MM Story Teller

Chapter 69

Viewers 12k

💮Chapter 69

ဝမ်ချီ ဤနေရာတွင် နေနေသည်မှာ လေးရက်မျှပင် ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

မနက်စာစားရန်အတွက် စောစောစီးစီး အိပ်ရာထရန် မလိုသလို စစ်သူကြီးလင်းနှင့် အတူတူအလုပ်လုပ်ရန်လည်း မလိုတော့ချေ။ ရုတ်တရက် အနားယူချိန် ပိုတိုးလာ၍ မနက်နေမြင့်သည်အထိ အိပ်ခွင့်ရသွားသည်။

အလုပ်ပျက်ရသောကြောင့် သူ အနည်းငယ်စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မိသော်လည်း အမှန်တွင် ပြန်ပေးဆွဲခံလိုက်ရသောကြောင့်သာ အလုပ်ပျက်ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြန်တွေးမိသောအခါမှ စိတ်သက်သာရာရတော့သည်။

ဤနေရာ၏ အစားအသောက်များက ကောင်းလွန်းသည်။ မနက်စာမှာ ကျင်းကျိုး၏နာမည်အကြီးဆုံး အသားလုံးနှင့်ခေါက်ဆွဲစွပ်ပြုတ် ဖြစ်သည်။ နေ့လည်စာနှင့် ညစာမှာမူသာမာန်ထမင်းဟင်းများပင်။ သို့သော် တစ်ရက်တစ်ရက်ဟင်းအမျိုးထပ်နေခြင်းမဟုတ်ဘဲ ရံဖန်ရံခါ ဟင်းအလှည့်အပြောင်းလေးများ ရှိတတ်သည်။

လွန်ခဲ့သောလေးရက်လုံးလုံး သူ့ကိုဤနေရာသို့ ခေါ်လာခဲ့သူနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ အစားအသောက်လာပို့ပေးကြသည်။

ဝမ်ချီ ဟိုဟိုသည်သည် လှည့်ပတ်မေးကြည့်ရာ ထိုလူနှစ်ယောက်၏အမည်မှာ လျိုတတဲနှင့် လျိုတရှန်ဟူ၍ဖြစ်ပြီးသုံးနှစ်ကွာသောညီအစ်ကိုဖြစ်ကြောင်း သိရသည်။ ညီအစ်ကိုနှစ်ဦးက အတော်လေးရုပ်ဆင်သော်လည်း အစ်ကိုဖြစ်သူက အရပ်ပိုပုပြီး အနည်းငယ်ပိန်ကာ ညီငယ်ဖြစ်သူက ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် သန်မာထွားကြိုင်းလှသောကြောင့် ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို လွယ်လွယ်ကူကူခွဲနိုင်သည်။

ထိုညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လုံးက ဝမ်ချီကိုရှင်းပစ်မည်ဟု အမြဲလိုလိုခြိမ်းခြောက်တတ်သော်လည်း အမှန်တွင် အကင်းပါးလွန်းသူများဖြစ်သည်။

တစ်နေ့သောညနေခင်းတွင် ဝမ်ချီ ညစာစားပြီးနောက်ပန်းကန်သိမ်းရန်ရောက်လာသည့် လျိုတရှန်အား ခပ်တည်တည်မေးလိုက်သည်။

"ဒါနဲ့လေ တရှန်...မင်းတို့ ငါ့ကို ဘယ်အချိန်အထိ ဒီနေရာမှာ အကျယ်ချုပ်ချထားဦးမှာလဲဟင်... ပိုက်ဆံလိုချင်တယ်ဆိုရင်လည်းပြောလေ... ငါ ငါ့အစ်ကိုကြီးကို စာရေးပြီးပြောပေးမယ်...သူချက်ချင်းလာပို့မှာပါ…"

သူ့စကားအဆုံး ပန်းကန်ခွက်ယောက်နှင့်တူများအား ဂရုတစိုက်သိမ်းဆည်းနေသော လျိုတရှန်၏လက်တို့ ရပ်တန့်သွားပြီး သူ့ကိုခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်ကာ ရင့်ရင့်သီးသီးပြောလာသည်။

"မင်း ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..."

ဝမ်ချီက ခေါင်းကုတ်ခြေကုတ်နှင့် အနေရခက်စွာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒီလိုပါ...မင်းတို့လည်း အဆင်ပြေသွားအောင်လို့လေ...ငါမင်းတို့နဲ့ အတူနေတာလည်း နည်းနည်းကြာနေပြီ... မင်းတို့က ငါ့ကို နေစရာ၊ စားစရာ အလကားပေးတဲ့အပြင် အစေခံတစ်ယောက်လို ပန်းကန်တွေပါ ဆေးပေးနေရတယ်ဆိုတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလို့ပါ…"

လျိုတရှန်: "......."

ဝမ်ချီ၏စကားကြောင့် ပန်းကန်ဆေးရန်ပြင်နေသော လျိုတရှန်တစ်ယောက် ပြောစရာစကားမရှိတော့လောက်အောင် ဆွံ့အသွားသည်။ သူ့ကို အစေခံတစ်ယောက်ဟု သုံးနှုန်းပြောဆိုလိုက်ခြင်းက ရင်ဘတ်တည့်တည့် မြားအစင်းတစ်ရာခန့် ပစ်ခွင်းလိုက်ရသလိုပင်။

လျိုတရှန်၏ သုန်မှုန်နေသောမျက်နှာအမူအရာနှင့် နှုတ်ဆိတ်နေသောပုံစံကြောင့် သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လုံး နှုတ်ပိတ်ခံထားရကြောင်း ဝမ်ချီသိလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် သူလည်း အခြားရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ နှုတ်ဆိတ်၍သာနေရလိုက်သည်။

လျိုတရှန် ပန်းကန်ခွက်ယောက်များသိမ်းကာ သန့်စင်ဆေးကြောပြီးသည့်အချိန်အထိ သူ စောင့်နေလိုက်သည်။

ထို့နောက် လျိုတရှန်ထွက်သွားလုဆဲဆဲအချိန်မှ ဝမ်ချီက တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။

"အစ်ကိုကြိီးတရှန် မနေ့က ယူလာပေးတဲ့ စာအုပ်ကို ဖတ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ ဒီနေ့ အသစ်တစ်အုပ် ထပ်ယူလာပေးဦးနော်... သေမျိုးကနေ မသေမျိုးဖြစ်လာအောင် ကျင့်စဥ်ကျင့်တဲ့ စာအုပ်အမျိုးအစားလေး ယူလာခဲ့ပေး…"

လျိုတရှန်: "........."

"ဪ...ပြီးတော့...."

ဝမ်ချီက စားပွဲခုံပေါ်မှ လက်ဖက်ရည်အိုးကိုကောက်ကိုင်ကာ အသာလေးလှုပ်ပြလိုက်သည်။

"လက်ဖက်ရည်ကုန်သွားပြီ...နောက်တစ်အိုးလောက် ယူလာပေးဦးနော်…"

သူ့စကားအဆုံး လျိုတရှန်မှာ လုံးဝသည်းမခံနိုင်တော့သောကြောင့် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် အော်ပြောလာသည်။

"မင်းကိုယ်မင်း ငါတို့ရဲ့ဧည့်သည် မှတ်နေလား..."

အအော်ခံလိုက်ရသောကြောင့် ဝမ်ချီ့ခန္ဓာကိုယ်လေး စုကျုံ့သွားကာ အပြစ်ကင်းစင်လှသည့် ဗာဒံစေ့သဏ္ဍာန်မျက်လုံးလေးများကအနည်းငယ်ပြူးကျယ်သွားသည်။

"အစ်ကိုကြီးတတဲက ငါတစ်ခုခုလိုရင် မင်းကိုပြောဖို့ ပြောထားတာ မဟုတ်ဘူးလား..."

လျိုတရှန်တစ်ယောက် ပိုပိုပြီးဒေါသပေါက်ကွဲလာသည်။

ဝမ်ချီတီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။

"အစ်ကိုကြီး တရှန်..."

"ကျုပ်ကို အစ်ကိုကြီးလို့မခေါ်နဲ့...မင်းပါးစပ်က အစ်ကိုကြီး အစ်ကိုကြီးနဲ့ခေါ်ပြီး လူကို ကျွဲလိုနွားလိုခိုင်းစားနေတာ မသိဘူးများ မှတ်နေလား..."

လျိုတရှန်ကပြန်အော်သည်။

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် လျိုတရှန်တစ်ယောက် အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ခြေလှမ်းကျဲကြီးဖြင့် ထွက်သွားတော့သည်။

သို့သော် နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင် လျိုတရှန်မှာ မှုန်ကုပ်ကုပ်မျက်နှာဖြင့် တံခါးတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာပြန်သည်။

ထို့နောက် ဝမ်ချီဘေးသို့အမြန်ရောက်လာပြီး စားပွဲခုံပေါ်တွင် လက်ဖက်ရည်အိုးအသစ်ကိုလဲပေးကာ ဝတ္ထုစာအုပ်နှစ်အုပ်ကို လက်ထဲသို့ပစ်ထည့်ပေးသည်။

"မင်းတောင်းထားတဲ့ဟာတွေ...."

ဝမ်ချီအပျော်လွန်သွားကာ ဝတ္ထုစာအုပ်၏ စာမျက်နှာများကို ဟိုဟိုသည်သည်လှန်ကြည့်ရင်း လျိုတရှန်အား ပြောလိုက်သည်။

"သေမျိုးကနေ မသေမျိုးဖြစ်အောင် ကျင့်ကြံတဲ့စာအုပ်မလားဟင်..."

သူ့စကားကြောင့် လျိုတရှန်၏မျက်နှာမှာ ချက်ချင်းရှုံ့မဲ့သွားကာ စားပွဲခုံကိုလက်နှင့်ရိုက်ချရင်း ဒေါသတကြီးပြောလာသည်။

"မယုံမရှိနဲ့နော်...မင်း ငါ့ကိုထပ်ခိုင်းရင် ငါအခုချက်ချင်း မင်းကို အဲဒီမသေမျိုး ကျင့်စဥ်ကျင့်ဖို့ ပို့ပစ်မှာ…"

ဝမ်ချီကြောက်သွားကာ အနောက်သို့အမြန်ဆုတ်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ကြက်ပေါက်လေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း နာခံရိုကျိုးစွာပြောလိုက်သည်။

"နားလည်ပါပြီ...အစ်ကိုကြီးတရှန်..."

လျိုတရှန်က ဒေါကြီးမောကြီးထပ်ပြောလာ၏။

"ချီးပဲ...မင်းကိုပြောထားတယ်လေ...ငါ့ကို အစ်ကိုကြီးလို့မခေါ်နဲ့လို့…"

ဝမ်ချီ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"နားလည်ပါပြီ...အစ်ကိုကြီးတရှန်"

လျိုတရှန်: "......."

ဝမ်ချီ စကားပြန်ပြောင်းလိုက်သည်။

"နားလည်ပါပြီ တရှန် လို့ပြောတာ…"

လျိုတရှန်: "......."

ဝမ်ချီမသိလိုက်သောအချက်မှာ လူတိုင်းက လျိုတရှန်အား လျိုလောင်အာဟု ခေါ်ကြခြင်းပင်။ သူ့အစ်ကိုဖြစ်သူပင်လျှင် သူ့အား လျိုလောင်အာဟုသာ ခေါ်သည်။ တရှန်ဟုနာမည်တပ်ခေါ်သူမှာ လျိုတရှန်၏ အမေအိုကြီးတစ်ယောက်သာရှိသည်။

ဝမ်ချီကို လှမ်းကြည့်လိုက်ချိန်တွင် မိခင်ဖြစ်သူကို လျိုတရှန်ပြန်မြင်ယောင်မိသည်။

ခံစားချက်နှင့် အမြင်အာရုံတို့ ဝေဝါးလာကာ မျက်လုံးများကိုမှိတ်ချလိုက်ရင်း ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူစိမ်းတစ်ယောက်ရှေ့မှ သူပြေးထွက်လာခဲ့သည်။

အခန်းထဲတွင် စိတ်ရှုပ်ထွေးလျက် ကျန်ရစ်နေခဲ့သူမှာ ဝမ်ချီတစ်ဦးတည်းပင်။

တစ်ခဏမျှကြောင်အနေရင်း တစ်ဘက်သို့လှည့်လိုက်မိချိန်တွင် ဝတ္ထုစာအုပ်နှစ်အုပ်ကို တွေ့လိုက်ရာ စိတ်ပျော်သွားပြန်သည်။ ထို့နောက် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကောက်ကိုင်ကာ တစ်ရွက်နှစ်ရွက်လှန်ကြည့်လိုက်သောအခါ အမှန်တကယ်ပင် မသေမျိုးကျင့်ကြံရေးဝတ္ထုစာအုပ်မျိုး ဖြစ်နေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။

ဤရက်ပိုင်းတွင် ဘာမှလုပ်စရာမရှိသောကြောင့် ဝမ်ချီတစ်ယောက် အိပ်ရာပေါ်တွင်သာ လှဲနေမိသည်။ သူ တစ်ချိန်လုံး အိပ်ရာပေါ်လှဲအိပ်နေ၍ တင်ပါးများပင် နာလာသည်။

အိပ်၍လည်းမပျော်နိုင်သောကြောင့် အချိန်တိုင်း ဝတ္ထုစာအုပ်နှစ်အုပ်ကိုသာ ဖတ်နေမိသည်။ ညအိပ်ရာမဝင်မီ ထိုဝတ္ထုစာအုပ်နှစ်အုပ်ကို အပြီးသတ်ရန် စီစဥ်ထားသည်။

လက်ဖက်ရည်လေးသောက်လိုက် စာအုပ်ဖတ်လိုက်နှင့်အချိန်မှာကုန်မှန်းမသိအောင် တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။

ညဘက်ရောက်သောအခါ အပြင်ပတ်ဝန်းကျင်က ပိုပိုပြီးတိတ်ဆိတ်လာသည်။ ရံဖန်ရံခါထွက်ပေါ်လာသော စကားသံများကိုပင် မကြားရတော့ပေ။

ဝမ်ချီက ဝတ္ထုစာအုပ်ထဲ အလွန်စိတ်နစ်မြောနေခဲ့သည်။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် အခန်းတံခါးက ရုတ်တရက်ပွင့်လာသည်။

ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရသည့် ဝုန်းခနဲအသံကြောင့် ဝမ်ချီလန့်ဖြန့်သွားပြီး အပေါက်ဝသို့ လှည့်ကြည့်လိုက်မိရာတစ်ယောက်ယောက်က အပြင်ဘက်မှတံခါးကို ကန်ဖွင့်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပြီး အခန်းထဲသို့ လူနှစ်ယောက်ကိုတွန်းထည့်သည်။

ထိုလူနှစ်ယောက်မှာ မတ်တပ်ပင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်ဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ခွေကျသွားသည်။

လျိုတသဲနှင့်လျိုတရှန်တို့နှစ်ယောက်လုံး အပြင်ဘက်မှ အခန်းထဲသို့ဝင်လာကာ တံခါးပိတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲနေသည့်လူနှစ်ယောက်ကို အထက်စီးမှ စိုက်ကြည့်နေသည်။

လျိုတရှန်က လူမိုက်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ အေးစက်စက်လေသံဖြင့်ပြောလာသည်။

"မင်းတို့နှစ်ယောက် ဒီညဒီမှာနေ... ထွက်ပြေးဖို့ စဥ်းစားလို့ကတော့ အသေသတ်ပစ်မယ်…"

ကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိလူနှစ်ယောက်မှာ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်နေကြသည်။ မျက်နှာပေါ်တွင်လည်းအညိုအမည်းစွဲဒဏ်ရာများဖြင့် ပြည့်နေကာ နှုတ်ခမ်းထောင့်များတွင်လည်း သွေးများဗရာပွဖြစ်နေ၏။ ထိုလူများကလျိုတတဲနှင့်လျိုတရှန်အား အကြောက်တရားဖြင့် ပြည့်နှက်နေသောမျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။

နှုတ်ဆိတ်နေသူနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်ကို လျိုတသဲက ဗိုက်တည့်တည့်ဆောင့်ကန်လိုက်သည်။

ထိုလူက နာကျင်မှုကြောင့် အော်ညီးတော့သည်။

သို့သော် လျိုတတဲက နောက်မဆုတ်သွားသည့်အပြင် ထိုလူ၏ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ကို ခြေထောက်တင်လျက် အားပါပါဖိနင်းကာ အေးစက်စက်လေသံဖြင့် ပြောလာသည်။

"ငါ့ညီလေး စကားပြောနေတယ်လေ...မင်းတို့မကြားဘူးလား..."

အနင်းခံရသူမှာ မခံနိုင်တော့သည့်အဆုံး အားအင်ချည့်နဲ့စွာဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။

"ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့ ကြားပါတယ်..."

လျိုတတဲက ခပ်ထေ့ထေ့တစ်ချက်ရယ်ရင်း အနောက်သို့ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်သွားသည်။

အသက်ရှူသံပြင်းလာသော ကြမ်းပြင်ပေါ်မှလူမှာ တစ်ဖန်နောက်ပြန်လဲကျသွားပြန်သည်။ သူ့ဘေးရှိလူမှာမူ အကြောက်လွန်နေ၍ အသည်းအသန်ငိုယိုပြီး ခွေခွေလေးထောင့်ကပ်နေသည်။

လျိုတတဲနှင့်လျိုတရှန်တို့မှာ တစ်ယောက်တစ်လှည့် ဆဲဆိုဆူဟောက်ရင်း အခန်းအပြင်သို့ ပြန်ထွက်သွားကြသည်။

တံခါးပိတ်သွားပြီးနောက် အခန်းတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။

ဖြစ်စဉ်အစအဆုံးကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေသည့်ဝမ်ချီမှာ ယခုလည်း လက်ဖက်ရည်ခွက်တစ်ခွက်ကို လက်ထဲတွင်ကိုင်လျက် ဖတ်လက်စစာအုပ်ကို ရှေ့ချထားပြီး စားပွဲတွင်ထိုင်နေဆဲပင်။

ထိုလူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး သူဘာလုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်နေသည်။

သို့သော် သည်းကြီးမည်းကြီးရှိုက်ငိုနေသူက အခန်းထဲတွင်သူရှိနေသည်ကို သတိထားမိသွားပြီး လှည့်ကြည့်လာသည်။

ထိုလူနှင့်ဝမ်ချီ မျက်လုံးချင်းဆုံသွားသည်။

ထိုလူ၏မျက်နှာကို ရင်းနှီးနေသလို ဝမ်ချီခံစားမိသည်။

ထိုလူ၏မျက်နှာပေါ်ရှိ အညိုအမည်းစွဲဒဏ်ရာများကိုလျစ်လျူရှုပြီး အသေအချာကြည့်လိုက်သောအခါ ဝမ်ချီသိလိုက်ရသည်။

ချီးပဲ....

ဒါက ငါ့ကို တည်းခိုခန်းမှာ ရန်စခဲ့တဲ့ ဆရာသမားကျန်း မဟလား...

သူကဘာလို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ...

ကျန်းဟမ်ကလည်း တစ်ပြိုင်နက်တည်းတွင် သူ့ကိုမှတ်မိသွားပုံရကာ အံ့ဩတကြီးပြောလာသည်။

"မင်း ဖြစ်နေတာပဲ..."

ဝမ်ချီ အနေရခက်စွာ ပြောလိုက်သည်။

"အင်း...တိုက်ဆိုင်လိုက်တာနော်..."

သူမုန်းသည့်လူတစ်ယောက်ကို ဤနေရာမျိုးတွင် တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု ကျန်းဟမ်တစ်ယောက် စိတ်ကူးပင် မယဥ်ဖူးခဲ့ပေ။ ထို့အပြင် ဝမ်ချီရှေ့တွင် ပြန်ပေးဆွဲသမားနှစ်ဦး၏ အနိုင်ကျင့်နှိပ်စက်မှုကို အလူးအလဲခံခဲ့ရသေးသည်။ ရှက်ရွံ့မှုနှင့်ခံပြင်းမှုတို့က သူ့အား ချက်ချင်းလွှမ်းခြုံသွားသည်။

"အစ်ကို...အဆင်ပြေရဲ့လား"

ကျန်းဟမ်က ဝမ်ချီအား လျစ်လျူရှုကာ သူ့ဘေးတွင်လဲနေသူကို ကူညီပေးရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်ထူပေးမယ်...ခဏလောက်နားလိုက်ဦး...ပြီးမှခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဥ်းစားကြရအောင်...ကောင်းကင်ဘုံနတ်မင်းက ထွက်လမ်းအားလုံးကို ပိတ်ထားမှာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူး... သေချာပေါက် လွတ်လမ်းရှိမှာပါ..."

ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျနေသူ၏မျက်နှာမှာ နာကျင်မှုကြောင့်ရှုံ့တွ၍နေသည်။ ကျန်းဟမ်က အားကြိုးမာန်တက်ဆွဲထူသော်လည်း ထိုလူမှာ မနည်းမတ်တပ်ရပ်နေရသည်။

ထိုလူသူ့ဘက်လှည့်လာသောအခါ ဝမ်ချီအနီးကပ်ကြည့်မိသည်။

ထပ်ပြီး သူရင်းနှီးနေသည့်မျက်နှာပင်။

ထိုလူက ကျိုးစံအိမ်တော်တွင် စစ်သူကြီးလင်းကိုရန် စခဲ့သည့် ကျန်းဟွမ်ဆိုသူဖြစ်၏။

ကျန်းဟွမ်လည်း ဝမ်ချီကို တွေ့လိုက်ရချိန်တွင် ကျန်းဟမ်ကဲ့သို့ပင် အတော်လေးအံ့အားသင့်သွားသည်။

"မင်းဖြစ်နေတာပဲ..."

နှစ်ယောက်သား မနိုင်မနင်းမတ်တပ်ရပ်နေရသောကြောင့် ဝမ်ချီတစ်ခဏမျှ စဥ်းစားကာ မေးလိုက်သည်။

"အကူအညီလိုကြလား..."

"မလိုဘူး..."

လူက ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြစ်နေသော်လည်း ကျန်းဟွမ်ဆိုသည်မှာ အနည်းငယ်လေးမှ မာန်လျှော့တတ်သူမဟုတ်ပေ။ သူက ဝမ်ချီ၏ကမ်းလှမ်းမှုကို ချက်ချင်းလက်ငင်း ယတိပြတ်ငြင်းပစ်သည်။

ကျန်းဟမ်ကလည်း သူ့ကို ပေစောင်းစောင်းလှမ်းကြည့်နေသည်။ မသိလျှင် ဝမ်ချီက သူတို့အနားရောက်လာပြီး အကြမ်းပတမ်းဆွဲယမ်းတော့မည့် အတိုင်းပင်။

ဝမ်ချီ: "........"

ထိုနှစ်ယောက်လုံး အတွေးလွန်နေသည့်ပုံပင်။ ဝမ်ချီကလည်း သူ့အား မလိုလားသူများကို ခခယယကူညီပေးချင်သူမဟုတ်ပေ။

အဟွတ်...အဟွတ်...ခွေးမင်းသားရှစ်ယဲ့ကလွဲလို့ပေါ့...

ထို့ကြောင့်ဝမ်ချီလည်း လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို ပြန်ကောက်ကိုင်ကာ စာအုပ်ဆက်ဖတ်ရန် ပြင်လိုက်သည်။

ကျန်းဟမ်နှင့်ကျန်းဟွမ်တို့မှာ လေးတိလေးကန်ဖြင့် အချိန်အတော်ကြာအောင် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှကုန်းရုန်းထပြီးမှ သူ့မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် လာထိုင်သည်။

ဝမ်ချီက ထိုနှစ်ယောက်လုံးကို တစ်ချက်မျှမကြည့်မိဘဲ စာအုပ်ထဲကိုသာ အာရုံစိုက်နေမိသည်။

ထိုအခိုက်တွင် ကျန်းဟမ်ကပြောလာသည်။

"လင်းယွမ်...လက်ဖက်ရည်လေးဘာလေးငှဲ့ပေးဦး..."

လင်းယွမ်ဆိုသည်မှာ သူ့ကိုခေါ်နေကြောင်း ဝမ်ချီခေတ္တမျှမေ့လျော့သွားကာ ကျန်းဟမ်တစ်ယောက် ကျန်းဟွမ်ကိုပြောနေသည်ဟုထင်မှတ်ပြီး ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ဝတ္ထုစာအုပ်ကိုသာ သည်းကြီးမည်းကြီးဖတ်နေလိုက်သည်။

"လင်းယွမ်...မင်းကိုလက်ဖက်ရည်ငှဲ့ခိုင်းနေတယ်လေ..."

ကျန်းဟမ်က အသံမြှင့်ပြီးပြောသည်။

ဝမ်ချီ စာအုပ်ဖတ်နေရာမှ မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ သူ့အား စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသော ကျန်းဟမ်နှင့်ကျန်းဟွမ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူကလည်း စူးစူးရဲရဲပြန်စိုက်ကြည့်ပေးလိုက်သည်။

မူလတည်းက ကျန်းဟမ်၏ရုပ်ရည်သွင်ပြင်မှာ အံ့ချီးလောက်စရာမကောင်းသော်လည်း ယခုအခြေအနေတွင် ပို၍ပင်ရုပ်ဆိုးနေသည်။

ဝမ်ချီခပ်ပြုံးပြုံးပြောလိုက်သည်။

"လက်ဖက်ရည်အိုးက မင်းတို့ရှေ့မှာလေ...လက်မပါဘူးလား…"

ကျန်းဟမ်: "ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးဒဏ်ရာရထားတယ်လေ..."

ဝမ်ချီက ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည့်လေသံဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ဒါပေမဲ့...လက်ဖက်ရည်မငှဲ့နိုင်လောက်တဲ့အထိ ဒဏ်ရာရနေတာမှ မဟုတ်တာ..."

ကျန်းဟမ် တစ်ခဏမျှဘာမှမပြောနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။

ထိုအစား ဝမ်ချီအား မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် ကြည့်နေသည့်ကျန်းဟွမ်က အေးစက်စက်ပြောလာသည်။

"အနည်းဆုံး ငါတို့အားလုံး တစ်လှေတည်းစီးနေတဲ့လူတွေချည်းပဲ... မင်းအခု ငါတို့ကိုမကူညီရင်တောင် ဒီကနေထွက်ဖို့ ငါတို့ရဲ့အကူအညီကို သေချာပေါက်လိုအပ်မှာပဲ..."

သို့သော် စာတတ်ပေတတ်အသိုင်းအဝိုင်းမှ လူများက အမြဲလိုလို သူ့ကိုအထင်အမြင်သေးကာ ဆက်ဆံတတ်သည်ကို ဝမ်ချီ ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူတို့က ရှစ်ကျင်း နောက်ကွယ်တွင် သူ့အား မကြာခဏရန် စတတ်သည်။ သို့သော် ဤသို့သောအခြေအနေမျိုးတွင်မူ ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ သူတို့၏စိတ်ဓာတ်အမှန်ကို ပြလာကြသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်လုံး၏ အထက်စီးဆန်ဆန်လေသံကို သူအတော်လေး စိတ်မသက်မသာဖြစ်မိသည်။

မသိရင် ငါကပဲ သူတို့အပေါ် အကြွေးတင်နေသလိုပဲ...

သူတို့အားလုံး အခြေအနေတူသည့် ဓားစာခံများပင်။ ဤအခြေအနေတွင် အဆင့်အတန်းအနိမ့်အမြင့်ကို ခွဲခြားနေလျှင်လည်း အကြောင်းမထူးပေ။

ဝမ်ချီ့စိတ်ထဲတွင် မကျေမနပ်တွေးရင်း ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောလိုက်သည်။

"ငါ ဒီကနေထွက်သွားဖို့ မစဥ်းစားမိပါဘူး..."

ကျန်းဟွမ်က သူ မကူညီချင်၍ ထိုသို့အငြင်းစကားဆိုလိုက်သည်ဟု ထင်မှတ်သွားပြီး အဆိပ်အတောက်အရိပ်အယောင်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသောမျက်လုံးများဖြင့် သူ့လက်ထဲရှိ ဝတ္ထုစာအုပ်ကို တစ်ခဏမျှစိုက်ကြည့်နေသည်။

"ထွက်ပြေးဖို့ လမ်းကြောင်းတွေဘာတွေ ဆွဲထားပြီးတော့များ... ထွက်ပြေးဖို့ မစဥ်းစားထားဘူးလို့ ပြောရဲသေးတယ်..."

ဝမ်ချီ တစ်ခဏမျှဆွံ့အသွားပြီး ဝတ္ထုစာအုပ်ကို ထိုနှစ်ယောက်ရှေ့တွင် လှန်ပြလိုက်ရသည်။

"သေချာလည်းကြည့်ဦး...ဒါကဝတ္ထုစာအုပ်ကြီးလေ..."

ကျန်းဟမ်နှင့် ကျန်းဟွမ်တို့နှစ်ယောက်လုံး ဝတ္ထုစာအုပ်ကိုတစ်ပြိုင်တည်းကြည့်လိုက်မိကြသည်။

ထိုတစ်ခဏချင်းတွင် သူတို့နှစ်ယောက်လုံး၏မျက်နှာမှာ ချက်ချင်းညိုမဲသွားကြသည်။ ခရမ်းပုပ်ရောင်အညိုအမည်းများစွဲနေသည့် ထိုနှစ်ယောက်၏မျက်နှာမှာ ဩချဖွယ်ကောင်းလှသည်။

💮💮💮

Prev Next