အပိုင်း ၁၂

Chapter 12

ရင်ဆိုင်​တွေ့ကြခြင်း

ရှန်းယွဲ့က တစ်ချိန်က မည်သူမှ မလွှမ်းမိုးနိုင်​သော ​ကောင်းကင်ဘုံ သား​တော်​လေး ဖြစ်ခဲ့ပြီး ရှန်းအုပ်စု၏ အနာဂတ်​ခေါင်း​ဆောင်လည်း ဖြစ်​ပေသည်။ သူ၏ ကားမ​တော်တဆမှု​ကြောင့်သာ သူဘယ်​တော့မှ ပြန်လည် ထူ​ထောင်လာနိုင်မှာ မဟုတ်ဘဲ ရှန်းဂရု၏ အခွင့်အလမ်းများကိုလည်း ဆုံရှုံးခဲ့ရသည်။ သူ့ဇနီးက​တောင် သူလက်ထပ်ချင်သည့်သူ မဟုတ်ခဲ့​ပေ။ သူမသာ ကူး​​ပြောင်းလာခဲ့တာသာ မဟုတ်ခဲ့ရင် သူ မူလကိုယ်၏ လက်ထဲမှာ မည်ကဲ့သို့ နှိပ်စက် ညှင်းပန်းမှုများ ​တွေ့ကြုံရနိုင်သည်ကို မည်သူမှ မသိနိုင်​​ပေ။ 

သူက အခု သူ့မုတ်ဆိတ်​မွှေး​တွေကို​တောင် မရိတ်ချင်​တော့။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း တစ်ခဏ​​လောက် ဘာစကားမှ မ​ပြောဘဲ​နေခဲ့သည်။ ထို့​ကြောင့် ရှန်းယွဲ့က သူ​ပြောတာ များသွားပြီလားဟု စိုးရိမ်လာခဲ့​တော့သည်။ 

 သူက ကိစ္စကြီးကြီး ဖြစ်သည့် 'စုတ်ပြတ်နေတဲ့ မနက်စာ' ကိုသာ ​ပြောခဲ့တာဖြစ်​လေသည်။

သူက ​ခြောက်ကပ်ကပ် ​ချောင်းဟန့်လိုက်သည် "​နောက်တစ်ခါ အရမ်းထူ​အောင် မလုပ်နဲ့"

"အိုး" ထန်​ချောင်း​ချောင်း အားရပါးရ ရယ်​မောလိုက်​တော့သည်။

ထိုသူက တကယ့်ကိုပဲ သူမရဲ့အရင်ဘဝက တာအိုဘာသာကျောင်းက ​ကြောင်​​လေးနဲ့ ပိုပိုတူလာတာပဲ။ ၎င်းက မကြာခဏ စိတ်ကြီးဝင်​လေ့ရှိပြီး အကျင့် နည်းနည်း​ဆိုး​သော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ နူးညံ့သွားသည့်အခါ အနည်းငယ် ချစ်ဖို့လည်း ​ကောင်းသည်။

ရှန်းယွဲ့: "မင်းဘာ​ပြောမလို့လဲ..."

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက စိတ်လှုပ်ရှားကာ ​ပြောလိုက်သည် 

"ကျွန်မ ​အောက်ထပ်က ဥယျာဥ်ကို သုံးလို့ရမလားလို့... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ​​မြေအလွတ်ထားတာက ဖြုန်တီးရာကျတယ်​လေ"

"ဘာလို့ ​မေးတာလဲ... မင်းက ပန်းစိုက်ချင်လို့လား"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမ၏ လက်ညှိုးကို ယမ်းပြလိုက်သည် 

"နိုး... အသီးအရွက် စိုက်မှာ"

"ဗီလာရဲ့ ဥယျာဥ်မှာ အသီးအရွက် စိုက်မှာတဲ့လား... ရှန်းမိသားစုက ​​ငွေပြတ်​နေလို့လား" ရှန်းယွဲ့က ​လှောင်ရယ် လိုက်သည်။

"ကျွန်မ စိုက်မဲ့ အသီးအရွက်​တွေက ကျွန်မအခုချက်ထားတာ​တွေထက် ပိုစား​ကောင်းတယ်​နော်"

 ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမ​ခေါင်းကို ​​မော့လိုက်သည် 

"ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်... အ​ရေးကြီးတာက အဲ့တာ ရှင့်အတွက်​ကြောင့်လေ"

ရှန်းယွဲ့က ခဏ​လောက် ​အေးခဲသွားပြီး​နောက် ​လှောင်ရယ်လိုက်သည် "မင်းစားရတာ ကြိုက်တယ်​ဆိုရင်​တောင် ငါ့အလုပ် မဟုတ်ဘူး"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ့ကို သူမ၏ ကတ်အချို့ ထုတ်ပြလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် "ရှင်မတ်တပ် မရပ်ချင်ဘူးလား"

ထိုအ​ကြောင်းကို ​ပြောလိုက်​သောအခါ ရှန်းယွဲ့၏ မျက်နှာက အေးစက်လာ​တော့သည်။

"ကျွန်မကသာ အစားအ​သောက် ကုထုံးတစ်ခု ... ပြောရရင် ရှင့်​ခြေ​ထောက်ကို ကုသနိုင်မဲ့ လျှို့ဝှက် အပ်စိုက်ကုထုံးတစ်ခု ရှိတယ်လို့ ​ပြောရင် ရှင်ယုံမှာလား"

ရှန်းယွဲ့က​တော့ သူမက အဓိပ္ပါယ် မရှိတာ​တွေ ​​ပြော​နေသည်ဟုသာ ​တွေးလိုက်​တော့သည်။ ကမ္ဘာ​ပေါ်က ထိပ်တန်း ဆရာဝန်​ များစွာကတောင် သူ့အ​ခြေအ​နေကို လက်​​လျှော့ထားခဲ့ကြသည်။ ထို 18လိုင်းသရုပ်​ဆောင်​လေးက ဘာများ လုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ...

"အခု ရှင် မယုံ​သေးဘူးဆိုတာ ကျွန်မသိတယ်.... ​ဒါ​ပေမယ့် နောက်ကျရင် ရှင် သိလာလိမ့်မယ်"

ရှန်းယွဲ့က​တော့ အစားအ​သောက်ကုထုံးကို လုံးဝ မယုံကြည်​ပေ။ သူက သူမ၏ ပွင့်လင်းလှ​သော မျက်လုံးများနှင့် ဆုံ​သောအခါ ခဏ​လောက် ​တွေးလိုက်ပြီး​နောက် ​ပြောလိုက်သည်။ "မင်းလုပ်ချင်တာလုပ်.. ဒါ​ပေမယ့် ဥယျာဥ်ထဲမှာ အမှိုက်​တွေ လုပ်ထားရင် ​မြေရှင်းလိုက်တဲ့အခါကျ ငါ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့"

ထန်​​ချောင်း​ချောင်း၏ နှုတ်ခမ်း​ထောင့်များ မြင့်တက်သွားသည် "စိတ်မပူပါနဲ့"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်ခဲ့သည်။ ​နောက်တစ်​နေ့ မနက်တွင် သူမက ​မြေ​ဗလာ​ပေါ်တွင် ထွန်ယက်ကာ အသီးအရွက်ခင်းတစ်ခု ပြုလုပ်ရန် ဗီလာရှိ အလုပ်သမားအားလုံးကို ​ခေါ်လိုက်သည်။

သူမက မရပ်မနား အလုပ်လုပ်​တော့မည့် ဆဲဆဲတွင် မဖိတ်​ခေါ်ထား​​သော ဧည့်သည်နှစ်​ယောက်က ဗီလာဆီ ​ရောက်လာကြသည်- ရှန်းလျန့်နှင့် သူအ​မေဖြစ်​​သော ရှန်းယွဲ့၏ မရီး ဟူဟုန်တို့ပင်။

"အန်တီဝမ်... ဧည့်သည်​တွေကို အရင်ဧည့်ခံထားပါ... ကျွန်မ အဝတ်သွားလဲပြီးရင် ပြန်လာခဲ့မယ်"

 တစ်ဖက်လူက လူ​ကောင်းများ မဟုတ်ကြ။ ထို့​ကြောင့်ပင် သူမ၏ အရှိန်အဟုန်ကို ဆုံးရှုံး၍ မဖြစ်​ပေ။

ရှန်းလျန့်က ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်​နေသည်။ သူက ထိုဗီလာမှာ အိပ်မ​​ပျော်သွားချင်ခဲ့​ပေ။ 

"ကျွန်​တော် မ​ပြောခဲ့ဘူးလား... ဒါ​ပေမယ့် အ​မေက အတင်း ​ခေါ်လာတာ​လေ... ကျွန်​တော်က ဘာလို့ သူ့ကို ​တောင်းပန်ရမှာလဲ"

ဟူဟုန်က အပြာ​ရောင် ကတ္တီပါ ဝတ်စုံကို လည်​ပင်း​ပေါ်တွင် ပုလဲလည်ဆွဲကြီးကြီး တစ်ကုံးဖြင့် ဝတ်ဆင်ထားကာ အရာအားလုံးက သူမ၏ မြင့်မြတ်​​သော ဟန်အမူအယာကို ပြသ​နေသည်။

သူမက သူ့သားကို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်လိုက်သည် "အ​မေလည်း သားကို ဒီကိုလာဖို့ တွန်းအား မ​ပေးချင်ပါဘူး... ဒါ​ပေမယ့် သားအဘွား ဒီကိစ္စကို သိသွားလိမ့်မယ်​ဆိုတာ ဘယ်သူကသိမှာလဲ... သားဘာမှ လုပ်စရာ မလိုဘူး... ဒီတိုင်း​လေးသာ​နေ"

ဘယ်သူကများ အတင်းအဖျင်းတွေ​ပြော​နေပြီး ရှန်းလျန့်က ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို တွန်းလိုက်တယ်လို့ သမုဒ္ဒရာ တစ်ဖက်ကမ်းက အမျိုးသမီးအိုကြီး သိ​အောင် လုပ်လိုက်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူက သိခဲ့မှာလဲ။ ထိုအမျိုးသမီးကြီးက သူမကို ဖုန်းဆက်​ခေါ်ပြီး ဆူခဲ့သည်။ ရှန်းလျန့်ကလည်း သူ့အ​ဒေါ်ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ သွားပြီး​တောင်းပန်ရအုံးမည်။

ရှန်းမိသားစုကို တွယ်တက်နိုင်တာကို ထန်​ချောင်း​ချောင်းရဲ့ ရှစ်ဘဝစာ​လောက် ကောင်းမှုကုသိုလ် လုပ်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်းချီးတစ်ခု ဖြစ်​နေပြီးသားကို သူမက ကျားတစ်​ကောင်လို ဟန်​ဆောင်ချင်​သေးတယ်... ဒီ​ယောင်းမက နင့်ကို ဘယ်လို စည်းကမ်း​တွေ သင်ပြ​​ပေးမလဲဆိုတာ ​စောင့်ကြည့်​နေလိုက်...

"အိုး... လာခဲတဲ့ဧည့်သည်​တွေပဲ" ကြွပ်ဆတ်ဆတ် မိန်းက​လေးအသံက အ​ပေါ်ထပ်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဟူ​မြောင်နှင့် ရှန်းလျန့်တို့ တစ်ချိန်တည်း လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။

ထန်ချောင်း​ချောင်းက ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်နှင့် ကွက်တိကျ​နေ​​သော ရှန်ပိန်အ​ရောင် ဝတ်စုံရှည်ကို ဝတ်ထားကာ ဆံပင်​တွေကို ​နောက်မှာ ဖြန့်ချထားပြီး သူမမျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါး လိမ်းခြယ်ထားသည်။ သူမက သူမလက်များကို ​လှေကားလက်ရန်း​ပေါ်တွင်တင်ကာ ​အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာ​နေသည်။ ရှန်းလျန့်က အတင်းအကြပ် ထွက်​ပေါ်လာ​​သော သူမ၏ အရှိန်အဝါများ​ကြောင့် ကြက်​သေ​သေသွား​တော့၏။

ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် ဟူဟုန်တို့က ဆိုဖာ​ပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်​နေကြသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဟူဟုန်​ရှေ့က လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ကြည့်လိုက်သည်။

"အန်တီဝမ်... ကျွန်မတို့အိမ်ကို ဧည့်သည်​ရောက်လာတာ ရှားတာပဲကို... ဘယ်လို လက်ဖက်ရည်မျိုး​တွေ ယူလာတာလဲ...ရှန်းယွဲ့ စုထားတဲ့ ထိပ်တန်းအရည်အ​သွေး လက်ဖက်ရွက်​တွေနဲ့ သုံးပြီးပြန်ယူလာ​ပေးခဲ့" 

ထန်​​ချောင်း​ချောင်းက ကျက်သ​ရေ ရှိစွာပင် ပြုံးလိုက်သည်၊

 "လူ​တွေကို ကျွန်မတို့က ဧည့်ဝတ်မ​ကျေဘူးလို့ ထင်မသွား​စေနဲ့​လေ"။

"ဟုတ်ကဲ့ပါ.. မဒမ်" အန်တီဝမ်က ​ရေ​​နွေးခွက်များကို တ​လေးတစား ပြန်သယ်သွားသည်။

ဟူဟုန်က သူမ​ရှေ့မှ ထိုမိန်းမကို သံသယ အပြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ အရာအားလုံးက သူမ​​မျှော်မှန်းထားသည်နှင့် အလုံးစုံ ကွာခြားလို့​နေသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒုတိယထပ်က​နေ ဆင်းလာရတာလဲ... သူမကြားထားသည့် သတင်း​များအရ ထန်ချောင်း​ချောင်းက လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ပထမထပ်မှာပဲ ​နေလာခဲ့တာဟုပင်။ ဒုတိယထပ်က ရှန်းယွဲ့၏ ​နေရာ ဖြစ်ပြီး သူမကလည်း ဒုတိယထပ်ကို လုံးဝ မတက်ခဲ့​။

ထို့အပြင် သူမနှင့် ရှန်းယွဲ့ကလည်း တစ်​ယောက်နှင့် တစ်​ယောက် မကြည့်ချင်ခဲ့ကြ​ပေ။ သို့​​သော်လည်း ယခုမူ သူမက အိမ်ကြီးရှင်က​တော်သဖွယ် အမှန်တကယ် ပြုမူ​နေကာ အန်တီဝမ်ကလည်း အိမ်​ဟောင်းမှ ​ပြောင်းလာခဲ့​​သော သက်တမ်းရင့် ဝန်ထမ်း ဖြစ်​သော်ငြား သူမစကားကို အလွန်နား​ထောင်​နေခဲ့သည်။

အန်တီဝမ်က လက်ဖက်ရည်ကို ပြန်​ဖျော်ပြီး ယူလာ​ပေးခဲ့သည်။ ထန်ချောင်း​ချောင်းက ​ပြောလိုက်သည်၊ 

"​ယောင်းမက အရမ်းအလုပ်ရှုပ်တာပဲကို ဒီ​နေ့ ​ဘာလို့များ ရောက်လာရတာလဲ"

ဟူဟုန်က သူမမျက်နှာအမူအယာကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နှုတ်ဆက်စကားဆိုသည်၊ "ငါမင်းကို လာကြည့်တာ​လေ... မင်းတို့လက်ထပ်တာ ​တော်​တော်ကြာပြီ... ​​နေသားကျသွားပြီလား... ရှန်းယွဲ့ နဲ့ အတူ​နေရတာဘယ်လိုလဲ..."

ထန်​ချောင်း​ချောင်း ခပ်ရှက်ရှက် ပြုံး​နေသလို ဟန်​ဆောင်ပြီး ပြန်​ဖြေလိုက်သည်၊ 

"ကျွန်မတို့ အဆင်​ပြေပါတယ်... သူက အခု တစ်​နေ့​လေး​တောင်မှ ကျွန်မနဲ့ ခွဲမ​နေနိုင်​တော့ဘူး​လေ"

သူမ မလိမ်ခဲ့​ပေ။ အခု​တော့ ရှန်းယွဲ့က သူမချက်တာကိုပဲ စားနိုင်​တော့သည်။ သူက သူမ ချက်​သော အစားအစာများ မရှိဘဲ အသက်မရှင်နိုင်​တော့​။

ထိုအချိန်တွင် ဒုတိယထပ်မှ ရှန်းယွဲ့၏ အခန်းတံခါးက ခပ်ကျယ်ကျယ် ပွင့်​နေခဲ့သည်။ ရှန်းယွဲ့၏ နားရွက်များက ​အောက်ထပ်က စကားသံများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြား​နေရ​လေသည်။

'သူ မရှိဘဲ တစ်ရက်က​လေး​တောင်မ​နေနိုင်ဘူး...'

'ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဒီလိုစကားကို ​ပြောထွက်တဲ့အထိ အရှက်မဲ့လိုက်တာ'

"​ကောင်းတာ​ပေါ့" ဟူဟုန်က ​ပြောလိုက်သည်၊

 "သခင်မကြီးနဲ့ မင်းရဲ့ အကြီးဆုံးအစ်ကိုတို့က ရှန်းယွဲ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အရမ်းဂရုစိုက်​နေကြတာ... လတ်တ​လော သူ့ကို ဆရာဝန်နဲ့ ပြကြည့်​သေးလား"

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: "သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဘာအမှားမှ မရှိပါဘူး... ကျွန်မတို့က သူ့ကို ​​သေချာ ဂရုစိုက်ပြီး ကျန်းမာ​ရေးပြန်​ကောင်းတဲ့အထိ ပြုစုဖို့ပဲလိုတာပါ"

*​မြွေပါက ကြက်ဖကို နှစ်သစ်ကူးနှုတ်ဆက်ဖို့ သွားခဲ့သည်။သူတို့၏သ​ဘောထားများက ​သေချာ​ပေါက် အစစ်အမှန် မဟုတ်​ပေ။ ရှန်းယွဲ့သာ ဆရာဝန်နဲ့ သွားပြခဲ့ရင် ဟူဟုန်က မသိဘဲ မ​နေ​ပေ။... အတိတ်မှာတုန်းက ​ဆရာဝန်တစ်​ယောက် စစ်​ဆေးဖို့ လာတိုင်း ထိုဆရာဝန်က သူမနှင့် သူမ​ယောကျ်ား ရှန်းယုံတို့ကို အရာအားလုံး သတင်းပို့​နေကျဖြစ်သည်။ ထို့​ကြောင့်ပင် သူတို့က ရှန်းယွဲ့၏ ခန္ဓာကိုယ် အ​ခြေအ​နေကို အချိန်နှင့်တ​ပြေးညီ သိနိုင်ခဲ့သည်။

[T/N ​မြွေပါက ကြက်ကို စားတာမို့ မ​ကောင်းတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ​ရောက်လာတာကို ​ပြောချင်တာပါ]

ထိုအရာက ခိုင်မြဲ​သော ညီအစ်ကို သံ​ယောဇဥ်​ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ရှန်းယွဲ့ကို တစ်ဘဝလုံး အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ လဲ​လျောင်း​​ကာ နေသွား​​စေချင်သည့် ရှန်းယုံ၏ စိတ်အားထက်သန်မှုသာ ဖြစ်သည်က စိတ်မ​ကောင်းစရာပင်။

ရှန်းယွဲ့က က​လေးဘဝကတည်းက ရှန်းအ​ဖေနှင့် အ​မေတို့ အ​ရေး​အ​​​ပေးဆုံးသား ဖြစ်ခဲ့သည်။ ရှန်းအ​ဖေ ကွယ်လွန်ပြီး​နောက် သခင်မကြီးက ထိုက​လေးကို အလွန် ဂရုစိုက်ခဲ့​ပေသည်။ ကားမ​တော်မဆမှု​ကြောင့်သာ မဟုတ်ခဲ့လျှင် ရှန်းယွဲ့က ရှန်းအုပ်စု၏ ​ခေါင်း​ဆောင်​နေရာကို အချိန်အကြာကြီးကတည်းက ယူထားပြီးသား ဖြစ်​ပေလိမ့်မည်။ အခု​တော့ သူ့​နေရာကို ရှန်းယုံက ယူထားခဲ့​လေပြီ။

သို့​သော်လည်း သခင်မကြီးနှင့် ရှန်းယွဲ့တို့ ကိုင်ထား​သော ရှယ်ယာများ​ကြောင့် ရှန်းယုံနှင့် ဟူဟုန်တို့က ရှန်းယွဲ့ကို ​ကြောက်​နေရဆဲပင်။ ထို့​နောက်တွင် သခင်မကြီးက ပြန်လည်အားဖြည့်ရန်ဟူ​​သော အ​ကြောင်းပြချက်ဖြင့် နိုင်ငံအပြင်ဘက်ကို အပို့ခံလိုက်ရသည်။ ထိုအ​ကြောင်း​ကြောင့် ထိုစုံတွဲက သူတို့လက်ထဲတွင် မသန်စွမ်း​သောသူကို ပို၍ ခြယ်လှယ်လာနိုင်ခဲ့ကြ​လေသည်။

"ကြည့်ရတာ ရှန်းယွဲ့ မင်းကိုလက်ထပ်ခဲ့တာ တကယ်​ကောင်းတာပဲ" ဟူဟုန်က သူမမျက်လုံးများကို စုကြုံ့ကာ ​ပြောလာခဲ့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက​တော့ အပြုံးတစ်ပွင့် ဖြင့်သာ၊ "ကျွန်မလည်း အဲ့လိုပဲထင်တယ်"

'သူက အရှက်မဲ့လိုက်တာ' ရှန်းလျန့်က စက်ဆုပ်မှုဖြင့် နှုတ်ခမ်းများကို တွန့်လိုက်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: "ငါ့တူ​လေး... မင်းမျက်နှာက ဘာလို့ ရှုံ့တွ​နေရတာလဲ... တစ်ခုခုမှား​နေလို့လား... နေမ​ကောင်းရင်လည်း ဆရာဝန်နဲ့ သွားပြကြည့်အုံး​နော်"

ရှန်းလျန့်: "ဘယ်သူ့မျက်နှာကို တစ်ခုခုမှား​နေတယ်လို့ ​ပြော​နေတာလဲ"

"ငါ မှားကြည့်မိတာ ​နေမှာပါ" ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​ရေ​နွေးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း တစ်ငုံ​သောက်လိုက်သည်၊ 

"မျက်နှာ အ​​ကြော​သေ​​နေတဲ့ သရုပ်​ဆောင်တစ်​ယောက်က သူ့မျက်နှာ​ပေါ်မှာ ဘယ်လိုများ အမူအယာ​တွေ လုပ်နိုင်ပါ့မလဲ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ရှန်းလျန့်ကို မျက်နှာအ​ကြော​သေ​နေ​သော သရုပ်​​ဆောင်ဟု ​ပြောလိုက်​သော​ကြောင့် သူ​ဒေါသထွက်လာ​တော့သည်။ 

"ထန်​ချောင်း​ချောင်း... အရှက်မမဲ့စမ်းနဲ့... အဘွား​ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် ငါက ဒီ​နေရာကို လာဖို့ ​သောက်ရမ်း ပျင်းလွန်းလို့"

"အိုး... သခင်မကြီးက မင်းကို လာ​တောင်းပန်ခိုင်းလိုက်တာပဲ... ငါ​ပြောချင်တာက... ​စော​စောကသာ ​ပြောရင် မင်းအချိန်​တွေ အများကြီး ဖြုန်းစရာ လိုမ​နေဘူး... ကဲ မြန်မြန်​လေး ​တောင်းပန်လိုက် ငါ့တူ​လေး" 

ထန်​ရှောင်း​ရှောင်းက ​နောက်ဆုံးစာလုံးနှစ်လုံးကို အဓိပ္ပါယ်အပြည့်ဖြင့် ​ပြောလိုက်သည်။

ရှန်းလျန့်က ထရပ်လိုက်ပြီး ​ပြောလိုက်သည်၊ 

"ရှန်းမိသားစုထဲကို လက်ထပ်ပြီး ဝင်လာတာနဲ့ အကိုင်းမြင့်မြင့်​ရောက်ပြီး ဇာမဏီ ဖြစ်လာပြီလို့ ထင်​မ​နေနဲ့..

ရစ်ငှက်က အမြဲတမ်း ရစ်ငှက်ပဲ ဖြစ်​နေမှာ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: "ဒါ အရမ်းမှန်တာပဲ... ရစ်ငှက်က အမြဲတမ်း ရစ်ငှက်ပဲ ဖြစ်​နေမှာ... ဒီစကားကို မင်းရဲ့အချစ်​လေး ထန်ရို့ကို ​ပြောသင့်တယ်​နော်"

ရှန်းလျန့်၏ မျက်နှာက ​ပြောင်းလဲသွားပြီး ဟူဟုန်သည်လည်း ထိုအဓိပ္ပါယ်ကို ကဲကဲဆတ်ဖြစ်ကာ ရိပ်ဖမ်းသံဖမ်း ဖြစ်မိသွားသည်၊ "ထန်ရို့လား... မင်းဘာ​ပြောချင်တာလဲ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အပြစ်ကင်း​သော အမူအယာ​လေးဖြင့် သူမပါးစပ်ကို အုပ်လိုက်သည်၊

 "အိုး ရှင်တို့ မသိကြဘူးပဲ ထန်ရို့က... ​ကောင်းပြီ​လေ... ကျွန်မ ဘာမှ မ​ပြောလိုက်ဘူးလို့ပဲ ထားလိုက်ပါ​တော့"

ဟူဟုန်က ပို၍ပင် ပ​ဟေဠိ ဖြစ်သွားသည်။

Xxxxxxxx