Chapter 49

💙 Chapter 49 - ချဲ့ထွင်ခြင်း။

 ဝါဒဖြန့်ချိရေးဌာနမှာ အလုပ်လုပ်ရခြင်းက ကျောင်းဆရာမလုပ်စဉ်ကထက် အလုပ်က ပိုပင်ပန်းပြီး လစာလည်း အထူးတလည်မမြင့်ပေ။ သို့သော် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဤအလုပ်ကို တကယ်နှစ်သက်သည်။ နေ့တိုင်း အများကြီး သင်ယူနိုင်ပြီး နိုင်ငံရေး စာရွက်စာတမ်း အများကြီးနှင့် ထိတွေ့ခွင့်ရ၏။ အမျိုးသားရေးရာ ဝန်ကြီးဌာနသည် နိုင်ငံရေးအကြောင်းကို ဦးစွာ သိရှိရသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် သတင်းစာဖတ်ခြင်းကို နှစ်သက်ပြီး နိုင်ငံ့ရေးရာများကို ဂရုစိုက်သည်။အိမ်ထောင်ကျပြီး အခုအချိန်အထိ သူက ဆိုဖာပေါ်မှာ သတင်းစာဖတ်တိုင်း သူမက ဘေးမှာ ထိုင်ပြီး တီဗီကြည့်ရုံသာတတ်နိုင်ခဲ့၏။ယခုဆို သူ သတင်းစာဖတ်တိုင်း သူနှင့်ပူးပေါင်းပြီး ဆွေးနွေးနိုင်ခြင်းက ကောင်းမွန်သည့် အပြောင်းအလဲတစ်ခုပင်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းလုပ်ငန်းတစ်ခုသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီးနောက် စားသောက်ကုန်စက်ရုံတွင်လည်း အမှာစာ ပိုများလာသည်။အရာရာတိုင်းသည် ကောင်းမွန်သော အနာဂါတ်သို့သာ ဦးတည်နေသည်။

လောကျုံးယုံသည် လျန့်လီရွှယ်နှင့်အတူ အချိန်ဖြုန်းရန် တစ်လကြာ ခွင့်ယူခဲ့သည်။

သူသည် ကွေ့ပြည်နယ်၏ မြို့တော် လျန့်ချမ်ကို အလည်သွားရင်း စီးပွားရေးသမားတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ခဲ့သည်ကလည်း တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခုပင်။ထိုလူက အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းများ လက်ကားရောင်း ချသူ သူဌေးရှင်း ဖြစ်၏။

လောကျုံးယုံသည် အလည်အပတ်ထွက်လာသော်လည်း၊ အလုပ်အတွက် စုံစမ်းရန် မမေ့ခဲ့ပေ။ လျန့်လီရွှယ်ကို လျန့်ချမ် လက်ကားဈေးသို့ ခေါ်သွားရင် အတော်လေး ကြီးမားသော စတိုးဆိုင်ကို တွေ့သောအခါ၊ သူက ရောင်းဖို့နမူနာယူလာသော ဘီစကွတ်နှင့် သကြားလုံးများအား မိတ်ဆက်ပေးရင် သူဌေးရှင်းကို သိလာခဲ့သည်။ထိုအချိန်တွင် အချင်းချင်းဖုန်းနံပါတ်လဲကြပြီး လောကျုံးယုံက သူ့ကို ဘီစကွတ်အချို့နှင့် အရည်ပျော်သကြားလုံးအချို့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။

 သူ ပြန်လာပြီးနောက်မှာ ဝမ်လီချမ် အား ထိုအကြောင်းကို ပြောပြပြီး ဖုန်းနံပါတ်ပေးခဲ့သည်။ တကယ်တမ်း သူတို့မှာ မျှော်လင့်ချက်သိပ်မရှိသော်လည်း၊ ပထမအကြိမ်ဖုန်းဆက်ပြီးနောက် ဝမ်လီချမ် နှင့် သူဌေးရှင်း အဆက်အသွယ် အမြဲလုပ်ဖြစ်ကြသည်။ စက်တင်ဘာလတွင် သူဌေးရှင်းသည် ဖူချမ်သို့ လူကိုယ်တိုင် လာရောက်ခဲ့သည်။ လောကျုံးယုံ သည် ကျန်းချမ်တွင် သူဌေးရှင်းကို တွေ့ပြီးနောက် စက်ရုံသို့ လွှတ်လိုက်သည်။

"စက်ရုံက သိပ်မကျယ်ဘူးပဲ၊ ကျွန်တော် ကုန်ပစ္စည်းတွေ ပိုပြီးများများလိုချင်ရင် များများထုတ်လုပ်နိုင်ပါ့မလား"  

ရှင်းလုံစား‌သောက်ကုန် ထုတ်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းသည် စက်ရုံနှစ်ရုံရှိကာ၊ စက်ခြောက်လုံးနှင့် အလုပ်သမား ဒါဇင်များစွာရှိသော်လည်း သူဌေးရှင်းက သေးငယ်နေသည်ဟု သူ ထင်ထားသည်။

 "သူဌေးရှင်း မနှစ်က ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ စက်ရုံမှာ စက်နှစ်လုံးပဲရှိတာ၊ အလုပ်သမားကလည်း တစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်၊ တစ်နှစ်အတွင်းမှာပဲ ကျွန်တော်တို့ဟာ အခုလက်ရှိအခြေအနေအထိ ကြီးမားလာတာပါ၊ ကျွန်တော်ကတော့ အော်ဒါမှာပြီးရင် အချိန်မီ ပို့ဆောင်ပေးမယ်လို့ အာမခံပါတယ်"  

အော်ဒါအတွက် စပေါ်ငွေ ရထားပါက၊ အလုပ်သမား ခေါ်ယူဖို့နှင့် စက်ဝယ်ဖို့လည်း ငွေလောက်ပေမည်။

လျှိုဝမ်၏ ကျေးရွာအကြီးအကဲက သူ့အတွက် စက်ရုံတည်ဆောက်ရန် မြေနေရာများ ထပ်မံခွဲဝေပေးနိုင်သော်လည်း အလုပ်သမားများကိုမူ လူများ စုဆောင်းရမည်။

 မိုးမမိ၊ နေမပူဘဲ စက်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်ရင်း တစ်လကိုရသော ယွမ် ၁၀၀ က လယ်ယာလုပ်၍ ရသောငွေထက် အများကြီး ပိုများသည်။ လယ်ယာစိုက်ပျိုးချိန် ကျရောက်လာသောအခါ ရွာသားအများစုမှာ လူလိုနေ၍ ထုပ်ပိုးခြင်းနှင့် တံဆိပ်ခတ်ခြင်း လုပ်ကြသော ယာယီအလုပ်သမားအုပ်စုကို ငှားရမ်းနိုင်သည်။ ဝမ်လီချမ်သည်လည်း ထိုအချိန်တွင် လူငှားပေးရန် သဘောတူခဲ့သည်။

 "ကောင်းပြီ ဒါဆို ကျွန်တော် ယုံလိုက်မယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က ကွေ့ပြည်နယ်မှာ တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ အရောင်းကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်နိုင်တယ်"

ရှင်းလုံ ဘီစကွတ်များနှင့် သကြားလုံးများသည် အရသာကောင်းမွန်ပြီး၊ ဈေးနှုန်းလည်း မကြီးသလို ထုပ်ပိုးမှုမှာလည်း ဆန်းသစ်ပသည်။ ကျန်းချမ် နှင့် ကွေ့ပြည်နယ်တွင်ပင် အမြန် ကြီးမားလာနိုင်မည်ဟု သူယုံကြည်သည်။

 "ကုန်ပစ္စည်း ဖြန့်ဖြူးပိုင်ခွင့်က သူဌေးရှင်းကို ပေးလို့ အဆင်ပြေပေမယ့် နှစ်စဉ် မှာယူမယ့် ကုန်ပစ္စည်းပမာဏ 1 သန်းထက် မနည်းအောင်တော့ သေချာလုပ်ရပါမယ်"  

 "သဘောတူပါတယ်"  

ကုန်ပစ္စည်း ၁ သန်းသည် သူဌေးရှင်းအတွက် အသေးအဖွဲမျှသာဖြစ်သည်။ လက်ကားဈေးကွက်တွင်ပင် သူက လက်ကား ၁ သန်းကျော်ကို အသာလေး ရောင်းချနိုင်သည်။ ကုန်ပစ္စည်းများ မထုတ်လုပ်နိုင်တော့မည်ကို သူက ပို၍ပင် စိုးရိမ်မိသည်။ဝမ်လီချမ်က သေချာသည့်အတွက် သူလည်း ကြိုးစားရပေမည်။ နှစ်များတလျှောက် သူသည် ပြည်နယ်တွင်း ဖြန့်ချီရေးအတွက် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း တစ်ခုမှ မအောင်မြင်ခဲ့ချေ။

သူဌေးရှင်းသည် ဝမ်လီချမ်၏ ပထမဆုံးပြည်နယ်ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်ပြီး သူဌေးရှင်း အတွက်လည်း ပထမဆုံးပြည်နယ်ကိုယ်စားလှယ် လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။

အောက်တိုဘာလ ၁ ရက်နေ့တွင် သူတို့သည် ကျန်းချမ်မှာ ပြည်နယ်ကိုယ်စားလှယ်စာချုပ်ကို ချုပ်ဆိုခဲ့သည်။ သူဌေးရှင်းသည် ပထမအသုတ်အတွက် ကုန်ပစ္စည်း 100,000 ဖြင့် ကျန်းချမ်မှ ပြန်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ရှင်းလုံ စက်ရုံသည် ပြည်နယ်ပြင်ပတွင် စျေးကွက်ဖွင့်လှစ်နိုင်ခဲ့သည်။

သူဌေးရှင်း သူ့အိမ် ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ပထမဆုံးလတွင် ကုန်ပစ္စည်း 50,000 ထပ်မှာခဲ့သည်။ ပြည်နယ်အတွက် ပို့ပေးရသော ကုန်ပစ္စည်းများလည်းရှိနေ၍ စက်ရုံတွင် ပစ္စည်းထုတ်လုပ်မှုမှာ အနည်းငယ်ခက်ခဲနေပြီဖြစ်သည်။ နှစ်သစ်ကူးပွဲတော်မတိုင်ခင် သုံးလလိုသေး၍ နွေဦးပွဲတော်အတွက် ကြိုပြီးစုထားဖို့ လိုသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် လောကျုံးယုံအား စက်ရုံပြန်လည်တည်ဆောက်ရေးအတွက် ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ကြည့်သည်။

စက်ရုံတည်ဆောက်ဖို့အတွက် ဝမ်လီချမ်က ယောက်ဖကို အခြားယာဉ်မောင်းတစ်ဦး ငှားခိုင်းလိုက်သည်။ နောင်တွင် ယောက်ဖဖြစ်သူသည် စက်ရုံတွင် အရာအားလုံးကို တာဝန်ယူရလိမ့်မည်။ သူ အဝေးသို့ခရီး သွားသောအခါတွင် သူ့အစား ယောက်ဖဖြစ်သူက ကြီးကြပ်မည်ဖြစ်၍၊အပြင်သို့ ခဏခဏ ထွက်နေဖို့မလိုတော့ပေ။ 

ယခုလောလောဆယ်က စက်မလုံလောက်လို့ အခက်တွေ့နေသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ စက်အသစ်သည် အနည်းဆုံး အရေအတွက် သောင်းနှင့်ချီ၍ ထုတ်လုပ်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။တစ်ကြိမ်တည်း စက် အများအပြားဝယ်ချင်သော်လည်း အရင်းအနှီးမလောက်ပေ။ယခုအခါ စက်ရုံသည် ရန်ပုံငွေ ယွမ် ၂၀၀,၀၀၀ ထက် ပိုသုံး၍မရပေ။

 "ကျွန်တော်တို့ စက်အဟောင်းတွေပဲ ဆက်ဝယ်ရမလားမသိဘူး"  

 စက်ရုံရှိ စက်များအားလုံးသည် ဝမ်လီချမ် ဝယ်ယူသော စက်ဟောင်းများဖြစ်ပြီး တစ်လုံးကို 20,000 ကျသင့်သည်။ စက်အဟောင်းဝယ်နိုင်လျှင် ပိုကောင်းမည်။

 “ဟုတ်တယ် မြို့က စားသောက်ကုန် စက်ရုံကနေ စက်ခြောက်လုံးလောက် ဝယ်ရမယ်"  

တစ်ပတ်ရစ်ဖုန်းလည်း ဝယ်ချင်သော်လည်း အင်တာနက်လိုင်းမရှိ၍ ဘယ်မှာဝယ်ရမှန်း မသိသေးပေ။

 "ကျန်းချမ်မှာ စက်ဟောင်းတွေ ရောင်းစရာရှိလောက်သလား" 

ကျန်းချမ်သည် ပြည်နယ်မြို့တော်ဖြစ်ပြီး စက်ရုံများစွာရှိသောကြောင့် ရောင်းရန်စက်အချို့ရှိနိုင်သည်။

"ရောင်းရရင်တောင် ဒီစက်တွေနဲ့ မတူနိုင်ဘူး၊ ထုတ်ကုန်တွေရဲ့ အရသာက ကွဲပြားသွားမှာစိုးတယ်" အရေးကြီးဆုံးကတော့ စက်များကွဲလျှင် အရသာကလည်း မတူနိုင်ပေ။

 "ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ဘာလုပ်ရမှာလဲ" 

 စက်ရုံမှာ တစ်နှစ်အတွင်း ဤမျှအတိုင်းအတာအထိ တိုးတက်လာမည်ဟု သူ ဘယ်တုန်းကမှ မထင်ထားခဲ့ပေ။ ကုန်ထုတ်စွမ်းအားမလုံလောက်မှုကြောင့် စက်ရုံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေး နှောင့်နှေးမှာ သူကြောက်သည်။

 "ကျုံးယုံ ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး လန်ကျိုးမှာရှိတဲ့ စားသောက်ကုန်စက်ရုံတွေရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်တွေကို ကူးပေးပါ" 

 ဖုန်းနံပါတ်ရပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် စက်ရုံများကိုဖုန်းခေါ်ဆိုမှုများ ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး အပြောအဆိုခံလိုက်ရသည်။ စက်ဟောင်းရောင်း သူများသည် သူတို့စက်ရုံအလုပ်ရုံများမှာ ရောင်းမကောင်း၍ရောင်းကြခြင်းပင်။ သူတို့မှာ စက်ဟောင်း ရောင်းစရာရှိသလားဟု မေးမြန်းခြင်းက သူတို့ကို အထင်အမြင်သေးရာကျပေသည်။ပထမနေ့တွင် ဝမ်လီချမ်သည် ရန်ထောင်ခံရပြီး ဖုန်းလည်းခဏခဏအချခံရ၏။

နောက်တစ်နေ့တွင် စက်ဟောင်းများရောင်းသည့် စက်ရုံနှစ်ရုံနှင့် အဆက်အသွယ်ရလာသည်။ တစ်ခုက သကြားလုံးစက်ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုကတော့ ဘီစကွတ်စက်ပင်။နောက်ထပ်လည်း ခေါ်စရာဖုန်းမရှိတော့၍ နှစ်ရက်အတွင်း အရောင်းအဝယ်ပြီးသွားခဲ့သည်။ ရွေးချယ်စရာမရှိ၊ လူကိုယ်တိုင်သာ စက်ကိုကြည့်ရပေမည်။

ယခင်တစ်ခါက ထရပ်ကား အဖြစ်အပျက်ကြောင့် သူနှင့် လောကျုံးယုံတို့သည် စက်ကို သေသေချာချာ ကြည့်ကြသည်။ထို့ကြောင့် စက်၏ အစိတ်အပိုင်းများမှာ အစားထိုးထားသည်ကို တွေ့ရှိခဲ့ရပြီး အနာအဆာ များနေကာ ယခင်စက်ခြောက်လုံးထက် များစွာ ပိုဆိုးနေသည်။ တစ်ခုတည်းသောကောင်းချက်က သကြားလုံးစက်သည် သူတို့ စက်ရုံရှိ စက်နှင့် ပုံစံတူပင်ဖြစ်သည်။

အသုံးပြု၍မရတော့သော သကြားလုံးစက်အပါအဝင် စုစုပေါင်း သကြားလုံးစက် ခြောက်လုံးရှိသည်။ ယွမ် ၅၀၀၀၀ နှင့် ဝယ်လာရပြီး ပို့ဆောင်ခမှာ ယွမ် ၁၀၀၀ ကုန်ကျသည်။ သကြားလုံးစက်ရုံသည် ဖူချမ် နှင့်အနည်းငယ်ဝေးသည်၊ စက်ခြောက်လုံးကလည်း နည်းနည်းကြီး၍ ထရပ်ကားနှစ်စီးဖြင့် ပြန်လည်သယ်ဆောင်လာခဲ့ရသည်။

ဘီစကွတ်စက်သည် သကြားလုံးစက်ထက် ပိုဆန်းသည်။ အစိတ်အပိုင်းများကို သိပ်ပြီးအစားမထိုးထားသော်လည်း စက်ရုံရှိ စက်နှင့် ကွဲပြားသည်။စက်ကို တင်သွင်းထားခြင်းဖြစ်ပြီး ဘီစကွတ်များကလည်း အရသာရှိသည်ဟုဆို၏။

ဝမ်လီချမ်က အစမ်းလုပ်ပြကြည့်ခိုင်းရာ၊ တကယ်ပင် အရသာက နို့ချိုအရသာလေးနှင့် တကယ်ကို အဆင်ပြေနေသည်။ 

100,000 နဲ့ ဝယ်ထားတဲ့ ဘီစကွတ်စက် ခြောက်လုံးလည်း ရှိတယ်။

ဝူလျန့်က အလုပ်လုပ်တာ မြန်ဆန်သည်။ ဝမ်လီချမ် က သူ့ကို ဖုန်းဆက်ပြီး စက်ဝယ်ဖို့ ကိစ္စပြောလိုက်ရာ၊သူကလည်း စက်ရုံတည်ဆောက်မှု ပြီးလုနီးပါးဖြစ်နေပြီဟုဆိုသည်။ စိတ်ချယုံကြည်စွာနှင့် စက်ကိုပြန်ပို့ပေး၍ရပေ၏။

 စက်ကို နေရာချပြီးနောက် လောကျုံးယုံသည် ကျန်းချမ်ကို ပြန်သွားခဲ့သည်။ထို့နောက် ဝမ်လီချမ်က သူ့ဆရာကို ထန်မြို့အထိသွား၍ခေါ်လေသည်။ သူဝယ်ထားသည့် စက်များကို အနီးကပ် စောင့်ကြည့်နိုင်ဖို့ ဆရာအား စက်ရုံမှာအလုပ်လုပ်စေချင်သည်။

"ဒီခြောက်လုံးမြောက် သကြားလုံးစက်က ကျန်တဲ့စက်ငါးလုံးရဲ့ ပျက်စီးနေတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို အစားထိုးလို့ရတယ်၊ မကောင်းတဲ့စက်ကိုလည်း သေချာဂရုစိုက်ရင် အစိတ်အပိုင်းတွေက အသုံးဝင်နေပါသေးတယ်၊ ဘီစကစ်စက်ကလည်း ပြဿနာ ကြီးကြီးမားမားတော့ မဟုတ်ဘူး၊ပုံမှန်သုံးလို့ရတယ်"  

ဤပြဿနာကို ဝမ်လီချမ်ကိုယ်တိုင် ဖြေရှင်းနိုင်သည်။။သူ့ကို ခေါ်စရာ မလိုပေ။

 "ဆရာ ကျွန်တော့်စက်ရုံမှာ စက်ပြင်ဆရာ လိုနေတာပါ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော့်ကို ကူညီပါ"  

ဝမ်လီချမ် ယခုတခေါက်သွားခေါ်သော်၊ဆရာဖြစ်သူက ခြံထဲမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များခူးနေသည်။သူ့ဆရာကို လယ်သမားမဖြစ်စေချင်ပေ။

 "ငါ့ကို ဒီလိုရည်ရွယ်ချက်နဲ့ လာခေါ်တာဆိုရင် နောင် ငါ့ကိုလာမရှာနဲ့"  

သူသည် သူ့မြို့သူရွာနှင့် နေရာမှ အကြာကြီး ဝေးနေခဲ့ရ၍ ဘယ်ကိုမှ မထွက်ခွာချင်တော့ပေ။

"ဆရာ၊ ကျွန်တော် ထပ်မပြောတော့ပါဘူး၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့"  

 "အင်း ငါပြန်တော့မယ်"

ဝမ်လီချမ်က သူ့ကို တန်မြို့အထိ ပြန်ပို့ချင်သော်လည်း ဆရာက သူ့ကို ဒေါသထွက်ပြီး မပို့ခိုင်းတော့။ သူသည် ဆရာနှင့် ကြာရှည်စွာနေခဲ့သူဖြစ်ပြီး ဆရာ ဒေါသထွက်သည်ကို ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် အခြားသူများ၏ ဘီစကစ်အလုပ်ရုံတွင် နို့အနံ့အရသာထည့်ထားသော ကုန်ကြမ်းများကို တွေ့ခဲ့သည်။စက်များက မတူသည့်အတွက် အရသာ ကွဲပြားမှာစိုး၍ နို့အရသာ ဘီစကွတ်ထုတ်လုပ်ဖို့ ယခုမှ ဝယ်လာသော စက်ခြောက်လုံးအား မသုံးသင့်ပေ။ကုန်ကျစရိတ်ကို တွက်ချက်ကြည့်ပါက သာမာန်ဘီစကွတ်များထက် အနည်းငယ်ပိုမြင့်သည်။ထို့ကြောင့် ခရင်မ် ဘီစကွတ်များကို များများပိုထုတ်ရပေမည်။

သူ့အား စက်ပြန်ရောင်းချသည့် စက်ရုံမှ နို့အရသာ ဘီစကစ်များသည် သာမန်ဘီစကွတ်များထက် ၁ ဒသမ ၅ ဆ စျေးပိုများသည်။

 နိုဝင်ဘာလကုန်တွင် စက် ၁၇ လုံးကို စတင်လည်ပတ်ခဲ့ပြီ နောက်ထပ်လုပ်သား ၁၀၀ ကိုလည်း ငှားရမ်းခဲ့၍ ပမာဏနှစ်ဆတိုးသွားသည်။သို့သော်လည်း အချိန်ပိုက ဆင်းနေရဆဲပင်။ 

သူဌေးရှင်းက နွေဦးပွဲတော်အတွက် ပြင်ဆင်နေသည်ဟုဆိုကာ ယခုတစ်ခေါက်မှာ ကုန်ပစ္စည်း 500,000 မှာယူခဲ့၏။ ဝမ်လီချမ်က သေချာပေါက် အာမခံပြီး ရောင်းလိုက်တာကြောင့် နို့အရသာ ဘီစကစ် 50,000 ကိုလည်း ထပ်မံဝယ်ယူခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် စက်ရုံကို ချဲ့ထွင်နေချိန်တွင်၊ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကျန်းလီဟွာ၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်မှာ ပါတီအဖွဲ့ဝင်အဖြစ် လျှောက်လွှာတစ်စောင် ရေးသားသည်။

ဝါဒဖြန့်ချီရေးဌာနမှ ခေါင်းဆောင်များသည် အခြေခံအားဖြင့် ပါတီဝင်များဖြစ်ကြပြီး ပါတီဝင်ဖြစ်လာမှသာ ရာထူးလည်း တိုးတက်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

ဝမ်ရှီသည် အသက်ရှစ်လရှိပြီဖြစ်၍ လျှိုဖုန်းကျန်းက ထမင်းများ စတင်ကျွေးနေပြီဖြစ်သည်။ ညဘက်ကျလျှင် ဗိုက်ဆာ၍ နိုးမလာအောင်ကြက်ဥနို့ပေါင်းကျွေးသည်။သို့မှသာ ဝမ်လီချမ်နှင့် ရှောင်ဟုန်ယန်လည်း ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်နိုင်ပေမည်။

ဝမ်လီချမ် စက်ကြည့်ရန် ထွက်သွားသောအခါ၊ ရှောင်ဟုန်ယန်မှာ သမီးနှင့် ညဘက်တွင် နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေသည်။သူမ နို့က ပုံမှန်သာထွက်နေသော်လည်း သမီးလေးက အစာစားချင်စိတ် တိုးလာသည်။ညစာဝဝ မစားလ‌ျှင် ဗိုက်ဆာ၍ နိုးလာတတ်၏။  

ထို့ကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ညတိုင်းအိပ်ရေးမဝ၍ အတော်ပင်စိတ်ညစ်နေရလေသည်။သမီးလေးသည် တစ်ညလျှင် တစ်ကြိမ် သို့မဟုတ် နှစ်ကြိမ် နိုးထတတ်ပြီး နို့ကို မိနစ်၂၀ကြာ တိုက်ရကာ ကျောကိုလည်း 10 မိနစ်ကြာ ပွတ်ပေးရသည်။သို့နှင့် ညက အိပ်ချိန်သိပ်မကျန်တော‌့ပေ။

 ဤကဲ့သို့ နှစ်ရက်ကြာအောင် ခဏခဏနိုးကာ နို့တိုက်နေရပြီးနောက်၊ ဝမ်ရှီ သွားများ ကြီးထွားလာကာ နူးညံ့ပြီး အစာကြေလွယ်သည့် နို့မှုန့်နှင့် စိမ်ထားသော ထမင်းအချို့ကို စားနိုင်လာ၏။

ကြက်ဥနို့ပေါင်းကိုလည်း သမီးလေးက အတော်ကြိုက်သည်။တစ်ညလုံး ဗိုက်မဆာဘဲ ဆီးလည်းနည်းသွားသည်။ တစ်ခါတစ်လေ တစ်ညလုံး အိပ်လို့ရသည်။တခါတလေး သမီးလေးက ညဘက် ရှူးပေါက်ချသော်လည်း နိုးမလာတတ်ပေ။ ဝမ်လီချမ်သည်လည်း ကလေး မငိုပါက၊ မနိုးလာတတ်၍ သမီးလေးမှာ စိုစွတ်သော အနှီးဖြင့် တစ်ညလုံး အိပ်နေရမည်ဖြစ်သည်။ ယောက္ခမကတော့ ထိုသို့မလုပ်သင့်ကြောင်း၊ကလေးများသည် အအေးမိတတ်သည်။ရှောင်ဟုန်ယန်မှာလည်း နေ့ခင်းဘက်ဆို အလုပ်သွားရတာ ကြောင့် ညဘက်ကျလျှင် ကောင်းကောင်း အနားယူဖို့ သမီးလေးကို သူမနှင့်အတူ အိပ်ဖို့ အခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည်။

ဝမ်လီချမ် မြို့ကို ပြန်ရောက်လာသော်၊သူက ကလေးကို သူ့ဆီမှာ ခေါ်သိပ်သည်။ သမီးဖြစ်သူနှင့် အတူတူမအိပ်သည့် ရက်အနည်းငယ်အတွင်း သူမ အတော်အိပ်ရေးဝကြောင်းမှာတော့ ငြင်းမရပေ။

xxxxxxx💙