလာကိုစတာက​ ဒီမြို့တွင် အထူးကဲဆုံး စီးစရာ တစ်ခုအဖြစ် ဆိုနိုင်​ပေသည်။

သူတို့ မနက်​စော​စော ​ရောက်လာခဲ့တာ​ကြောင့် လူ​တွေအများကြီး မရှိ​​သေးဘဲ ရိုလာကိုစတာကို ​ချော​ချော​မွေ့​မွေ့စီးလိုက်နိုင်သည်။

သနားစရာ ကျန်းရှို့ချန်​လေးမှာ​တော့ စီးဖို့ရာ အသက်ငယ်​နေ​သေးတာ​ကြောင့် ​အောက်မှာသာ အန်တီဝမ်​ဘေး ရပ်ကာ သူ့အ​​ဖေနဲ့ အစ်မနှစ်​ယောက် ​ပျော်​နေတာကို ရပ်ကြည့်​နေရရှာသည်။ 

ကျန်းဟွမ်က သူ့နှလုံး​ခုန်​ပေါက်​နေရာက​နေ တည်ငြိမ်လာပြီး​​နောက် ​ကြွေး​ကြော်လိုက်သည်။

 "အရမ်း မိုက်တာပဲ! အရမ်း မိုက်လွန်းတယ်... မ​ကောင်း​တော့ဘူး... ငါ့​​ခြေ​​ထောက်​တွေ မတ်မတ် မရပ်နိုင်​တော့ဘူး"

ကျန်းဟယ်လင်းက ​​​ပျော်မဆုံး ​မော်မဆုံး ဖြစ်​နေပြီး ကျန်းယန်ရှန့်​တောင်မှ မ​နေနိုင်ဘဲ နှုတ်ခမ်း​ထောင့်စွန်း​တွေ တွန့်​ကွေးလာရသည်။

ကျန်းရှို့ချန်က ​ခုန်​ပေါက်ကာ ​ပြောလိုက်သည် "သားအလှည့်! သားအလှည့်!"

ကျန်းယန်ရှန့်က ကျန်းဟွမ် တစ်ခုခု ​ပြောမလို့ ပြင်လိုက်တာကို ​တွေ့လိုက်ရလို့ ချက်ချင်း ဖြတ်​ပြောလိုက်သည်။ "ဒီ​​နေ့က နင့်မမရဲ့ ​မွေး​နေ့​လေ ဒါ​ကြောင့် ​ဖေ​ဖေက သူနဲ့ လိုက်​ပေးချင်​နေတာ... သွားရ​​အောင်... ငါနင့်ကို ကစားဖို့ ​ခေါ်သွား​ပေးမယ်"

သူမက ​ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ သူမရဲ့လက်ကို ကျန်းရှို့ချန်ဆီ ဆန့်ထုတ်လိုက်​လေသည်။

သူမရဲ့လက်​တွေက သူ့တင်ပါးကို ရိုက်တဲ့အခါ အရမ်းကို နာကျင်ရသည်! ထိုလက်က သူ့​ခေါင်း​ပေါ် တင်လာတဲ့အခါမှာ​​တော့ သိမ်းငှက်ရဲ့ ​ခြေသည်း​တွေလိုပင်။

ကျန်းရှို့ချန်က ခဏ​လောက် တွန့်သွားပြီးမှ ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ ချိန်း​ခြောက်​တဲ့ အကြည့်​အောက်မှာ ဦး​ရေပြား​တွေ ထုံကျင်လာရသည်။

ထို့ကြောင့် သူက က​လေးလက်ဖဝါးနုနု​လေးကို ဆန့်ထုတ်ကာ ကျန်းယန်ရှန့် လက်ထဲမှာ မြဲမြဲမြံမြံ ကိုင်ထား​စေလိုက်သည်။

"အန်တီဝမ်နဲ့ သမီးက သူ့ကို က​လေး​တွေကစားတဲ့​နေရာကို ​ခေါ်သွားလိုက်မယ်... ​ဖေ​ဖေက ဟယ်ဟယ့်ကို ​ခေါ်သွား​ပေးလိုက်" 

ထိုစာ​ကြောင်းက ကျန်းဟွမ် အတွက်ပင်။ 

ထိုစကားကို ​ပြောပြီး​နောက် သူမက ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ ​ခေါင်းကိုပုတ်ကာ ဆိုလိုက်သည်

 "​​ကောင်း​ကောင်း ပျော်ခဲ့​နော်! ​ပျော်စရာ ​မွေး​နေ့​လေး ဖြစ်ပါ​စေ!"

ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ ​ကျောက်နက်​လေး​တွေလို မျက်လုံး​​လေး​တွေက ​​​ပျော်ရွှင်မှု​ကြောင့် နေ​ရောင်​အောက်မှာ ဖိတ်ဖိတ်လက်​နေသည်။

ကျန်းယန်ရှန့်က ကျန်းရှို့ချန်ကို လက်ဆွဲကာ အန်တီဝမ်ကို ​ခေါ်သွားလိုက်သည်။

ကျန်းဟွမ်နဲ့ ကျန်းဟယ်လင်းတို့က အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်ကြပြီး အခုအချိန်က သူမ​မွေးကတည်းက စလို့ ကျန်းဟွမ်က ကျန်းဟယ်လင်း တစ်​ယောက်တည်းကို အ​ဖော်ပြု​ပေးတာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်​ကြောင်း ရုတ်တရက် နှစ်​ယောက်လုံး သတိရသွားကြသည်

ထိုကိစ္စကို သတိရသွား​တော့ ကျန်းဟွမ်က အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်လာပြီး ​ခြောက်ကပ်ကပ် ပြုံးကာ ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ ​ခေါင်းကို ချစ်မြတ်နိုးစွာ ပွတ်​ပေးလိုက်သည်။

 "ဟယ်ဟယ်.. ​နောက်ထပ် ဘာစီးချင်​သေးလဲ....ဖေ​ဖေ့ကို​ပြောပြ​လေ.. သူတို့ကို အရင်ဆုံး တန်းစီခိုင်းလိုက်မယ်... ဒီ​နေ့က ဟယ်ဟယ့် ​မွေး​နေ့​လေ... ဒါ​ကြောင့်မို့ သမီး ​ပျော်ချင်သ​လောက် ​ပျော်လို့ရတယ်"

သူတို့က အိမ်ကဒရိုင်ဘာ နှစ်​ယောက်ကိုပါ ဝင်လာနိုင်ဖို့ လက်မှတ်​ဝယ်​ပေးပြီးသားပင်။ ပြီးရင် သူတို့ကိုပဲ တန်းစီခိုင်းလိုက်ရင် သူတို့အတွက်လည်း အချိန်ကုန်သက်သာ​စေနိုင်သည်။

ကျန်းဟယ်လင်းအတွက် ဒီ​နေ့​လေးက သူမဘဝမှာ တန်ဖိုးအရှိဆုံးနေ့​လေး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဒီလိုအချိန်​ကောင်း​လေးမျိုး သူမဘဝမှာ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဘူး​ပေ။ ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ မျက်နှာ​သေး​သေး​လေး တစ်ခုလုံး ​တောက်ပ​နေခဲ့သည်။

တစ်ဖက်မှာ​တော့ ကျန်းရှို့ချန်က ကျန်းယန်ရှန့်က သူ့ကို က​လေးများ ကစားသည့်​နေရာသို့ ဆွဲ​ခေါ်သွားတာကို ခံလိုက်ရသည်။

သူက လျန့်ယင်းယင်း ပါမပါကို ဂရုမစိုက်သော်လည်း  ကျန်းယန်ရှန့်​နောက်ကို တကယ် မလိုက်ချင်ပေ။ 

သို့ပါ​သော်လည်း သူ သူမကို မလွန်ဆန်နိုင်​ပေ။ မလွန်ဆန်ရဲတာက ပိုသည်။

က​လေး​တွေရဲ့ နေရာ၌ လူနည်း​နေ၏။ ပြီး​တော့လည်း က​လေးများ ကစားသည့် ​နေရာက ကစားကွင်းရဲ့ အဓိက အချက်အချာ လုပ်ငန်း မဟုတ်​ပေဘူး။ က​လေးတစ်​ယောက်တည်းရှိတဲ့ မိသားစု​တွေအတွက် လူတစ်​ယောက်ကို ယွမ်300က ​တော်​တော်​လေးကို မတန်ဘူး။ သာမန်ပန်းခြံက ကစားသည့် ​နေရာ​တွေကမှ ပို​ကောင်းလိမ့်အုံးမည်။

ကျန်းရှို့ချန်က ​ရောက်​ရောက်ချင်း ​ဆော့​တော့သည်။ ထိုနေရာ၌ လူတန်းရှည်ကြီး မရှိ​ပေ။

သူကစားပြီးသွား​ချိန် အန်တီဝမ်က တစ်​နေရာရာမှာ တန်းစီ​နေသည်။ သူ့အစ်မကြီး ကျန်းယန်ရှန့်က​ ​ရေခဲမုန့်တစ်ခွက်ကို ကိုင်ထား​လေသည်။

​​သေချာ​ပေါက်ကို ကျန်းရှို့ချန်လည်း စားချင်​ပေမယ့် ကျန်းယန်ရှန့်လက်ထဲမှာ တစ်ခုထဲပဲ ရှိ​လေသည်။ သူမ သူ့ကို စပြီးစည်းကမ်းတင်းကြပ်လိုက်ကတည်းက သူမ​ရှေ့မှာ ဘာမဟုတ်တာမှ မလုပ်ရဲဘူး။ သူက ​ရေခဲမုန့်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ​ခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်ကာ အန်တီဝမ် သူ့ကို တစ်ခု​လောက် ဝယ်​ပေးလို ဝယ်​ပေးညား လိုက်ရှာ​နေလိုက်သည်။

ထင်မှတ်မထားစွာပဲ ကျန်းယန်ရှန့်က ​ရေခဲမုန့်ကို သူ့ဆီ ကမ်း​ပေးလိုက်သည်။ "စားလိုက်!"

ကျန်းရှို့ချန်က သူမကို အံ့သြတကြီး ကြည့်လိုက်သည်။

ကျန်းယန်ရှန့်က စိတ်မရှည်​တော့​ပေ။ 

"မစားချင်ဘူးလား...နင်မစားရင် ငါစားလိုက်မှာ​နော်"

"စားမှာ​ပေါ့... သားစားမယ်"

 ကျန်းရှို့ချန်က ခပ်မြန်မြန် လှမ်းယူလိုက်ပြီး ချွန်​ထွက်နေတဲ့ အပိုင်း​လေးကို အရင်ကိုက်စားလိုက်သည်။ သူက ကျန်းယန်ရှန့်ကို ထပ်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ထူးဆန်းတဲ့ တစ်ခုခု ရှိ​နေသည့် အတိုင်းပင်။

ကျန်းရှို့ချန်ရဲ့ အ​တွေးထဲမှာ​တော့ ကျန်းယန်ရှန့်က နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးပဲ။ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သူ့ကို ​ရေခဲမုန့် ​ကျွေးခဲ့​ပေမယ့် ဘာလို့များ သူက စားဖို့ နည်းနည်း စိုးရိမ်နေရတာပါလိမ့်။

ကျန်းယန်ရှန့်နဲ့ နှစ်​ယောက်ထဲ အတူရှိ​နေရတာ လူ​တွေကို စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်​​စေပြီး ​ကြောက်ရွံ့စိတ်​တွေလည်း အမြဲတမ်း ရှိ​နေရသည်။

"မပူနဲ့... ဖြည်းဖြည်းစား" နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ဆိုလိုက်သည်။

 "အန်တီဝမ်က ဟိုမှာ တန်းစီ​နေတယ်... နင်စားပြီးချိန်နဲ့ အကိုက်​လောက်ပဲ... မကုန်ရင်လည်း ငါကိုင်ထား​ပေးမယ်"

သူမက ​ပြောထားသည့်အတိုင်းပဲ ကျန်းရှို့ချန်ရဲ့ ​ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ​နောက်ထပ်တစ်​နေရာမှာ စီးဖို့ ​ခေါ်သွား​ပေးသည်။ ​သေချာ​ပေါက်ကိုပဲ သူက ထို​နေရာမှာ တန်းစီ​နေတဲ့ အန်တီဝမ်ကို လှမ်း​တွေ့လိုက်ပြီး အန်တီဝမ်ကလည်း သူတို့ကို လက်လှမ်းပြလာခဲ့သည်။ 

ကျန်းရှို့ချန်က စိတ်သက်သာရာရသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်သည်။

သူက နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးနဲ့ အတူရှိ​နေရတာလည်း အဲ့​ဒီလောက်ကြီး မဆိုးပါဘူးဟုလည်း ​တွေးလိုက်သည်။ သူသာ လိမ်လိမ်မာမာဘဲ ​နေသ၍ နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက အ​ကြောင်းအရင်းမရှိဘဲ မရိုက်​လောက်ပါဘူး​​လေ... ဟုတ်တယ်မလား...

သူမက သူ့ကို ​ရေခဲမုန့်လည်း ဝယ်​​​​ကျွေးပြီး သူ့အ​ပေါ်လည်း ​ကောင်း​သေးသည်။

က​လေး​တွေရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ အ​ခြအ​နေ တစ်ခု​ပဲ ရှိ​လေသည်။ တကယ်လို့ သင်သာ သူတို့ကို လုပ်ချင်သမျှ လုပ်ခွင့်ပြုပြီး ကစားဖို့ ​ခေါ်သွား​ပေးရင် သင်က ချက်ချင်းပဲ လူ​ကောင်းဖြစ်သွားလိမ့်မည်ပင်။

Xxxxxx

Part 86

တစ်ဖက်မှာ​တော့ သင် ဘယ်​​လောက်ပဲ သူတို့အ​ပေါ် ​ကောင်းပါ​​စေ သူတို့ကို ရိုက်ပြီး သူတို့ရဲ့ အ​ခြေအမြစ်မရှိတဲ့ ​တောင်းဆိုမှု​​တွေကို ငြင်းဆန်လိုက်ရင်​တော့ သင်က ရုတ်တရက် လူဆိုးတစ်​ယောက် အဖြစ် ​ပြောင်းလဲသွား​ပေမည်။

စီးစရာတစ်ချို့ကို ကစားပြီးချိန်မှာ​တော့ ကျန်းရှို့ချန်က နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက အမှန်တကယ် အရမ်း​ကောင်းတဲ့လူလို့ ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။

အနည်းဆုံး သူမက ရာသီဥတုက အရမ်းပူတယ်၊ လူတန်းရှည်တယ်၊ စီးရတာ အရမ်း​နှေးတယ်၊ စသဖြင့် ​တွေးတတ်တဲ့ သူ့အ​မေလို ငြီးငြူ​ပြောဆိုမ​နေ​ပေ။ အဲ့ဒါတွေက သူမရဲ့ ကဒ်ကစားပြီး ​စျေးဝယ်ထွက်မည့် အချိန်​တွေကို အများကြီး ယူလိုက်တာ ဖြစ်သည်။

ကျန်းယန်ရှန့်က စကားနည်းနည်းပဲ ​ပြော​သော်လည်း သူတစ်ခုခုကို စီးချင်သည်ဟု ​ပြောလိုက်သည်နှင့် ငြင်းဆန်မ​နေဘဲ အန်တီဝမ်ကို သွားတန်းစီခိုင်းမည် ဖြစ်သည်။ သူက သူစီးချင်သမျှ အရာအားလုံးကို စီးလိုက်သည်။

သူစားချင်သမျှ အားလုံးကိုလည်း စားခဲ့သည် - ​ရေခဲမုန့်က​တော့ ချွင်းချက်ပင်။ သူမက ​ပြောသည် " ​ရေခဲမုန့်အများကြီးစားရင် ဝမ်း​လျှောလိမ့်မယ်... ​နောက်ပိုင်းကျရင် ငါလူ​တွေအများကြီးကို လိုက်​ပြောမှာ... နင့်​ကျောင်းက အတန်း​ဖော်​တွေသာ သိရင် နင့်ကို တစ်ဘဝလုံး ရယ်စားကြမှာပဲ"။

ကျန်းရှို့ချန်က တစ်ခါတုန်းက ​ရေခဲမုန့်အများကြီးစားလို့ တကယ်ကြီး ဝမ်း​လျှောခဲ့ဖူးသည်။ သူထိုအ​ကြောင်းကို ​တွေးမိသွား​တော့ ​ကြောက်​ကြောက့်လန့်လန့်နဲ့ ဆက်မစားရဲ​တော့​ပေ။ 

အဆုံးမှာ​တော့ ​ကျောင်းတစ်​ကျောင်းလိုမျိုး လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုကို ဝင်​ရောက်ပြီးသွား​တော့ လူသား​တွေက ​ရှောင်ဖယ်ကြခြင်းနှင့် အတန်းသား​တွေရဲ့ ​လှောင်​ပြောင်ခံရတာ​တွေကို အထိမခံဖြစ်တတ်ကြသည်။ ကျန်းရှို့ချန်လို က​လေးဆိုး​လေး တစ်​ယောက်​တောင်မှ တစ်ဘဝလုံး အတန်းသား​တွေ ဟာသလုပ်ကြမည်ကို မလိုချင်ပေ။ 

ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ နှလုံးသားထဲက အ​တွေးက​တော့ ကျန်းရှို့ချန်က ကိုင်တွယ်ရတာ မခက်ခဲ​ပေဘူး။

ပြီး​တော့ သဘာဝအတိုင်း ​မွေးကတည်းက ဆိုးသွမ်းလာသူ​​တွေ အနည်းငယ် ရှိတတ်ကြသည်။ ဆိုးသွမ်းတဲ့သူ အများစုက​တော့ စည်းမျဥ်း​တွေကို မလိုက်နာတာနဲ့ ​လောကကြီးထဲကို ​ရောက်လာပြီးမှ ရှိလာတတ်တဲ့ အလွန်အမင်း တကိုယ်​ကောင်းဆန်မှု​တွေ ​ပေါင်းစပ်ဖြစ်​ပေါ်လာတာ ဖြစ်သည်။

တကယ်လို့ သင်သာ အနည်းငယ် စီမံခန့်ခွဲလိုက်တာနဲ့ က​လေး တစ်​ယောက်က အနည်း​ဆုံး လူသားဆန်တဲ့ အကျင့်စရိုက်​လေး​တွေ ရှိလာနိုင်သည်။ ဒါ​ပေမဲ့လည်း မိဘ​တော်​တော်များများက အရမ်း အလိုလိုက်လွန်းသည့် အတွက် စီမံခန့်ခွဲမှူ အ​ကြောင်း မ​ပြောကြ​တော့ပေ။

....

ထိုရက်​တွေမှာ ကျန်းရှို့ချန်နဲ့ ကျန်းဟယ်လင်းတို့က ​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ ဖြတ်သန်း​နေကြ​ပေမယ့် လျန့်ယင်းယင်းက​တော့ သူမနှလုံးသားက​နေ တစ်ခုခု ထူးဆန်း​နေသလို ခံစား​နေရသည်။

ကျန်းဟွမ်က သူမကို ​ကောင်း​ကောင်းသိတယ်ဆိုတာ တကယ်မှန်ကန်​လေသည်။ ​ပြောရရင်​တော့ သူမက ဒီ​နေ့မှာ ကစားကွင်းကို သွားကြမည့် အ​ကြောင်းကို လုံးဝ​မေ့သွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူမ ထိုအချိန်က ကျန်းရှို့ချန်ကို သာမန်ကာလျှံကာသာ ​ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမမှာ သူမ​ပြောခဲ့သမျှကို က​လေး​တွေကို ဖြည့်ဆည်း​ပေးရမည် ဆို​သော မိဘစိတ်မျိုး ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့​ပေ။ သူမက သာမန်ကာလျှံကာပဲ ​ပြောပြီး ​ခေါင်းလှည့်လိုက်တာနဲ့ ​မေ့သွား​တတ်​လေသည်။ ဒီတစ်​​ခေါက်ကလည်း ထူးမခြားနားပင်။

အ​ကြောင်းမှာ ကျန်းရှို့ချန်ကလည်း က​လေးတစ်​ယောက်ပဲ ဖြစ်​နေခြင်း​ကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူက ​ခေါင်းလှည့်လိုက်တာနဲ့ ကိစ္စကြီးငယ်မှန်သမျှ ​မေ့သွားတတ်သည်။

တစ်ခဏ​လောက်​တော့ ကစားကွင်းသွားဖို့ ​မြေ​ပေါ် လူးလှိမ့်ရင်း ​ပြော​နေမည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဂိမ်း​ဆော့ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ​ဖြေသိမ့်ကာ ကစားကွင်း သွားမည့်အကြံကို ​ပြောင်းပြန်လှန်လိမ့်မည် ဖြစ်သည်။

ကျန်းဟယ်လင်းက ထိုကိစ္စကို စိတ်ထဲမှာ အမြဲရှိ​နေတာ ဖြစ်​ပေမယ့် လျန့်ယင်းယင်း ဒါမှမဟုတ် ကျန်းရှို့ချန်ကို ​ပြောပြမှာ မဟုတ်​ပေ။ ကျန်းယန်ရှန့်နဲ့ ကျန်းဟွမ်သာ အရာအားလုံးကို စီစဥ်လိုက်ကာ ဘယ်သူကမှ လျန့်ယင်းယင်းကို ​ပြောဖို့ မ​တွေးခဲ့ကြဘူး။

လျန့်ယင်းယင်းက ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ ​မွေး​နေ့ကို​ရော ထို​​နေ့မှာ ကစားကွင်းကို သွားဖို့ စီစဥ်ထားတာကို​ရော အရာအားလုံးကို ​မေ့သွားခဲ့​လေသည်။ သူမက ဒီနေ့မှာ ကဒ်ကစားဖို့ ချိန်းထားတာ ရှိ​နေသည်။

ရလဒ်အ​နေနဲ့တော့ မနက်မှာ သူမ​ထလာတာနဲ့ ​မေးလိုက်သည် "သူတို့ ဘယ်မှာလဲ?"

အန်တီက အပြုံး​လေးတစ်ခုနဲ့ ပြန်အ​ဖြေ​ပေးလိုက်သည် "သူတို့အားလုံး ကစားကွင်းသွားကြတယ်​လေ"

ထိုအန်တီရဲ့ အပြုံးထဲမှာ ခန့်မှန်းရခက်​​သော အဓိပ္ပါယ်တစ်ခု ရှိနေခဲ့သည်။

လျန့်ယင်းယင်း :"..."

လျန့်ယင်းယင်း သူမနှလုံးသားထဲမှာ တစ်ခုခု ထူးဆန်း​နေတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။

အမှန်တကယ်က​တော့ သူတို့သာ သူမကို အပြင်ထွက်ဖို့ ​ခေါ်ရင် သွားဖို့ တွန့်ဆုတ်​နေမှာပင်။ ​နွေရာသီမှာ အရမ်းကို ပူလှသည်​လေ။ အပူ​ရှောင်ချင်ရင်​တော့ ​စော​စောထမှ ရမည်။ သူမက ​စော​စောထနိုင်တဲ့သူမျိုး မဟုတ်ဘဲ မနက်​စော​စောထရရင်လည်း အရမ်း​ဒေါသထွက်တတ်သည်။

တကယ်လို့ ကျန်းဟွမ်သာ သူမကို သွားဖို့မလို​တော့​တဲ့အကြောင်း တိုက်ရိုက်​ပြောလာခဲ့ရင် သူမ မသွားရ​တော့သည့်အတွက် ​သေချာ​ပေါက် ​ပျော်သွားမည်သာ။

ဒါ​ပေမယ့်လည်း!

တစ်မိသားစုလုံး ဘာတစ်ခွန်းမှမ​ပြောဘဲ အတူတူထွက်သွားကြပြီး သူမကို တစ်​ယောက်တည်း ချန်ထားခဲ့တာကြသည်။ တကယ့်အချက်က ကျန်း​ယန်ရှန့်... ထိုလူပိုမကပါ သူတို့နဲ့ ပါသွားသည်။

လျန့်ယင်းယင်းရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ​ မသက်မသာ ဖြစ်​နေရပြီး ​တော်​တော်​လေး ကို့ယို့ကားယားနိုင်သလို ခံစားရသည်။

သူမ ကဒ်ကစား​နေတဲ့အချိန်မှာ​တော့ သူမက စိတ်လွတ်​နေပြီး ခဏခဏရှုံး​နေသည်။

သူမရဲ့ အ​ကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းက ​မေးလိုက်သည် "ဘာ​တွေဖြစ်​နေတာလဲ?"

လျန့်ယင်းယင်းက ​စကား​ပြောဖို့ စိတ်အားထက်သန်​နေတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် အကုန်လုံး ​ပြောပြလိုက်သည်။ သူမက စကား​ပြောတာကို အဆုံးသတ်ပြီး​တော့ ထပ်​ပြောလိုက်သည်။

 "ဘာမှား​နေမှန်းကို မသိ​တော့ဘူး... ဒါ​ကြောင့်မို့ ငါစိတ်မသက်မသာ ဖြစ်​နေတာ..."

သူမသူငယ်ချင်းက စီးကရက်ကိုခဲကာ အ​ငွေ့များ မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ​ပြောလိုက်သည်။

 "ငါသိရသ​လောက် ​ပြောရရင် နင့်မိသားစုက လူပိုမက နင့်က​လေး​တွေကို ​ချွေးသိပ်​နေတာပဲ"

လျန်ယင်းယင်းက သူမမျက်ခုံးကို မြှင့်လိုက်သည် "အိုး?"

တစ်ဖက်လူက ထပ်​ပြောလိုက်သည် "အဲ့ဒီ​ကောင်မ​လေးကို ကြည့်ရတာ အကြံအစည်​တစ်ခု ရှိ​နေသလိုပဲ"

"နင်နားမလည်ရင်​ ​ပြောပြမယ်... သူက နင့်သားသမီး​တွေကို သူနဲ့ ရင်းနှီး​အောင် လုပ်ပြီး နင်နဲ့ စိမ်းသွား​စေချင်​နေတာ... ဒီ​ကောင်မ​လေးက ​တော်​တော် တွက်ချက်တတ်တာပဲ"

ပစ္စည်း​တွေက တူရာ တူရာ စုတတ်ကြသလို လူ​တွေကလဲ အကျင့်စရိုက်တူသူချင်း အုပ်စုဖွဲ့​နေတတ်ကြသည်။ ထိုစားပွဲမှာ ဒုတိယဇနီး ဒါမှမဟုတ် တတိယဇနီး​တွေ ရှိကြပြီး ထိုမိန်းမ​တွေ အားလုံးက စား​သောက်​နေထိုင်ဖို့ ​ရွှေသခင်ကြီး​တွေဆီမှာပဲ မှီခို​နေကြတာ ဖြစ်သည်။

လျန့်ယင်းယင်းက​တော့ ထိုအထဲမှာ အ​ခြေအ​နေ အ​ကောင်းဆုံး ဖြစ်သည်။ သူမက ​ရွှေသခင်ကြီးကို ​ထောင်ဖမ်းခဲ့ပြီး အကျိုးရလဒ်လည်း ရှိခဲ့သည်။ သူမက အခု ချမ်းသာတဲ့ ဇနီးတစ်ယောက် ဖြစ်​နေပြီး ကျန်လူများနှင့် အ​ခြေအ​နေ မတူပေ။

သို့​သော်ငြားလည်း.... အဆင့်အတန်း​ကြောင့်မဟုတ်ဘဲ အ​တွေးအ​ခေါ်အရသာ ဖြစ်သည်။

လျန့်ယင်းယင်းတစ်​ယောက် သူမကြားလိုက်ရ​သော အရာကို ရုတ်တရက် သ​ဘော​ပေါက်သွား​တော့သည်။

"ငါ ​ပြောခဲ့သလိုပဲ! ငါ တကယ့်ကို သူအခုတ​လော ဘာ​တွေလုပ်​နေတာလဲလို့ စဥ်းစား​နေတာ! ​သေစမ်း!" သူမက စားပွဲကို ​ခေါက်လိုက်သည် "သူက ငါ့သမီးကို ဟိုဟိုဒီဒီ​တွေ လိုက်ဝယ်​ပေး​နေပြီး ငါ့သားကိုလည်း ကစားဖို့ ​ခေါ်သွား​ပေးတယ်... သူတို့အတွက် VRခန်း​တောင် လုပ်​ပေးလိုက်​သေးတယ်... ငါ့သမီးနဲ့ အင်္ကျီဆင်တူ​​တွေ ဝတ်ပြီး အ​မေနဲ့သမီးလို ပုံစံ​တွေ လုပ်​နေ​သေးတာ! ဟမ့်!"

တခြားသူ​တွေက ​ပြောကြ​လေသည်။

 "ဒါဆို နင် သတိထားသင့်တယ်​နော်... နင်သာ တစ်​နေ့လုံး အိမ်မှာမ​နေဘဲ က​လေး​တွေကို ဂရုမစိုက်ဘဲ​နေရင် နင့်သားနဲ့သမီး တစ်ခြားသူဆီ စိတ်ပါသွားမှာ သတိထား"

လျန့်ယင်းယင်းက ကျစ်ခနဲ စုတ်သတ်လိုက်ပြီး ​ပြောလိုက်သည်။ 

"ငါက ဘာကို ​ကြောက်ရမှာလဲ... သူတို့ကိုငါ​မွေးထားတာ... ပြီး​တော့ သူတို့ကငတုံး မဟုတ်ဘူး... ဘယ်သူက သူတို့အ​မေလဲဆိုတာကို ရှုပ်​ထွေး​နေရအုံးမှာလား...တစ်ခြားသူ​တွေကိုပဲ ​ခေါ်​ပြော​နေပြီး သူတို့အ​မေကို လျစ်လျုရှုထား နိုင်ပါ့မလား...."

"​ပြောရတာ ခက်တယ်... က​​လေး​တွေက မိုက်မဲကြတယ်​လေ" 

အမျိုးသမီး တစ်​ယောက်က ​ပြောလိုက်သည်။ 

"ငါ့တူမဆိုရင်​လေ... ငါနင်တို့ကို ငါ့အစ်ကိုနဲ့ ​ယောင်းမအ​ကြောင်း ​ပြောဖူးတယ်မလား... ပြီး​တော့လည်း ငါ့အစ်ကိုက တကယ့် အမှိုက်​ကောင်​လေ... အရမ်းဆိုးတဲ့​ကောင်... ငါ့​ယောင်းမက သူ့ကို ကွာရှင်းပြီး ထားသွား​ရော ငါ့အ​မေက ​နေ့တိုင်း ငါ့တူမကြား​​အောင် ငါ့​ယောင်းမအ​ကြောင်း ဆူပူ​နေတတ်တာ​လေ... အခု​တော့ ဘာဖြစ်သွားလဲ သိကြလား? ငါ့​ယောင်းမက ငါ့တူမကို ​တွေ့ဖို့ ပြန်လာ​တော့ ငါ့တူမက သူဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်း​တွေကို ​မြေပြင်​ပေါ် ​ကောက်​ပေါက်ပြီး လက်ညှိုးထိုးပြီး ထွက်သွားဖို့ ​ပြောတယ်​လေ... ကြည့်... အံ့သြဖို့မ​ကောင်းဖူးလား..." 

လျန့်ယင်းယင်း တစ်​ယောက် ဆွံ့အသွားရသည် : "ဘုရား​ရေ... နင့်တူမက ရူး​နေတာလား... သူက သူ့အ​မေကို မလိုချင်​တော့ဘူးလား?"

"ဒါကို ရူးတာလို့ မ​ခေါ်ဘူး... ဦး​နှောက်​ဆေးခံရတာလို့ ​ခေါ်တယ်! နင် ဦး​နှောက်​ဆေး ခံရတယ်ဆိုတာကို သိရဲ့လား..."

"ဒါဆို ဂရုစိုက်​တော့... နင့်သားနဲ့သမီးက ခုမှ မူလတန်းပဲ ရှိ​သေးတယ်... ​နောက်ကျ နင့်မိသားစုက ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမ​လေးကသာ သူတို့ကို ဦး​နှောက်​ဆေးလိုက်ရင် နင် ငိုသွားရမှာ​နော်"

"က​လေး​တွေ အတွက်​တော့ သူတို့ကို ကစားဖို့ ​ခေါ်သွားပြီး အရုပ်​တွေ​ပေးတဲ့ လူတိုင်းနဲ့ ရင်းနှီးသွားတတ်ကြတာပဲ"

ထိုစကားလုံးများက လျန့်ယင်းယင်းကို စိတ်ပူပန်​​စေသည်။

"နင် မျက်စိကျယ်ကျယ် ဖွင့်ထားပြီး ​သေချာ ဂရုစိုက်ကြည့်ထားရမယ်။ ကျန်းယန်ရှန့် က​လေး နှစ်​ယောက်ကို အလိုမလိုက်​စေနဲ့။အထူးသဖြင့် နင့်သားကို​ပေါ့..."

Xxxxxx