Chapter 51

🌌Chapter 51

"လင်းက စစ်ဌာနချုပ်ကို ပြန်သွားပြီလို့ ကြားတယ်..."

သပ်ရပ်စွာ ၀တ်စားထားသော အမျိုးသားဇာ့ဂ်တစ်ဦးက ပြတင်းပေါက်ရှေ့တွင် ရပ်နေ၏။ မှောင်မဲနေပြီး တိတ်ဆိတ်နေသော ကောင်းကင်တွင် လကြီးနှစ်စင်းရှိနေပြီး အရှေ့ဘက်တွင် အဖြူရောင်အရိပ်အမြွက်လေးတစ်စပေါ်နေ၏။

သူ သက်ပြင်းချလိုက်၏။

"စုလင်း...မင်း ထပ်ပြီး ကျရှုံးပြန်ပြီ..."

သူ့အသံမှာ မကျေနပ်သံ မကြားရဘဲ ၎င်းက ဟာသတစ်ခုလိုပင်။

"တူညီတဲ့ ပြိုင်ဘက်ကို သုံးကြိမ်လောက် ရှုံးခဲ့တာ...ဒီလောက်ရှက်စရာကောင်းတဲ့ပုံစံနဲ့ မင်းကို တွေ့ဖူးတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ..."

စုလင်း၏ အမူအရာမှာ ခွေးကိုက်ခံရသကဲ့သို့ မကြုံစဖူး နာကျင်နေပုံပင်။

"ကျေးဇူး...ကျေးဇူးပြုပြီး နောက်တစ်ကြိမ် အခွင့်အရေးပေးပါ..."

သူ့အတွက် တစ်ခုတည်းသော တုံ့ပြန်မှုမှာ တိတ်ဆိတ်မှုပင်။ စုလင်းက သူ့စိတ်ထဲရှိ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့မှုကို မဖုံးကွယ်နိုင်ဘဲ ကယောင်ကတမ်းဖြင့် ပြောလိုက်၏။

"ကျွန်တော် ကျွန်တော့်မှာ… အစီအစဉ်တွေ အများကြီး ကျန်သေးတယ်...ဒီအစီအစဉ်တွေက မရေမတွက်နိုင်တဲ့ အောင်မြင်မှုတွေ ရှိတယ်...သူတို့က သေချာပေါက် အလုပ်ဖြစ်မှာပါ..."

"သခင် ကျေးဇူးပြုပြီး နောက်ဆုံးအခွင့်အရေးတစ်ခုပေးပါ...ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ အမှားမလုပ်တော့ပါဘူး..."

စုလင်းက တောင်းပန်ခဲ့၏။

သူ မည်မျှတောင်းပန်နေပါစေ သူလိုက်ဖမ်းနေသည့်ပုံရိပ်က ဘယ်တော့မှ လှည့်မကြည့်လာပေ။ ၎င်းက အဝေးမှာ ကျန်နေဆဲပင်။

စုလင်းက ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။ အမှားတစ်ခု သို့မဟုတ် နှစ်ခုကို လုပ်မိခြင်းက အဆင်ပြေသော်လည်း သူ့ရှုံးနိမ့်မှုက သူ့အထက်က သခင်၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို အကြီးအကျယ် ထိခိုက်စေခဲ့၏။ သူ့အထက်သခင်ကို လုမော့ကဲ့သို့ လူရှေ့တွင် မျက်နှာပျက်ရအောင် သူလုပ်မိခဲ့၏။ ထိုအမျိုးသားဇာ့ဂ်က သူ့သခင်ကို မည်မျှထိ ရယ်မောနေမယ်ဆိုသည်ကို သူမပြောနိုင်ပေယ

ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ပင် သူ့သခင်၏ နှလုံးသားထဲမှ သူ့နေရာကို မဆုံးရှုံးချင်ပေ။ သူက အလွန် စက်ဆုပ်အထင်သေးဖွယ်ကောင်း၏။

ဒုန်းခနဲမြည်သံဖြင့် စုလင်း ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငုံ့ကာ မြေပြင်နှင့် တိုက်လိုက်၏။ နွေးထွေးသော သွေးများ စီးကျလာသော်လည်း သူနာကျင်မှုကို လုံးဝ မခံစားရဘဲ စိတ်ကို ထိန်းထားလိုက်၏။

"သခင်...ကျွန်တော့်အသက်နဲ့ရင်းပြီး ကတိပေးပါတယ်... ဒီတစ်ခါတော့ အောင်မြင်မှာပါ..."

သခင့်ရဲ့ ဂုဏ်သတင်းနဲ့ ယှဉ်ရင် စုလင်းအသက်က ဘယ်လောက်ထိုက်တန်တာမို့လို့လဲ...

ဒီတစ်ခါတော့ သူက...

"ထားလိုက်တော့ စုလင်း..."

အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ အသံက တည်ငြိမ်နေသော်လည်း စုလင်း၏နှလုံးသားကို ချက်ချင်း ကြွေမွသွားစေ၏။ သူ၏ မျက်ဆံများက အပ်တစ်ချောင်းအရွယ်အထိ ကျုံ့သွားကာ လက်သီးများကို တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး သူ့လက်နောက်ဘက်ရှိ အပြာရောင်သွေးပြန်ကြောများ ထင်းလာ၏။

ထားလိုက်ပါ…

ထားလိုက်ပါတော့တဲ့လား...

သခင်က... နောက်ဆုံးတော့ ငါ့ကို လုံးဝ စက်ဆုပ်သွားပြီလား...

စုလင်းက ထိုအတိုင်းသာ သေသွားချင်သော်လည်း သူ့သခင်၏ အကြည့်များကို အစွန်းအထင်းမဖြစ်စေချင်ပေ။ သူ့ခြေထောက်များက ယိမ်းထိုးနေပြီး မျက်လုံးများ မှိုင်းညို့နေ၏။

"ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်...ကျွန်တော့်ကို ဒီကိစ္စကနေ နောက်ဆုတ်ခွင့်ပြုပါ..."

"..."

အမျိုးသားဇာ့ဂ်က တစ်ခွန်းမျှ မပြောသော်လည်း စုလင်း လှည့်ထွက်ကာ ခွင့်ပြုချက်မတောင်းဘဲ ပထမဆုံးအကြိမ် ထွက်သွားချင်၏။

အနည်းဆုံး သူ့သခင် မမြင်နိုင်သည့် နေရာ၌ သူ သေချင်မိ၏။

"အာ့..."

နောက်အခိုက်အတန့်တွင် လက်တစ်ဖက်က စုလင်းပခုံးကို ဆွဲယူလိုက်ကာ အားနည်းသော စုလင်းကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်၏။ စုလင်း၏ မျက်လုံးများက ထိတ်လန့်စွာ ပြူးကျယ်သွားသည်။

"မင်းက အမြဲတမ်း အတွေးလွန်ပြီး စကားနည်းနည်းပဲပြောတတ်တယ်...ငါမင်းကို မဆွဲထားရင် မင်းရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အသက်ကို နုတ်ဖို့ မင်းကြိုးစားဦးမယ်မဟုတ်လား..."

အမျိုးသားဇာ့ဂ်က စုလင်းနားထဲ တိုးတိုးပြော၏။

စုလင်းက ခေါင်းငုံ့လိုက်၏။

" ကျွန်တော် မလုပ်ပါဘူး..."

"ကောင်းပြီလေ...မင်း မလုပ်ပါဘူးပေါ့..."

အမျိုးသားဇာ့ဂ်ကို ထိုသို့မြင်ရခြင်းက ရှား၏။ သူက အမြဲသည်းခံတတ်သူ၊ ကြင်နာတတ်သူ၊ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သူဖြစ်သည်။ သူ သက်ပြင်းချလိုက်၏။

"မင်းကို ငါ စက်ဆုပ်လို့ မဟုတ်ဘူး...အခု ငါတို့မှာ ပိုအရေးကြီးတဲ့အရာတွေ ရှိနေပြီ..."

ပူနွေးသောလျှပ်စီးကြောင်းက သူ့ခေါင်းထိပ်မှ ဖြည်းညှင်းစွာ စီးကျလာပြီး စုလင်း၏ ထိတ်လန့်နေသော နှလုံးသားက ဤအခိုက်အတန့်တွင် ငြိမ်သက်သွားသည်။

သူခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်တွင် နေထွက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး တောက်ပသည့် ရွှေရောင်အလင်းတန်းက အမျိုးသားဇာ့ဂ်အား နတ်ဘုရားတစ်ပါးသဖွယ် ဖြစ်နေစေ၏။ 

အမျိုးသားဇာ့ဂ်က စုလင်းကို လွှတ်လိုက်ပြီး လက်ကို သူ့ထံ ဆန့်လိုက်၏။

"ငါတို့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့အချိန်ကို မှတ်မိသေးလား..."

စုလင်း ဘယ်လိုမေ့နိုင်မလဲ...

သူတို့ ပထမဆုံးစတွေ့စဥ်က ဒဏ်ရာများနှင့် ပြင်းထန်သည့် အကြည့်ရှိသော စုလင်းက အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ နှလုံးသားကို ဓားနှင့် ချိန်ထား၏။ အားအနည်းငယ်နှင့်ပင် စုလင်း သူ့ကို သတ်ပစ်နိုင်ခဲ့၏။

သို့သော် အမျိုးသားဇာ့ဂ်က မျှော်လင့်ထားသလောက် ထိတ်လန့်ခြင်းမရှိပေ။ သူ့လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို ချလိုက်ပြီး ရီဝေဝေမျက်လုံးများဖြင့် စုလင်းကို ကြည့်လိုက်၏။

"မင်းက ဘယ်တော့မှ မရှုံးဖူးတဲ့ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူ စုလင်း ဟုတ်တယ်မလား..."

သူက စုလင်းဆီသို့ သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်၏။

"ငါနဲ့ ပူးပေါင်းပါ...ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်ကို အထွတ်အထိပ်ဆီ ပြန်ခေါ်သွားကြစို့..."

ထိုအခိုက် စုလင်းက အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ မျက်လုံးထဲတွင် သူရှာနေသည့်အရာကို ချက်ချင်းမြင်လိုက် ရသည်။ သူပြောသည်အတိုင်း စုလင်း သေချာပေါက် လုပ်နိုင်လိမ့်မည်။

ထိုမြင်ကွင်းက ယခုအချိန်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ပြီး စုလင်း၏ အဖြေမှာ တစ်ခုတည်းသာဖြစ်သည်။

သူ ဒူးထောက်ကာ အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။

"ကောင်းပါပြီ...အရှင်မင်းကြီး..."

———

အစောင့်များမှ သံကြိုးဖြင့် တင်းကျပ်စွာ ချည်နှောင်ထားသော အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တစ်ဦးကို  အခန်းထဲသို့ တွန်းလိုက်ရာ သူက တယိမ်းတယိုင်ဝင်သွား၏။ သူ အခန်းအလယ်သို့ ရောက်သွားသော အခါ အစောင့်များထဲမှ တစ်ဦးက အကြင်နာမဲ့စွာ ဒူးနောက်ကိုကန်၍ ဒူးထောက်ရန် တွန်းအား ပေး၏။

"ကောင်းကောင်းထိုင်စမ်း..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေပြီး စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အခြေအနေမှာ အလွန်ဆိုးရွားနေ၏။

ဤအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်မှာ အရပ်ရှည်ပြီး ခိုင်ခံ့သော မေးရိုးရှိပြီး နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းထင်မြင်ချက်တစ်ခုကို ချန်ထားနိုင်၏။  သူက ထိုသတ်မှတ်ထားသော လူမျိုးများနှင့် သက်ဆိုင်နေပုံပင်။ နှိပ်စက် ညှဉ်းပန်းမှုက သူ့အပေါ် သက်ရောက်မှုမရှိချေ။

【သူပုန်တပ်】

ထိုအဖွဲ့အစည်းက လွန်ခဲ့သောအတိတ်ကာလတွင် ထွက်ပေါ်ခဲ့ပြီး လက်ရှိဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်၏ အနေအထားကို ပြောင်းလဲရန်နှင့် ယနေ့ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်များ၏ သနားစရာကောင်းသော အဆင့်အတန်းကို ပြောင်းလဲရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။

သူတို့က အလွန်စိတ်ရှည်ကြပြီး အမျိုးသားဇာ့ဂ်များကို စိတ်ဆန္ဒအရ မသတ်ခဲ့ကြပေ။ သူတို့က ဤအရာအားလုံး၏ အရင်းအမြစ်နောက်မှ လူကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိကြသည်။

ဆိုလိုသည်မှာ လက်ရှိဧကရာဇ်က အမျိုးမျိုးသော ဥပဒေများကို ပြဋ္ဌာန်းပြီး အမျိုးသားဇာ့ဂ်များ၏ မျိုးရိုးမြင့်ဂုဏ်ပုဒ်ကို မြှင့်တင်ပေးသူပင်။

ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပန်းတိုင်ရှိပြီး ထိုကဲ့သို့ အေးအေးချမ်းချမ်း စည်းစနစ်တကျ နေတတ်သော အဖွဲ့အစည်းက မည်သူကိုမျှ ၎င်းတို့၏ ရန်သူမဖြစ်စေလိုပေ။

ဧကရာဇ်က အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကို စောင့်ကြည့်နေပြီး တစ်ဖက်လူက သူ့ခေါင်းကိုမော့၍ ဧကရာဇ်နှင့် သူ့ဘေးတွင် ရပ်နေသော စုလင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်၏ မျက်လုံးများက ရွံရှာမုန်းတီးမှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေပြီး သူက လှောင်ရီလိုက်၏။ 

"စုလင်း...ငါတို့က မင်းသေသွားပြီထင်နေတာ...ဒါပေမယ့် မင်းကို ဧကရာဇ်ရဲ့ နောက်လိုက်ခွေးတစ်ကောင်ဖြစ်နေမယ်လို့ ငါ မမျှော်လင့်ထားဘူး..."

စုလင်းက သူ့ကို ကြိမ်းမောင်းနေခြင်းမဟုတ်သကဲ့သို့ မျက်နှာထားလည်း မပြောင်းပေ။

မြေပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်နေသော အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က သူ၏ စိတ်နှလုံးထဲရှိ နာကြည်းမှုကို ဖုံးကွယ်၍ မရတော့ဘဲ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်လိုက်၏။

“မင်းရဲ့ သခင်ကို ကျေနပ်စေဖို့ မင်း ငါတို့ကို သစ္စာဖောက်ပြီး သံတိုင်တွေနောက်မှာ မဟာမိတ်အများကြီးကို ချန်ထားခဲ့တယ်...စုလင်း...ငါတို့ရဲ့ ကျမ်းကျိန်စကားကို မေ့သွားပြီလား...”

"သစ္စာမဖောက်၊ စိတ်နှစ်ခွမရှိ၊ ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်သော အာဏာရှင်နှင့် နိုင်ငံရေးကို ချေမှုန်းရန်၊ လွတ်လပ်မှုက ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်အားလုံးနှင့် သက်ဆိုင်တယ်..."

သို့သော် စုလင်းက သူ့မျက်လုံးများတွင် လှိုင်းလုံးများမရှိဘဲ ငြိမ်သက်စွာ သူ့ကိုသာ ကြည့်နေလေသည်။

စုလင်းက သူတို့နှင့် လမ်းခွဲခဲ့ပြီးဖြစ်၍ ယခုအခါ လုံးဝရန်သူဖြစ်လာကြောင်း ဒူးထောက်နေသော အမျိုးသမီးက နားလည်ခဲ့၏။ သူ့ခေါင်းကိုလှည့်ပြီး အချည်းနှီးသေဆုံးသွားသော မဟာမိတ်များအတွက် ဝမ်းနည်းမှုခံစားနေရသည်။

"သူတို့က နောက်ကျောကို ဓားနဲ့ထိုးခံလိုက်ရတာ..."

"ကြည့်ရတာ မင်း တစ်ခုခု အထင်လွဲနေပုံပဲ..."

"ပါးစပ်ပိတ်ထား..." 

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ဧကရာဇ်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏။

"ငါ့မှာ မင်းကို ဘာမှ ပြောစရာမရှိဘူး...မင်း ငါ့ကို သတ်ရင်တောင် မင်းကို ပြောပြမှာ မဟုတ်ဘူး..."

"မဟုတ်ဘူး..."

ဧကရာဇ်က ပေါ့ပါးသော အပြုံးဖြင့်ပြော၏။

"စုလင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်သုံးဆယ်က ငါ့လူဖြစ်ခဲ့တယ်...ဒါပေမယ့် ဒီအနှစ်သုံးဆယ်အတွင်းမှာတော့ အဖွဲ့အစည်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကိုမှ မပြောခဲ့ဖူးဘူး..."

"သူ့က ကတိသစ္စာကို နာခံတယ်..."

မြေပြင်ပေါ်ရှိ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ခဏမျှ အံ့အားသင့်သွားသော်လည်း သံသယတကြီးဖြင့် လျင်မြန်စွာ ပြောလိုက်၏။

"ငါ မင်းကို ယုံမယ်လို့ မင်းထင်သလား… မဟာမိတ်တွေ အများကြီး သတ်ခံရတာက စုလင်းနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူးလို့ ပြောချင်တာလား..."

ဧကရာဇ် နှုတ်ဆိတ်နေ၏။

"ဒါကိုတော့ ငါငြင်းလို့မရဘူး..."

"တွေ့လား...သူက ရှက်စရာကောင်းတဲ့ သစ္စာဖောက်ပဲ..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က လှောင်ရယ်သည်။

ဧကရာဇ်က ခေါင်းခါလိုက်၏။

"မင်း တစ်ခုတော့ လုံးဝ နားလည်မှုလွဲသွားပြီ...စုလင်း မင်းကို သစ္စာဖောက်တာ မဟုတ်ဘူး...မင်းကိုက အားနည်းလွန်းလို့..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်၏ သူငယ်အိမ်များ ပြူးလာပြီး မယုံကြည်မှုဖြင့် အံ့သြသွား၏။

"ဘာပြောလိုက်တာလဲ..."

ဧကရာဇ်က တူညီစွာ ဆက်ပြော၏။

"မင်းဟာ ပျော့ညံ့လွန်းတယ်...ပျော့ညံ့လွန်းလို့ မင်းထွက်သွားချိန်မှာ မင်းရဲ့လုပ်ရပ်တွေက အမှားအယွင်းတွေ ပြည့်နှက်နေတယ်...အဲ့ဒါက ပြီးပြည့်စုံတဲ့ အစီအစဥ်တစ်ခုဆိုရင်တောင် အမြဲတမ်း အမှားတစ်ကွက်တော့ ရှိနေတတ်တယ်..."

ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ့မျက်လုံးများ မှိန်ဖျော့ဖျော့ဖျော့ဖြစ်နေပုံရပြီး ဧကရာဇ်က ထိုးဖောက်လုမတတ် မျက်လုံးများဖြင့် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကို ကြည့်လိုက်၏။

"ဟုတ်တယ်...မင်း ငါ့ကို မယုံလည်း ကိစ္စမရှိပါဘူး...ငါမင်းကို မေးခွန်းသုံးခုလောက်ပဲ မေးချင်တယ်..."

ဧကရာဇ်က မတ်တပ်ထရပ်ကာ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ရှေ့ လျှောက်လာ၏။ 

"မင်းအောင်မြင်ရင် ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ မင်းတွေးဖူးလား...ပြီးရင်ကော ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ..."

သူ့တွင် လေးစားကြောက်ရွံ့ဖွယ်ရာအရှိန်အဝါကို ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းကြောင့် စစ်တပ်တွင်းရှိ ထိပ်တန်း စစ်ဘက် အမျိုးသမီးစစ်သည်များပင်လျှင် ခေါင်းငုံ့ခံနေမည်ဖြစ်၏။

သို့သော် မြေပြင်ပေါ် ဒူးထောက်နေသည့် အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ဧကရာဇ်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန့်ကွက်၏။ 

"အဲဒီအချိန်ဆို အမျိူးသမီးဇာ့ဂ်တွေက ထပ်ဖိနှိပ်ခံရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ အမျိုးသားဇာ့ဂ်တွေက အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တွေကို လေးစားတတ်လာမယ်...ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်စုက တောက်ပတဲ့ အနာဂတ်တွေ ရလိမ့်မယ်..."

"မှားတယ်..." 

ဧကရာဇ်က သူ့အား သနားကရုဏာသက်စွာကြည့်လိုက်၏။

"ဒါက မင်းစိတ်ကူးထားတဲ့ အနာဂတ်ပဲလေ...တကယ့်အနာဂတ်က ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ မှောင်မိုက်နေပြီ...ဇာ့ဒ်မျိုးနွယ်အရေအတွက်က တည်ငြိမ်ဖို့ ခက်ခက်ခဲခဲထိန်းနေရတာ... အမျိုးသားဇာ့ဂ်အရေအတွက် တစ်ကြိမ်ကျဆင်းသွားတာနဲ့ ပြီးပြည့်စုံပြီး နောက်ပြန်မဆုတ်နိုင်တဲ့ ပြိုလဲမှုတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်လာမှာ..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က အေးစက်စွာ ဟစ်အော်လိုက်၏။

"ဒါဆို ဘာလဲ...အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တွေရဲ့ နာကျင်မှုကို အခြေခံထားတဲ့ တည်ငြိမ်မှုက အဓိပ္ပာယ်ရှိလို့လား..."

"အဓိပ္ပါယ်ရှိလား တဲ့လား..." 

ဧကရာဇ်က မျက်လုံးများကို မှေးလိုက်ပြီး ညှင်သာစွာ ပြောလိုက်၏။ 

"ဒုတိယမေးခွန်းက - ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး ပျောက်ကွယ်သွားမယ့်အစား ခဏတာလွတ်လပ်မှုနဲ့ ပျော်ရွှင်မှုရဖို့က ပိုအရေးကြီးလားဆိုတာပဲ..."

"ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ..." 

အမျိုးသမီးက အံ့ဩတကြီး ရေရွတ်လိုက်၏။

"တွက်ချက်မှုတွေအရ ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်က နောက်ဆုံးမှာ နိမ့်ပါးသွားပေမယ့် တည်ငြိမ်တဲ့ အခြေအနေမှာ ရှိနေလိမ့်မယ်...ဒါပေမယ့် အခုလောက်တော့ မသန်မာတော့ဘူး...ဘယ်လိုမျိုး မျိုးသုဉ်းသွားမလဲ..."

ဧကရာဇ်က သူ့ကို လှောင်ပြောင်စွာ ကြည့်လိုက်၏။

“ကောင်းလိုက်တာ၊ တတိယမေးခွန်းက - အားနည်းတဲ့ ဇာ့ဂ့်မျိုးနွယ်က စကြဝဠာထဲမှာ တကယ်ရှင်သန်နိုင်ပါ့မလား...”

အမျိုးသမီး၏ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။

"စဉ်းစားကြည့်ပါ..." 

ဧကရာဇ်က ငုတ်တုတ်ထိုင်ချကာ သူ့ပခုံးကို ညင်သာစွာ ပုတ်ပေးလိုက်၏။

"ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်က ဒီလိုကျယ်ဝန်းတဲ့ နယ်မြေကို သိမ်းပိုက်ပြီး အရင်းအမြစ်များစွာ ပိုင်ဆိုင်ထားတာ...သူတို့ အားနည်းသွားမယ်ဆို ဘာဖြစ်သွားမလဲ..."

သူတို့ ကျူးကျော်ခံလာရမည်။

သူတို့ ခွဲခြားခံရမည်။

သူတို့ အရာအားလုံးဆုံးရှုံးလိမ့်မည်။

ဇာ့ဂ်၏ နယ်မြေကို သိမ်းပိုက်ထားသော လူမျိုးစုအသစ်က သူတို့ကို သေချာပေါက် သတ်လိမ့်မည်။ ဇာ့ဂ်များက သဘာဝတရားအရ မွေးရာပါ အစွမ်းထက်သောမျိုးနွယ်ဖြစ်ပြီး ၎င်းတို့ကို တစ်ကျော့ပြန်အားကောင်းလာစေရန် အခွင့်မသာနိုင်ပေ။

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်၏ နဖူးတွင် အေးစက်သော ချွေးများ ထွက်လာပြီး သူ့မျက်နှာမှာ ဖြူဖျော့နေ၏။ သူ ပျော့ညံ့စွာ ပြောခဲ့၏။

 "ဒါပေမယ့် ခေါင်းဆောင်က ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့တာ..."  

"ဟုတ်ပါတယ်...ငါပြောနေတာက အနာဂတ်မှာ ဖြစ်နိုင်ချေတစ်ခုပဲ..." 

ဧကရာဇ်က အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကို ညင်သာစွာကြည့်လိုက်၏။

"ငါ့ရဲ့ ကလေးတွေ...မင်းတို့က ငယ်ရွယ်ပြီး အရာရာကို သတ္တိရှိရှိနဲ့ မင်းတို့ရဲ့ အနာဂတ် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာမယ်ဆိုတာအပေါ် လောင်းကြေးထပ်တယ်...”

"ဒါပေမယ့် ငါက အသက်ကြီးနေပြီ ဇာ့ဂ်အိုကြီးတွေက အမြဲတမ်း စိုးရိမ်နေရတယ်...ငါ ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်ရဲ့ အနာဂတ်ကိုတော့ နည်းနည်းလေးမှ အန္တရာယ် မပေးဖြစ်စေနိုင်ဘူး..."

ဧကရာဇ်က သူ့လက်ကို မြှောက်ပြီး အချက်ပြခဲ့သည်။

“သူ့ကို လွှတ်လိုက်ပါ...”

အစောင့်က အံ့အားသင့်သွားသည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်…" 

ဧကရာဇ်က ပေါ့ပါးသော အပြုံးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"သူတို့အားလုံးက လိမ္မာတဲ့ကလေးတွေပဲ…"

......

သံကြိုးအကြီးကြီးက ပြုတ်ကျပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ ချလွင်ခနဲမြည်သံဖြင့် ကျသွားသည်။

အစောင့်များနှင့် စုလင်းတို့က အမျိုးသမီးဇာ့ဂ် ရုတ်တရတ် တိုက်ခိုက်လာမည်ကို စိုးရွံ့ထိတ်လန့်စွာ စိုက်ကြည့်နေကြ၏။ သို့သော်လည်း သူက ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထားသည့် အနေအထားမှ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မြေကြီးပေါ်ထောက်ကာ ပါးပြင်ပေါ်မှ ချွေးများ အနည်းငယ် စီးကျလာပြီး မြေပြင်ပေါ်တွင် ဗွက်အိုင်လေးများသဖွယ် ဖြစ်နေ၏။

"ဟား...ဟာ့..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ပါးစပ်တွင် အဖြူအမှုန်များ ရှိနေပြီး နှုတ်ခမ်းများမှာ နီရဲနေသည်။

ဤသို့သော ရောင်ဝါနှင့် ထိုကဲ့သို့သော ဆင်ခြင်တုံတရား။

ဘယ်လောက် လေးလံတဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ဧကရာဇ်က သယ်ထားတာလဲ...

ဧကရာဇ်က သူ့ကို လွှတ်ပေးရန် အမိန့်ပေးသောအခါတွင် သူ လုံးဝ သဘောကျသွား၏။

သူနာကျင်စွာဖြင့် မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်၏။

"ငါ ဘာလုပ်...ငါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ..."

အသက်နှင့် ဝိညာဉ်အပါအဝင် ယုံကြည်ခြင်းအတွက် အရာအားလုံးကို သူ ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ သို့သော် ယုံကြည်ခြင်း ယိမ်းယိုင်သွားသည်နှင့် သေခြင်းထက် ပိုပြင်းထန်သော ဝေဒနာကို ခံနိုင်ရည်ရှိရလိမ့်မည်။

စုလင်းက သူ့အတိတ်မှပုံစံကို ပြန်မြင်နေရသကဲ့သို့ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကို ကြည့်နေသည်။

ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်စုက ဧကရာဇ်၏ လက်ထဲတွင် ထိပ်ဆုံးသို့ ပြန်ရောက်မည်မှာ သေချာသည်။

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က နောက်ဆုံးတွင် သူ၏ငြိမ်သက်မှုကို ပြန်လည်မရရှိမီ ရာစုနှစ်များစွာ ကုန်ဆုံးသွားပုံပင်။ သူက ဧကရာဇ်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်၏။

“ငါ မဟာမိတ်ကို သစ္စာဖောက်မှာ မဟုတ်ဘူး...”

"ငါသိတယ် မင်းပြန်သွားလိုက်ပါ..."

အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ခေါင်းကို လေးလေးနက်နက် ငုံ့လိုက်၏။

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အရှင်မင်းကြီး...”

…

အရာအားလုံး ငြိမ်သက်သွားသည်အထိ ဧကရာဇ်က အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်းပင်။

နန်းတော်တစ်ခုလုံးကို လှမ်းမြင်နေရသည့် ပြတင်းပေါက်ရှေ့တွင် သူရပ်နေ၏။

လေပြင်းတစ်ခု ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်လာကာ ဧကရာဇ်၏ ဆံပင်များကို တိုက်ခတ်သွားပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် နူးညံ့သိမ်မွေ့သောအပြုံးဖြင့် ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။

သို့သော် ထောပတ်နှင့် တူသည့်အပြုံးက နေရောင်အောက်တွင် တဖြည်းဖြည်း အရည်ပျော်သွား၏။

"ဟီး ဟီး…"

"ဟားဟား…"

"ဟားဟားဟား-"

သူ့မျက်နှာကို အုပ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ရယ်မောလိုက်၏။

ထိုလျှို့ဝှက်ချက်ကို မဖော်ထုတ်နိုင်သရွေ့ သူက ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်စု၏ ဧကရာဇ်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။

သီသီလေးပင်။ လိုက်ယင်ဆိုသူ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က သူ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို လူသိရှင်ကြား ထုတ်ပြလုနီးပါး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။

အေးဆေးတည်ငြိမ်ပြီး သိချင်စိတ်နည်းနေသရွေ့တော့ သူက တောက်ပသည့် အနာဂတ်ရှိသော အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်လာမည်မှာ အသေအချာပင်။

သို့သော် ယခု ကိစ္စမရှိတော့ချေ။ ထိုအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်လည်း သေသွားပြီဖြစ်၏။

သူက ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်စု၏ ထိပ်တွင် အမြဲရပ်တည်နေမည်။

အခန်းထောင့်ရှိ လေထုထဲမှ လျှို့ဝှက်သော ရုပ်ပုံလွှာတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာ၏။ သူက မြေပြင်ပေါ် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်၏။

"သူ ပြန်သွားမယ့် လမ်းကြောင်းက ဘယ်ရွန်အိုက်ဒင်ရဲ့ နေအိမ်ပဲ..."

( Baron - ဘယ်ရွန်က မှူးမတ်ဘွဲ့တစ်ခု ပါပဲ၊ အတိအကျရေးမယ်ဆိုရင် အနိမ့်ဆုံးဘွဲ့ခံမှူးမတ်လို့ ရေးရမှာဆိုတော့ သူ့အသံထွက်အတိုင်း ဘယ်ရွန် လို့ပဲ ပြန်ရေးလိုက်ပါတယ် )

"နောက်သုံးရက်ကြာရင် ဘယ်ရွန်အိုက်ဒင်က ပွဲတစ်ခု ကျင်းပမယ်...အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့ တစ်ခုခုလုပ်မှာ သေချာတယ်..."

ယုံကြည်ချက်အပြည့်ရှိသော အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က သတိမထားဘဲ စိတ်အေးလက်အေးပြုမူလိုက်မိ၍ ထိုအမှားကို ဧကရာဇ်က သတိပြုမိသွားခဲ့သည်။

————

"ရွှက်…"

"ရွှက်…"

ချွန်ထက်သောကတ်ကြေးများက ချိတ်ပိတ်စည်းကို မပျက်စီးစေဘဲ စာအိတ်တစ်ဖက်ကို ဂရုတစိုက်ဖြတ်နေသည်။

ဖိတ်စာတစ်စောင် ထွက်ကျလာပြီး လုမော့က ဖိတ်စာတစ်စောင်ကို ကောက်ယူကာ ဖြည်လိုက်၏။

အမ်... အဲဒါ ဘယ်ရွန်အိုက်ဒင်ရဲ့ ဖိတ်ကြားချက်ပဲ…

အမျိုးသားဇာ့ဂ်များက ပွဲတော်ကျင်းပရသည်ကို ကြိုက်ကြ၏။ လုမော့က ၎င်းတို့ကို ကျတ်တီးကြယ်ပေါ်တွင် အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူး၏။ သူ သုံးရက် သို့မဟုတ် ငါးရက်တစ်ခါတိုင်း ပွဲတော်တစ်ခုကို သွားရလေ့ရှိသည်။

ထို့နောက်တွင် သူ့အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုးကို အရူးအမူး တိုးတက်လာစေမည်။ ၎င်းက တကယ့်ကို ချိုမြိန်ပြီး နာကျင်စရာ အနှောင့်အယှက်တစ်ခုပင်။

အင်ပါယာကြယ်သို့ ရောက်ပြီးနောက်တွင် သူ၏ ဂုဏ်သတင်းက မလုံလောက်တော့ဘဲ သူ့ကို ဖိတ်ခေါ်သူ အနည်းငယ်သာရှိသဖြင့် လုမော့ပင် အနည်းငယ် အထီးကျန်သလို ခံစားခဲ့ရသည်။

နောက်ဆုံးတော့ ဒီနေ့ပဲ...

ဖိတ်စာက ဒီကို တစ်ကြိမ် ထပ်ရောက်လာပြန်ပြီ...

လုမော့က တောက်ပသော ရွှေရောင်အနာဂတ်ကို မြင်လိုက်ရသလိုပင် ဖိတ်စာတစ်စောင်ကို အားကြိုးမာန်တက် ကိုင်လိုက်သည်။

စနစ်ကလည်း အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေ၏။

[မကြာသေးခင်က မင်းရဲ့ “အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုး” တိုးလာဖို့ အရမ်းကောင်းတဲ့ အကြံတစ်ခု ရခဲ့တယ်...]

လုမော့က နားစွင့်လိုက်၏။

"အသေးစိတ် ကြားချင်ပါတယ်..."

စနစ်က ပြောလိုက်၏။

[နားထောင်...ငါ အသေးစိတ် ရှင်းပြမယ်...]

ဆယ်မိနစ်အကြာတွင် လုမော့၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာသည်။

တိုက်ဆိုင်စွာပင် လင်းက သူ့ရှေ့မှ ဖြတ်သွားပြီး ခြေလှမ်းများယိုင်သွားကာ ငွေရောင်ဆံပင်အောက်တွင် ဝှက်ထားသော နားရွက်ထိပ်များ အနည်းငယ်နီမြန်းသွား၏။

မကြာသေးမီတည်းက သူ နေမကောင်းဖြစ်နေပုံရ၏။

🌌🌌🌌