Chapter 57

🌌Chapter 57

ဤကမ္ဘာကို လွန်ခဲ့သော သုံးနှစ်နှင့် တစ်လ သူစရောက်စဉ်မှစပြီး နေ့ရက်တိုင်းအတွက်  လုမော့က အစီအစဥ်ဆွဲထားပြီးသားဘဝတွင် နေထိုင်ခဲ့၏။

သူနိုးလာပြီးနောက် အိပ်ရာမထမီ သူ့ခေါင်းထဲတွင် စနစ်နှင့် အစည်းအဝေးလေးတစ်ခု လုပ်မည်။

တစ်ခါတစ်ရံတွင် အတိတ်က အတွေ့အကြုံနှင့် သင်ခန်းစာများကို အကျဉ်းချုပ်ပြောမည်ဖြစ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံတွင် အလားအလာရှိသော အနာဂတ်ကို စောင့်မျှော်နေမည်။ သို့သော် အချိန်အများစုတွင် လုမော့က စနစ်၏ ဒဏ္ဍာရီအတွေ့အကြုံများအကြောင်း ကြွားဝါနေခြင်းအား နားထောင်နေရခြင်းပင်။

——ထိုအတွေ့အကြုံများက အခြေခံအားဖြင့် သူနှင့်မသက်ဆိုင်သော်လည်း ၎င်းတို့အားလုံးက သူ့ပိုင်ရှင်များ၏ ဒုက္ခအတွေ့အကြုံများဖြစ်၏။

လုမော့က အလွန်အယုံအကြည်ကင်းမဲ့သူဖြစ်ပြီး စနစ်၏ အနာဂတ်ပိုင်ရှင်အသစ်အတွက် သူက ပြန်ပြောစရာခေါင်းစဉ်တစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မည်။ 

သို့သော် ယနေ့ကမူ အနည်းငယ် မတူချေ။

ယနေ့လုပ်ဆောင်ရမည်က စာဖတ်ခြင်းဖြစ်ပြီး စာအုပ်ထဲမှ အကြောင်းအရာက ရှေးခေတ် ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်တစ်ခုဖြစ်သည်။

စာအုပ်ထဲကနေ စိတ်ကူးဉာဏ်တွေ ရယူတာက ကောင်းမွန်တဲ့ ရွေးချယ်မှုပဲ မဟုတ်လား...

စနစ်က စာအုပ်ကို ဖွင့်ပြီး သူ့လည်ချောင်းကို ရှင်းထုတ်လိုက်ရာ ဖုန်တက်နေသည့် ပုံပြင်က ကြည်လင်သည့် နွေဦးသဖွယ်ဖြစ်၏။

...

[ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက လူသားများက ဤကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ ငြိမ်းချမ်းစွာ စည်းစည်းလုံးလုံး နေထိုင်ခဲ့ ကြ၏။ သူတို့က နေထွက်လျှင် အိပ်ယာထကြပြီး နေဝင်ရင် အနားယူကြ၏။

စိမ်းစိုသော စပါးပင်များကို ရေလောင်းရန် နတ်ဘုရားတို့က ကြည်လင်သော စမ်းရေကို ပေးတော်မူ၏။

ရွှေရောင်ဂျုံနှံများ ရစေရန် နွေးထွေးသော နေရောင်ခြည်ကို နတ်ဘုရားများက ပေးတော်မူ၏။

နတ်ဘုရားများက အရပ်ရပ်တို့မှ လာသော လေကို ပေး၍ အရာခပ်သိမ်း၏ ကောင်းချီးများကို လူတို့အား ပေးတော်မူ၏။

နောက်ဆုံးတွင် နတ်ဘုရားများက ၎င်းတို့အထဲမှ အချောဆုံးနှင့် ပညာရှိဆုံးသူကို ရွေးချယ်ကာ ဤတိုင်းပြည်၏ ဘုရင်ဖြစ်လာစေခဲ့၏။

နတ်ဘုရားများက အရာရာကို ကျေနပ်စွာဖြင့် ထွက်ခွာသွားခဲ့၏။

ဤသို့ဖြင့် အနှစ်တစ်ထောင်ကျော်ကြာသောအခါ ဤမြေက ပို၍ပို၍ သာယာဝပြောလာ၏။ နေရာတိုင်း၌ နို့နှင့်ပျားရည်များစီးဆင်းနေပြီး နတ်ဘုရားတို့၏ ကောင်းချီးပေးသော နိုင်ငံဖြစ်လာသည်။ လူတို့က သိုးသားရေကို ဝတ်ဆင်ကာ သံလွင်ရွက်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော သရဖူများကို ၀တ်ဆင်ကြပြီး နတ်ဘုရားများ၏ တန်ခိုးတော်ကို ချီးမွမ်းကြ၏။

သို့သော် နတ်ဘုရားများ ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် အနှစ်တစ်ထောင်အကြာတွင် နတ်ဆိုးနဂါးတစ်ကောင်က ဤနိုင်ငံတော်သို့ ရုတ်တရက်ရောက်လာသည်။

နဂါးဆိုးက အရှေ့ဘက်ရှိ တောင်တန်းများတွင် နေထိုင်ပြီး လူတိုင်းက မီးတောက်နှင့် အသက်ရှုသံတို့ကို ကြောက်လန့်ကာ နေရာအရပ်အသီးသီးသို့ ထွက်ပြေးကြသည်။

သူတို့ထွက်ပြေးရာလမ်းတွင် ဆူးများက သူတို့အရေခွံကိုဖြတ်သွားခြင်း၊ တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်များက သူတို့ခြေလက်များကို ကိုက်ခြင်း၊ အဆိပ်ရှိသော အင်းဆက်ပိုးမွှားများက သူတို့ကို ဖျားနာစေခြင်းနှင့် အဆိပ်ငွေများက သူတို့ကို အားနည်းသွားစေ၏။

ပညာရှိသည့် လက်ရှိဘုရင်က မကောင်းဆိုးဝါးနဂါးအကြောင်းကို ကြား၍ ဒေါသတကြီးနှင့် မည်သူမဆို မကောင်းသောနဂါးကို သတ်နိုင်လျှင် မင်းသမီးနှင့် လက်ထပ်ရမည်ဖြစ်ပြီး ဘဏ္ဍာတိုက်၏တစ်ဝက်နှင့် နိုင်ငံ၏ မြေတစ်ဝက်ကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ရမည်ဟု ကြေငြာခဲ့သည်။

နိုင်ငံတော်တွင် အလွန်ရဲရင့်သော ညီအစ်ကို သုံးယောက်ရှိ၏။ သူတို့က အဆုံးမရှိသော ခွန်အားဖြင့် မွေးဖွားလာပြီး သူတို့၏ ခွန်အားက ထာဝရ မကုန်ဆုံးနိုင်ချေ။ ဘုရင်ကြီး၏ ကြေငြာချက်ကို ကြားပြီး သူတို့ နဂါးကို သတ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

ဒါပေမယ့် သူတို့က ညီအကို သုံးယောက်…မကောင်းဆိုးဝါးက နဂါးတစ်ကောင်ပဲ ရှိတယ်...ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...

"အဆင်ပြေပါတယ်…ငါ မင်းသမီးလေးကိုပဲ လိုချင်တယ်..."

အစ်ကိုကြီးက ပြော၏။

“ကောင်းလိုက်တာ…ငါက ရတနာကို ကြိုက်တယ်...ငါ့ကို ရတနာတွေပဲ ပေးပါ...”

အစ်ကိုလတ်က ပြော၏။

“ဒါဆိုရင်...”

သူတို့က တညီတညွတ်တည်း ပြောလိုက်၏။

“ငါတို့ရဲ့ ချစ်လှစွာသော ညီလေး...ဒီမြေက မင်းအပိုင်ပဲ...”

ထို့ကြောင့် ညီအစ်ကိုသုံးယောက်က ဦးတည်ရာ လမ်းသုံးသွယ် ခွဲကာ ချက်ချင်းသွားကြ၏။ 

အစ်ကိုကြီးက တောင်ပိုင်းခြင်္သေ့ စောင့်ကြပ်ထားသော ဓားရှည်ကိုယူကာ အစ်ကိုလတ်က မြောက်ပိုင်းငါးကြီး၏ ဝမ်းဗိုက်မှ ဒိုင်းကာကိုယူပြီး ညီငယ်က အနောက်လင်းယုန်၏ရင်ခွင်မှ ချပ်ဝတ်တန်ဆာကို ယူခဲ့၏။ ဤပစ္စည်းသုံးမျိုးဖြင့် နဂါးကို သူတို့အနိုင်ယူနိုင်၏။

သို့သော် ယခုအချိန်တွင် အငယ်ဆုံးနှင့် ကောက်ကျစ်ဆုံးသော ညီငယ်က နောင်တရသွားသည်။

သူက မင်းသမီးလေး၏ အလှကို နှစ်သက်သဘောကျသွားပြီး ဘဏ္ဍာတော်တစ်ဝက်ကို ခွဲပေးရန် ဝန်လေးကာ တိုင်းနိုင်ငံတစ်ဝက်၏ ပိုင်ရှင်ဖြစ်ချင်ခဲ့သည်။

ထို့ကြောင့် မထွက်ခွာမီတစ်ညတွင် သူက အစ်ကိုနှစ်ဦးအား ဝိုင်ကောင်းများတိုက်ကာ ဓားဖြင့် ရက်ရက်စက်စက်သတ်ခဲ့သည်။

သူတို့၏ ပွင့်နေသော ရင်ဘတ်ထဲမှ ကြေကွဲနေသော နှလုံးသားများက ဝမ်းနည်းကြေကွဲဖွယ် သီချင်းများကို အတူသီဆိုကြ၏။

"အို...ငါတို့ရဲ့ ချစ်ညီငယ်လေး...မင်း ငါတို့ကို ဘာလို့ သစ္စာဖောက်တာလဲ..."

ညီငယ်က သူတို့ကို မြှုပ်နှံခဲ့ပြီး ချပ်ဝတ်တန်ဆာ၊ ဒိုင်းကာ တစ်ခုနှင့် သွေးစွန်းဓားတစ်ချောင်းကို ဝတ်ဆင်ကာ နဂါးလှောင်အိမ်ထဲသို့ ခိုးဝင်ခဲ့သည်။

သွေးအနံ့က နဂါး၏ အာရုံကို ဖမ်းစားပြီး သူနိုးလာသောအခါတွင် ဓားကို မွှေးကြိုင်သော အသားအပိုင်းအစဟု ထင်ပြီး ပါးစပ်ကို မထင်မှတ်ဘဲ ဖွင့်လိုက်၏။

ညီငယ်၏ ဓားက နဂါး၏ လည်ချောင်းကို ထိုးဖောက်ပြီး နဂါးသေဆုံးသွား၏။

သူက နဂါးခေါင်းကို ဖြတ်ရန် သူ့ဓားကို သုံး၍ ဘုရင်ထံ ယူဆောင်ခဲ့လေသည်။ ဘုရင်ကြီးက အလွန်ဝမ်းမြောက်ကာ ငယ်ရွယ်ရဲရင့်လှသော သူ့အား မင်းသမီးလေးနှင့် လက်ဆက်ပေးပြီး ဘဏ္ဍာတိုက်တစ်ဝက်နှင့် တိုင်းပြည်၏မြေတစ်ဝက်ကို ဆုချခဲ့သည်။

သူက ဘုရင်အသစ်ဖြစ်လာလိမ့်မည်။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် လေက အဝေးမှ မျိုးစေ့တစ်စေ့ကို ယူဆောင်လာကာ ညီအစ်ကိုနှစ်ဦး သင်္ဂြိုဟ်ရာမြေကွက်တစ်ခုပေါ်သို့ ကျရောက်သွား၏။

အစေ့ပေါက်လာသောအခါ ပုန်းညက်ပင်ဖြစ်လာပြီး အရွက်များကို လေတိုက်သောအခါတွင် ပုန်းညက်ပင်က တိုးညှင်းစွာ ဝမ်းနည်းဖွယ်သီချင်းကို သီဆိုလိမ့်မည်။

"အို...ငါတို့ရဲ့ ချစ်လှစွာသော ညီငယ်...ဘာလို့ ငါတို့ကို သစ္စာဖောက်တာလဲ..."]

...

စနစ်- [ပြီးပါပြီ..]

လုမော့: "လာနောက်နေတာလား...ဒါက ဘယ်လိုအမှိုက်မျိုးလဲ..."

[ဒါက ပုံမှန်ပါပဲ...ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်တွေဟာ မူလက လူတွေရဲ့ ဘဝကနေ နုတ်ယူဖော်ပြတဲ့ အရာတွေပဲ...မင်းကမ္ဘာပေါ်မှာ သိခဲ့တဲ့ စင်ဒရဲလားလိုပဲ...ဘယ်လိုလှပအောင် ပြောင်းလဲ ပြင်ဆင်ထားလဲဆိုတာ ဘယ်သူသိမှာလဲ...]

လုမော့က လေထဲတွင် ဆဲသည့် အပြုအမူလုပ်ပြလိုက်၏။

"ဒါဆို လိုက်လျောညီထွေဖြစ်တဲ့ ဗားရှင်းကို မင်းငါ့ကို မပြနိုင်ဘူးလား..."

ပြီးတော့ ဒီအမှိုက်လိုဟာက ငါ့အလုပ်အတွက် အထောက်အကူဖြစ်လို့လား...အဲ့ဒါက လုံးဝ အသုံးမဝင်ဘူးလေ...

စနစ်က တုံ့ဆိုင်းနေ၏။

[တကယ်တော့ တခြားဗားရှင်းရှိပုံရတယ်...ငါ ရှာပါရစေဦး...]

၎င်းက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း စာအုပ်ပင်လယ်ထဲသို့ ရောက်သွားပြီး လှုပ်ရှားမှုမရှိတော့သဖြင့် လုမော့တစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲတွင် ကျန်နေ၏။

လင်းကလည်း အလုပ်သွားသည်။

သူမသွားမီ လုမော့ကို ကုတင်ပေါ်မှ တမင်ဆွဲချလိုက်ပြီး စကားတစ်လုံးမှ မပြောဘဲ တစ်စုံတစ်ခုမေးကာ အခန်းထဲမှ မျက်နှာသေဖြင့် ထွက်သွား၏။

ဒီအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က တကယ်ကို ထူးဆန်းတာပဲ...

လုမော့ ယနေ့ ခရီးစဉ်အကြောင်း စဉ်းစားရင်း အဝတ်အစားလဲလိုက်၏။

ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး အိမ်တော်ထိန်းကို သင်တန်းတက်ရန် ရက်အတော်ကြာ စေလွှတ်ထားသော်လည်း ထိုသူက သတင်းပြန်မပို့သေးပေ။ သို့သော် ၎င်းက ခွင့်လွှတ်နိုင်၏။ အိမ်တော်ထိန်းကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာရန်က အချိန်လို၏။

အမှန်တွင် အိမ်တော်ထိန်းတစ်ယောက်ဖြစ်ရုံနှင့် မလုံလောက်ချေ။

ယင်းမတိုင်မီ သူက အွန်လိုင်းစုဆောင်းရေး စျေးကွက်တွင် လိုအပ်နေသည့် ဝန်ထမ်းများကို ရှာဖွေရန် အချိန်အနည်းငယ် ယူခဲ့၏။

ဥယျာဉ်ကို စီမံခန့်ခွဲရန် တစ်ဦး၊ အခန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန် တစ်ဦးနှင့် ကားမောင်းနှင်ရန်တစ်ဦး လိုအပ်၏။

လင်းကို အမြဲ ကားမောင်းဖို့ ဘယ်လိုခိုင်းရမှာလဲ...

အကြောင်းမသိသော သူစိမ်းဇာ့ဂ်များက သူ့အား အလွန်တွန့်တိုပြီး ကားမောင်းသမား မငှားချင်သူဟု ထင်ကြလိမ့်မည်။

တိုက်ဆိုင်စွာပင် သူ့အလုပ်သမားသုံးယောက်မှာ ညီအစ်ကိုအရင်းသုံးယောက် ဖြစ်နေခဲ့၏။

ထိုခံစားချက်က ပဟေဠိနှစ်ပိုင်းက တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အနီးကပ်လိုက်ဖက်ညီနေသလိုဖြစ်ပြီး အရာအားလုံးက ပြီးပြည့်စုံလွန်းတာကြောင့် လုမော့က ကံကြမ္မာလို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရ၏။

ထို့ကြောင့် တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ ထိုညီအစ်ကိုသုံးယောက်ကို သူ့အိမ်တွင် အလုပ်လုပ်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့၏။ 

အချိန်ကို တွက်ကြည့်သောအခါ အချိန်နီးနေပြီဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင်ပင် တံခါးဘဲလ်သံ မြည်လာသည်။

မော်နီတာမှတစ်ဆင့် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ထားသော ဆံပင်မီးခိုရောင် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တစ်ဦးက သံတံခါးအပြင်ဘက်တွင် လွယ်အိတ်သေးသေးလေးတစ်လုံးနှင့် မတ်တပ်ရပ်နေသည်ကို လုမော့ တွေ့လိုက်ရ၏။

သူက အခြားအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်များနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ပိန်ပါးသော်လည်း ဖွဲ့စည်းပုံသေးငယ်ခြင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ပိန်ကပ်နေခြင်းသာ။

ကြီးထွားလာချိန်အတွင်း အာဟာရဓာတ်လုံလောက်စွာ မစားသုံးနိုင်သော ဇာ့ဂ်များက အရွယ်ရောက်ပြီးသောအခါ ၎င်းတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုသက်သေများ ချန်ထားခဲ့မည်ဖြစ်၏။

အထက်ဖော်ပြပါ အချက်တစ်ခုမှ အရေးမပါပေ။ အရေးကြီးဆုံးက တစ်ခုမျှသာ ရှိ၏။

လုမော့စိတ်တွင် သံသယ အရိပ်အယောင်များ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး သူက မိုက်ခရိုဖုန်းထဲမှ မေးလိုက်၏။

"ဘာလို့ မင်းတစ်ယောက်တည်းရှိနေတာလဲ..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က အိတ်သေးသေးလေးကို သူ့လက်ထဲ အဆင်မပြေစွာ ပြောင်းလိုက်ပြီး နံရံတစ်ဖက်ရှိ ဆက်သွယ်ရေးစက်ထံ ချဉ်းကပ်ကာ ဖြေလိုက်၏။

"တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော့်ညီအစ်ကိုတွေ လမ်းမှာ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ မတော်တဆမှုတွေ ကြုံခဲ့ရလို့ နောက်ကျသွားပါတယ်..."

"..."

ခဏအကြာတွင် လုမော့၏အသံက ဆက်သွယ်ရေးစက်မှတစ်ဆင့် ထွက်ပေါ်လာသည်။

"အချိန်မီတောင် မလာနိုင်ဘူး...မင်းတို့ကို ဘာကြောင့် ငှားခဲ့မိလဲ ငါမသိတော့ဘူး..."

သူ့အသံက အလွန်အေးစက်ပြီး စိတ်မကျေနပ်မှုများနှင့် ပြည့်နေ၍ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ကြောက်လန့်တကြီး လျင်မြန်စွာ ဦးညွှတ်လိုက်၏။

"တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်...တကယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော်တို့ ဒီအလုပ်ကို တကယ်လိုနေလို့ပါ..."

" ထားလိုက်တော့..."

သံတံခါးက ဖြည်းညှင်းစွာပွင့်လာပြီး အမျိုးသားဇာ့ဂ်က ပြောလိုက်၏။

"မင်းတို့ လိုအရည်အချင်းမပြည့်မီတဲ့ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တွေက ကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်မယ်လို့ ငါ မမျှော်လင့်ထားပါဘူး..."

ပိန်လှီသော အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ခေါင်းကို နှိမ့်ချနေပုံရသော်လည်း ကင်မရာမှ မမြင်နိုင်သော ထောင့်တစ်ခုတွင် သူ့နှုတ်ခမ်းများ အနည်းငယ် ကော့တက်သွား၏။

"မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ..."

"ကျွန်တော့်မှာ နာမည်မရှိပါဘူး...မိသားစုမှာ ကျွန်တော်က တတိယမြောက်ပါ...လူကြီးမင်း ကျွန်‌တော့်ကို  "တတိယ" လို့ ခေါ်နိုင်ပါတယ်...”

"ဝင်ခဲ့...တတိယ…"

"ဟုတ်ကဲ့..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသည့်အခါ တမင်တကာ ခြေလှမ်းတိုင်းကို ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့သည်။

အစ်ကိုအကြီးဆုံးနှင့် ဒုတိယအစ်ကို နှစ်ယောက်စလုံး မလာချေ။

သူတို့ကို ငှားရမ်းထားသည်ကို သိလိုက်ရသည်နှင့် အစ်ကိုများက အလွန်ပျော်သွား၏။ အမြဲတမ်း လေးနက်သော အစ်ကိုကြီးက သူ့နှင့် ဒုတိယအစ်ကိုကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ကာ အငှားခန်းငယ်လေးတွင် ပျော်ရွှင်စွာ ငိုကြွေးခဲ့၏။

"ကြည့်ရတာ အရမ်းချမ်းသာတဲ့ အမျိုးသားဇာ့ဂ်တစ်ယောက်ပဲ...ငါတို့ အလုပ်တစ်ခုရှာနေသရွေ့ ပိုက်ဆံစုနိုင်မှာပါ..."

ဒုတိယအစ်ကိုကြီးကလည်း တူညီစွာ စိတ်လှုပ်ရှားနေ၏။

“ဟုတ်တယ်...ငါတို့မှာ ပိုက်ဆံရှိသရွေ့ အမျိုးသားအဖေရဲ့ ရောဂါကို ကုနိုင်ပြီ...”

သူတို့ ခဏတာ ပျော်ရွှင်ခဲ့ကြသော်လည်း မိသားစုတွင် အသက်အငယ်ဆုံး ညီငယ်က အသံတိတ်နေပြီး ကွန်ပျူတာကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"တတိယ"က ဖန်သားပြင်ကို ကြည့်နေပြီး ဆံပင်အနက်ရောင်နှင့် မျက်လုံးစိမ်း အမျိုးသားဇာ့ဂ်က ဖန်သားပြင်မှ အေးစက်စွာ ပြန်ကြည့်နေခဲ့၏။ ဖန်သားပြင်တစ်လျှောက်တွင်ပင် သူ၏ ကြောက်မက်ဖွယ်မျက်လုံးများကို လျစ်လျူမရှုနိုင်ပေ။

"လုမော့..."

ရေရွတ်နေလျက် သူ့မျက်လုံးများ တဖြည်းဖြည်း နက်မှောင်လာသည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ...ဒီအမျိုးသားဇာ့ဂ်ကို သိလို့လား..."

ဒုတိယအစ်ကိုက သူ့ကို စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် မေး၏။

တတိယက ရုတ်တရက် လန့်နိုးသွားသလို ခေတ္တတန့်သွားပြီး အားတင်းပြုံးပြလိုက်၏။

"သိပ်မကြာသေးခင်ကပဲ အင်တာနက်မှာ သူက အရမ်းနာမည်ကြီးလာတာ...အစ်ကိုကြီးနဲ့ ဒုတိယအစ်ကိုက အွန်လိုင်းမှာ မရှိတော့ မသိကြဘူးလေ..."

သူရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်ဗီဒိုထဲမှ ပုလင်းကြီးတစ်လုံးကို ထုတ်ယူလိုက်၏။

"နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့ အလုပ်ရပြီ...နောက်ဆို အင်ပါယာကြယ်ကနေ ထုတ်ပယ်ခံရမှာကို စိုးရိမ်နေစရာ မလိုတော့ဘူး....အမျိုးသားအဖေ ဆေးကုဖို့အတွက်လည်း ငွေစုနိုင်ပြီ...ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သောက်ကြစို့...”

အစ်ကိုအကြီးဆုံးနှင့် ဒုတိယအစ်ကို၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာကာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အကြည့်ချင်း ဖလှယ်လိုက်ကြသည်။

"တတိယလေး မှန်တယ်...သောက်ကြစို့..."

ထိုညက အခန်းငယ်လေးထဲတွင် ဝိုင်နံ့များ ဖုံးလွှမ်းနေ၏။ ၎င်းက အညံ့စားဝိုင်ဖြစ်ပြီး အနံ့ပြင်းသော်ငြားလည်း ညီအစ်ကိုသုံးယောက်အတွက်မူ ရှားရှားပါးပါး ပျော်ရွှင်မှုတစ်ခု ဖြစ်နေပါပြီ။

"သောက်ပါ အစ်ကိုကြီး...သောက်..."

"ဒုတိယအစ်ကို...မင်းလည်းသောက်..."

"တတိယ...တတိယ မင်း ဘာလို့ အရက်မသောက်တာလဲ..."

တတိယက အရက်တစ်ငုံသောက်ပြီး ပြုံးလိုက်၏။

“ကျွန်တော် မသောက်ချင်ဘူး...အစ်ကိုတို့နှစ်ယောက်သာ သောက်ကြပါ...”

"မင်းက ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘယ်လိုပျော်အောင်နေရမလဲ မသိသေးဘူးပဲ..."

"လာ...ဆက်ကြရအောင်..."

နာရီဝက်ကြာပြီးနောက် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်နှစ်ဦးက "ဂလုန်း...ဂလုန်း" မြည်သံဖြင့် လဲကျသွားပြီး သူတို့မျက်နှာပေါ်တွင် ကျေနပ်သည့် အပြုံးလေးပေါ်နေ၏။

ဆံပင်မီးခိုးရောင်နှင့် 'တတိယ'က မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ အခန်းအလယ်တွင် သူရပ်နေပြီး ပင့်ကူမျှင်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသော မီးလုံးက လှုပ်ခါသွားကာ မျက်နှာတစ်ခြမ်းသာ ပေါ်နေ၏။

"တောင်းပန်ပါတယ် အစ်ကိုတို့..."

သူ့ ဆို့နင့်သံဖြင့် ပြောလိုက်၏။

အတိတ်က အရာအားလုံးက တတိယ၏ စိတ်ထဲတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ ဘာမှမထူးခြားသော အမူအရာဖြင့် သူ့ခေါင်းကို မြှောက်လိုက်၏။

သူ သူ့အစ်ကိုများကို ဘယ်တော့မှ ထပ်တွေ့တော့မည် မဟုတ်ချေ။

လုမော့ပေးထားသည့် မြေပုံအတိုင်း တံခါးကြီးဆီသို့ သူရောက်လာပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်၏။

အနက်ရောင်ဆံပင်နှင့် မျက်လုံးစိမ်းအမျိုးသားဇာ့ဂ်တစ်ဦးက မော်နီတာရှေ့တွင် ရပ်နေ၏။

သူက မနက်စောစောအချိန် အိမ်တွင်နေစဉ်၌ပင် စျေးကြီးပြီး အသေးစိတ်ပြင်ဆင်ထားသည့် အဝတ်အစားများကို ၀တ်ထားပြီး သူ့ဆံပင်အနက်ရောင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြီးထားကာ ချောမွေ့သည့်နဖူးကို ပေါ်လွင်စေ၏။

ဤသူက စစ်မှန်သော မြင့်မြတ်သူဖြစ်သည်ကို သူ တစ်ချက်ကြည့်ရုံမျှဖြင့် သိလိုက်၏။

သူ့မျက်စိဖြင့် မြင်လိုက်သည်နှင့် ဤအမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ ထူးကဲသော အသွင်အပြင်ကို အတည်ပြုနိုင်ခဲ့ပြီး တတိယက ချက်ခြင်းပင် အသက်ရှုရန် မေ့သွားသလို ခံစားလိုက်ရ၏။

"လူကြီးမင်း..."

အသံကြားသောအခါ အမျိုးသားဇာ့ဂ်က ခေါင်းကို လှည့်ကာ အေးစက်စွာ ကြည့်လိုက်၏။

သူ့အကြည့်က ရေခဲနှင့်တူသောကြောင့် 'တတိယ'၏ နှလုံးသားကို တုန်ခါသွားစေသည်။

"မင်း လာခဲ့ဦး..."

"ဟုတ်ကဲ့..."

တတိယက သူ့အတွင်းစိတ်ကို ဖုံးကွယ်ရန် လက်သီးများကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ထား၏။

မထင်မှတ်ဘဲ လုမော့၏ နောက်ထပ်စကားက သူ့ကို ထိန်းချုပ်မရ‌အောင် တုန်လှုပ် ခြောက်ခြား သွားစေသည်။

"အတော်ပဲ..." 

အမျိုးသားဇာ့ဂ်က အေးစက်စွာ ပြောလိုက်၏။

"အခုရောက်လာတဲ့ ဒီလူနှစ်ယောက်က မင်းညီအကိုနှစ်ယောက်ပဲ မဟုတ်လား..."

တတိယ: "……"

သူ ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးသွားပြီး မော်နီတာကို မယုံနိုင်စွာ ကြည့်နေမိ၏။

သူနှင့် အလွန်ဆင်တူသော ဆံပင်မီးခိုးရောင်အမျိုးသမီးဇာ့ဂ် နှစ်ယောက်က တံခါးရှေ့တွင် ဒေါသတကြီးဖြင့် မတ်တတ်ရပ်နေ၏။

မဖြစ်နိုင်တာ အစ်ကိုကြီးနဲ့ ဒုတိယအစ်ကိုက ...

လုမော့ရှေ့တွင် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်သုံးယောက် ရပ်နေ၏။

အစ်ကိုကြီးက စကားမပြောဘဲ ဒုတိယအစ်ကိုက တတိယညီလေးကို မကြာခဏကြည့်နေကာ တတိယညီလေးက တိတ်ဆိတ်သွား၏။

ဤအိမ်ကြီးက လုမော့အပိုင်မဟုတ်သော်လည်း ရပ်ကွက်ကော်မတီတစ်ခုလိုပင် ထူးဆန်းသော အာရုံခံစားမှုတစ်ခုကလည်း ရှိသေး၏။ သူက အမျိုးသားဇာ့ဂ်မဟုတ်ဘဲ  အိမ်နီးနားချင်းများကြား ပဋိပက္ခများကို ပြေလည်အောင်ဖြေရှင်းပေးသော ရပ်ကွက်ကော်မတီ ဒါရိုက်တာနှင့် ပိုတူလာသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

သူ့လက်ထဲတွင် တစ်ခုခု ပျောက်ဆုံးနေသည်ဟု အမြဲခံစားရသည်က အံ့သြစရာမဟုတ်တော့ပေ။

အဲဒါက ရေနွေးဆူဆူထည့်ထားတဲ့ ကြွေခွက်ပဲ... 

"အဟမ်း..."

လုမော့က ညီအစ်ကိုသုံးယောက်ကြားမှ ထူးဆန်းသော လေထုကို လျစ်လျူရှုပြီး လည်ချောင်း ရှင်းလိုက်၏။

"အရင်က ကြယ်ကွန်ယက်မှာ ငါတို့ ဒါကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောပြီးပြီဆိုတော့ ငါထပ် မပြောတော့ဘူး...ပြဿနာမရှိဘူးဆိုရင် မင်းတို့အဝတ်အစားတွေ အရင်လဲလိုက်...မင်းတို့ရဲ့ အစွမ်းအစတွေကို ကြည့်ကြရအောင်..."

"အဝတ်အစားတွေက အဝတ်လဲခန်းထဲမှာ ရှိတယ်..."

"ဟုတ်ကဲ့..."

ညီအစ်ကိုသုံးယောက်က ရိုသေလေးစားစွာ တုံ့ပြန်ပြီး လုမော့၏မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့၏။

အိမ်ကြီးထဲတွင် မည်သူမှမရှိသလို သူတို့ကို ဦးဆောင်သူလည်း မရှိချေ။ သို့သော် ညီအစ်ကို သုံးယောက်တွင် လုမော့ပေးခဲ့သော မြေပုံတစ်ခုရှိ၍ အစေခံများအတွက် သီးသန့်ထားသော အ၀တ်လဲခန်းကို အောင်မြင်စွာ ရောက်ရှိသွားကြ၏။

🌌🌌🌌