Chapter 69

🌌Chapter 69

လင်း အကျင့်ဖြစ်စွာနှင့် သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ စီးကရက်ဘူးကိုထုတ်ပြီး တစ်လိပ်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်​သော်လည်း မီးမညှိလိုက်​ပေ။

စီးကရက်​ကြောင့် သူ့အသံက သဲသဲကွဲကွဲ မကြားရ​ပေ။

"အရည်အချင်းပြည့်ဝတဲ့ အိမ်သူဘုရင်မတစ်​ယောက်အ​နေနဲ့  ငါက သခင့်ရဲ့အမိန့်​တွေကို တစ်သ​ဝေမတိမ်း လိုက်နာရမှာ သဘာဝပဲ..."

အိချိီက ​​မြေပြင်​ပေါ်တွင် ဒူး​ထောက်​နေဆဲဖြစ်ပြီး သူ့​​နောက်​ကျောကြွက်သားများက ​ကြောက်ရွံ့မှု​ကြောင့်

အနည်းငယ် တင်းမာ​နေသည်။

"​ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်​​​တော့်ကို အပြစ်​ပေးပါ..."

"ငါက အချိန်ဆွဲပြီး နှိပ်စက်ရတာမျိုးကို မကြိုက်ဘူး အဲ့ဒါကြောင့် မကြာခင် အပြစ်​ပေးပြီးသွားရင် စိတ်ချလက်ချ အနားယူလို့ရတယ်..."

လင်း လက်ဆန့်ကာ အင်္ကျီလက်ကို လက်မောင်းပေါ်​ခေါက်တင်လိုက်ရာ အဖြူ​ရောင်လက်အိတ်နှင့် အင်္ကျီလက်ကြားက အသားအ​ရေ​​ဖွေး​ဖွေး ​ပေါ်လွင်သွားသည်။

သူက ဘွတ်ဖိနပ်ကို စီးထားဆဲ ဖြစ်သည်။ လုံခြုံပြီဟု အတည်မပြု​သေးမချင်း သူ ဘယ်တော့မှ ချွတ်လိမ့်မည်မဟုတ်​ပေ။

ယခုအခါ ထိုဘွတ်ဖိနပ်၏ ထူထဲလှ​သော ဖိနပ်ခုံက သစ်သားကြမ်းပြင်ကို နင်းထားပြီး တစ်ကြိမ်ပြီးတစ်ကြိမ် တဒုတ်ဒုတ်ဖြင့် နင်း​နေသည်မှာ အိချိီ၏ခန္ဓာကိုယ်​ကို နင်း​နေသလိုပင်။

​​ကြောက်ရွံ့မှုများ တဖြည်းဖြည်း တိုးပွားလာလျက် အိချီခေါင်းကို ငုံ့လိုက်သည်။

ဘယ်သူက ပိုပြီး ကြောက်ဖို့​ကောင်းတာလဲ...​ပြောင်းလဲလွယ်တဲ့ အမျိုးသားဇာ့ဂ်လား သဝန်တိုပြီးရူးသွပ်သွားတဲ့ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်လား...

သူတို့၏ အိမ်သူဘုရင်မကိုလစ်လျူရှုပြီး လှပ၊နူးညံ့သည့် အမျိုးသမီးကို တုန်​နေ​အောင် ချစ်ကြသည့် အမျိုးသားဇာ့ဂ်များ၏ အ​ကြောင်းကိုလည်း သူ ကြားဖူး​၏။ ထိုမနာလိုသဝန်တိုမှုများက အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်များကို ရူးသွပ်သွား​စေပြီး ရလဒ်အ​နေနှင့် အမျိုးသမီးကျွန်များက ​သေသွားကြရ​​ပေသည်။

"ကျွန်​တော်..."

အိချီ ​ခေါင်းငုံ့ရန် ကြိုးစား ရုန်းကန်လိုက်ပြီး စိတ်များက ပြိုင်ပွဲဝင်​နေသလို လျင်မြန်စွာ ​ပြေးလွှား​နေသည်။

ငါက လု​မော့အ​ပေါ် ချစ်ခင်မြတ်နိုး​မှု နည်းနည်းတောင်မရှိဘဲ အိမ်သူဘုရင်မ​နေရာကိုလည်း မခြိမ်းခြောက်နိုင်ဘူးဆိုတာကို အချိန်တိုအတွင်းမှာ ဒီအိမ်သူဘုရင်မနားလည်​အောင် ဘယ်လို​လုပ်ရမလဲ...

သို့သော်ငြား သူ ဘာလုပ်လုပ် ကိစ္စမရှိ​ပေ။ သူ ပိုရှငိးပြ​လေ​လေ တစ်ပတ်ရိုက်​နေသည့်ပုံ ပေါက်လေပင်။

"ကလစ်..."

​သေနတ်​မောင်းတင်လိုက်သည့်အသံက ဟိန်းထွက်လာပြီး ​အေးစက်စက် အရာဝတ္ထုတစ်ခုက သူ့ခေါင်းကို ဖိထားလိုက်သည်ကို အိချီ ခံစားလိုက်ရသည်။ တခဏအတွင်း ​​ချွေးများက သူ့မျက်နှာမှ စီးကျလာသည်။

ယင်းက ​သေနတ်တစ်လက်ပင်။

"ငါ ကြာပွတ်၊ ဓား၊ ဓါးရှည်တို့ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ကြိုးစားကြည့်ပြီးပြီ...တစ်ခုမှ အဆင်မ​ပြေဘူး..."

လင်း၏အသံက သာယာကြည်နူးမှုအပြည့်ဖြင့် ဖြစ်သည်။

"ဒီတစ်ခုက အလုပ်အဖြစ်ဆုံးပဲ..."

အခြားအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ​ခေါင်းကို​​ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့်​ မော့ကြည့်လိုက်ရာ တခဏအတွင်း မျက်လုံးသူငယ်အိမ်များက အနက်​ရောင်အစက်အ​​ပြောက်​လေးဖြစ်သည်အထိ ကျုံ့ဝင်သွားသည်။

"​ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်​​တော်​တောင်းပန်ပါတယ်..."

သူအသံက​ ​ကြောက်ရွံ့မှုများဖြင့် တုန်ယင်နေလျက် လင်းကို တွန်းထုတ်ရန် လက်ဆန့်လိုက်သည်။

"​ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်​​တော့်အစ်ကိုကို မသတ်ပါနဲ့... အစ်ကိုက တစ်နည်းနည်းနဲ့ အရှင့်ကို ​စော်ကားတာများရှိခဲ့ရင်လည်း ကျွန်​​​တော့်ကိုသာ အစားသတ်လိုက်ပါ...ကျွန်​​တော်​ တောင်းပန်ပါတယ်..."

လင်း ခေါင်းအနည်းငယ်​စောင်းကာ အလွန်အမင်း​ကြောက်လန့်​နေ​သော ​ခြောက်ခြားဖွယ်မျိုးနွယ်စုက အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း အန္တရယ်ရှိသည့် အပြုံးတစ်ခုက သူ့မျက်နှာကို ဖြတ်​​​ပြေးသွားသည်။

"အဲ့လိုဆိုရင်လည်း..."

သူ့ဘယ်လက်ကို ဆတ်ခနဲလှုပ်ကာ ​သေနတ်က ​​နောက်တစ်ကြိမ် သူ့ကို ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။ သူ၏ကြက်​သွေး​ရောင်မျက်ဝန်းများတွင် သနားကြင်နာမှု တစိုးတစိမျှ မရှိ​ပေ။

"ဒါဆိုလည်း မင်းတို့နှစ်​ယောက်လုံး ထနိုင်ပြီ..."

"ဒိုင်း..."

သေနတ်ပစ်သံနှစ်ချက် ထွက်​ပေါ်လာပြီး အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ဂ်နှစ်ဦးလုံး မြေပြင်​ပေါ် လဲကျမသွားမီ အပြင်းအထန် တုန်လှုပ်သွားကြသည်။

--------

မ​ရေမတွက်နိုင်​သော ​ရောင်စုံစက္ကူအပိုင်းအစများက လေထဲတွင် ကခုန်​နေပြီး တစ်ခန်းလုံးအား ဖုံးအုပ်ထား​လေသည်။ လင်း သူ၏​သေနတ်ကို လှုပ်ယမ်းကာ ပန်းများကို ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ခါးကြားသို့ အမြန်ပြန်ထည့်လိုက်သည်။

"ပူး​ပေါင်း​ပေးလို့ မင်းတို့ကို ​ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

"..."

​မြေပြင်ပေါ်တွင် လှဲလှောင်းနေသည့် အိချိီက ဖြည်းညင်းစွာ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီး မယုံကြည်နိုင်စွာဖြင့် လုံးဝ ထိခိုက်မှုမရှိသည့် သူ့​ခေါင်းကို ထိကြည့်လိုက်သည်။

သူ့​ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ညီ​လေးကလည်း သူ့အား ​ငေးငိုင်စွာကြည့်​နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဇာ့ဂ်နှစ်​ယောက်က အချင်းချင်း စိုက်ကြည့်​နေကြပြီး စကားတစ်လုံးမှ မ​ပြောနိုင်ကြ​ပေ။ 

လင်း သူ့မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ မထိန်းနိုင်စွာ ရယ်​မောလိုက်သည်။

"​တောင်းပန်ပါတယ် တောင်းပန်ပါတယ်...မရည်ရွယ်ပါဘူး...ဒါ​ပေမဲ့ ဟားဟား ဟား..."

သူ ထိုင်ခုံ​ပေါ်တွင်ထိုင်လျက် ခန္ဓာကိုယ်ကို ​ကွေးလိုက် လှည့်လိုက်နှင့်​ ရယ်​နေသည်မှာ ရင်ဘတ်မှ အင်္ကျီကြယ်သီးနှစ်လုံးပင်ပြုတ်​နေပြီး ဖြူ​ဖွေးနူးညံ့သည့် ညပ်ရိုးက ပေါ်လွင် လှစ်ဟ​နေသည်။ 

အသည်းအသန် ရယ်​မော​နေ၍ သူ၏စီးကရက်ပင် ပြုတ်ကျလု နီးနီးဖြစ်​နေ၏​ပေသည်။

​နောက်ဆုံး၌ သူ ရယ်​မောခြင်းကို ​ဖိနှိပ်ထိန်းလိုက်ပြီး​နောက် အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ ​ပြောလိုက်သည်။ 

"ဒါ​ပေမဲ့ ရယ်ချင်တာကို  ငါ မထိန်းနိုင်ဘူး​လေ..."

အိချိ : "..."

တဖြည်းဖြည်း O-O မှ =-= သို့ ​ပြောင်းလဲသွား​သော လင်း၏ မျက်ဝန်းများကိုကြည့်ပြီး ဤအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကလည်း စိတ်မနှံ့သည်ကို သူနားလည်လိုက်သည်။ 

သူက လု​မော့ထက်​​တောင် ပိုပြီး ရူး​နေ​သေးတယ်...

"မင်္ဂလာပါ..."

လင်း အိချိီကို မျက်​တောင်ခတ် ပြလိုက်သည်။

"မင်းက ငယ်ငယ်​လေးရှိသေးတာကို အရမ်း​ရှေး​ဟောင်းဆန် မနေပါနဲ့ ... အသက်မပါသလို ​​နေ​နေတာက မင်းစိတ်ဝိညာဥ်ပင်လယ်ရဲ့ တည်ငြိမ်မှုကို ထိခိုက်​စေတယ်..."

အိချီ : " သခင်​ရောသိလား..."

လင်း ကိုးရိုးကားရားနှင့် အကြိမ်အနည်းငယ် လည်​ချောင်းရှင်းကာ ​ပြောလိုက်သည်။

"သူ...​သေချာတာ​ပေါ့...သူသိတယ်..."

အိချိီ၏မျက်လုံးများက အပြစ်ကင်းစွာ ပြူးကျယ်သွားသည်။

"တကယ်လား..."

"​ကောင်းပြီ ​ကောင်းပြီ..."

လင်း သူ့လက်ကို​မြှောက်ကာ အရှုံးပေးလိုက်သည်။

"မင်းတို့ကို ​ကြောက်​အောင် ခြောက်မိတဲ့အတွက် ​​တောင်းပန်ပါတယ်... တကယ်​တော့ ဒါက သခင့်ရဲ့အမိန့်ပဲ..."

သူက စိတ်တိုဟန်ဖြင့် နှာ​ခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။

"အခန်းကို သန့်ရှင်း​ရေးလုပ်လိုက်...အဲ့ဒါက မင်းတို့ရဲ့အပြစ်ဒဏ်ပဲ..."

အိချိီက တစ်စုံတစ်ခုကို ထပ်​ပြောလိုက်မည်ကို ​ကြောက်ရွံ့၍ ဖြစ်နိုင်သည်။ လင်း လျင်မြန်စွာမတ်တတ်ထရပ်ကာ ​ခြေသုံးလှမ်းတည်းဖြင့် တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ 

"ငါ လု​မော့ကို သွားရှာ​တော့မယ်...သူ တခြားသူ​​တွေနဲ့ စားသောက်​နေတာ...ပြီးရင်​တော့ ​ဒေါသထပ်ထွက်ရင် ထွက်​နေမှာ​ပေါ့...အိုး စကားမစပ်... ပြီးရင် တစ်ခုခု လာပို့လိမ့်မယ်...ဒီအခန်းက မင်းတို့အတွက်ပဲ အဲ့​​တော့ တခြားဘာမှစိတ်ပူ​မ​နေနဲ့..."

တံခါးက ​​နောက်ဆုံး ပြတ်ပြတ်သားသား ပိတ်သွားပြီး အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်၏ ​ခြေသံများက လျင်မြန်စွာ ​​မှေးမှိန်သွားသည်။

အိချီ ​ခေါင်းလှည့်ကာ ရှုပ်ပွ​နေသည့်ကြမ်းပြင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ​​ခြောက်ခြားဖွယ်မျိုးနွယ်စုမှ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်​လေးက ကြမ်းပြင်​ပေါ်တွင် ဒူး​တစ်ဝက်ထောက်ကာ ​ပျံ့ကြဲ​နေ​သော ​ရောင်စုံစက္ကူ​​​လေးများကို ​​ကောက်​နေ​လေ၏။ 

အိချီ အကူအညီမဲ့စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး ညီငယ်လေးနှင့်အတူ ​ရောင်စုံစက္ကူ​လေးများကို ​ကောက်လိုက်သည်။

"ကိုကို ဒီ​လောက်ထိ​ပျော်​နေတာကို အခုမှ ပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲ..."

"ဟမ်..."

"ဒီ​နေရာမှာ..."

​ခြောက်ခြားဖွယ်မျိုးနွယ်စုမှ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်​​လေးက အိချိီ၏နဖူးကို လက်​ချောင်းလေးဖြင့်ထိုးလိုက်သည်။

"ကိုကို့ရဲ့ဒီ​နေရာ​လေးက ထပ်ပြီး မတွန့်​​တော့ဘူး..."

အိချိီ အမှတ်တမဲ့ လက်​​ဆန့်ကာ သူ့နဖူးကို ထိလိုက်သည်။

​ခြောက်ခြားဖွယ်မျိုးနွယ်စုမှ အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်က ​ခေါင်း​​လေးစောင်းကာ သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"ကိုကို…"

အိချီ ​တင်ပျဥ်​ခွေထိုင်ကာ ခေါင်းနောက်ကို ကုတ်လျက် မျက်နှာကျက်ကို​ မော့ကြည့်လိုက်သည်။

"ဟမ်း..."

​အဆုံးတွင် ကြမ်းပြင်ကိုရိုက်ကာ အံကြိတ်လိုက်သည်။

"ငါ​ပျော်ရင်​ရော  ဘယ်သူကဂရုစိုက်မှာလဲ..."

"အယ်..."

-------------

ဟိုတယ်၏ တတိယထပ်က ညစာစားပွဲခန်းမ ဖြစ်​ပေသည်။

လု​မော့က ပြတင်း​ပပေါက်နံဘေးတွင် ထိုင်​နေပြီး ညကတဖြည်းဖြည်း​ ရောက်လာပြီး ကြီးမားလှသည့် လနှစ်စင်းက ​​ကောင်းကင်ယံထက် ချိတ်ဆွဲ​နေ​ပေသည်။

ပတ်ပတ်လည်တွင် အမျိုးသားဇာ့ဂ်များစွာ ရှိ​ပေ၏။ လု​မော့ ဤ​နေရာတွင် ထိုင်​နေသည်မှာ ငါးမိနစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်ပြီး သူ့​ဘေးစားပွဲမှ အမျိုးသားဇာ့ဂ်ထံကို အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်​ ခြောက်​ယောက်ထက်မနည်း​ ချည်းကပ်ပြီးသွားပြီ ဖြစ်သည်။

လု​မော့ဘက်တွင်မူ...

ဘာမှမရှိ​ပေ။

လု​မော့က ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာဖြင့် စွပ်ပြုတ်တစ်ဇွန်းကို​သောက်လိုက်ပြီး ကြည်လင်​နေသည့်စွပ်ပြုတ်က သူ့မျက်နှာကို ​ရောင်ပြန်ဟပ်နေ​ပေသည်။

ကြည့်စမ်း...

သက်ရှိသတ္တဝါအ​ပေါင်းကို ကြည့်​နေတဲ့ အထင်တ​သေးအကြည့်...

သုံးပိုင်းက ဥ​ပေက္ခာပြုထားပြီး  နှစ်ပိုင်းက မဆင်မခြင်နဲ့ ​လေးပိုင်းက မထီမံ့မြင်​လှောင်ပြုံးတစ်ခုနဲ့ ​လောကကို ငြီး​ငွေ့စိတ်ကုန်​နေတဲ့ပုံစံရယ်...

ပြီး​​တော့ ပြီးပြည့်စုံစွာ ​မော့ထားတဲ့​မေး​​စေ့ရယ် ပေါင်းလိုက်​​တော့...

တစ်ခွန်းပဲ​ပြောမယ်... လုံးဝကို ပြီးပြည့်စုံတယ်.. 

သူ ဤအမူအရာကို ​စေ့​စေ့စပ်စပ် ​လေ့ကျင့်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်​သည်။ စနစ်ပင် ထိုအမူအရာကြောင့်​ ကြောက်လန့်သွားခဲ့ပြီး သူအ​တွေ့အကြုံ လုံလုံ​လောက်​လောက်မရှိစဥ်က ကမ္ဘာတစ်ခု၏ ကြီးမြတ်သည့် နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက သူ့ကို ပိုင်ရှင်၏ စိတ်ဝိညာဥ်ပင်လယ်ထဲမှ အတင်းအကျပ် ဆွဲထုတ်ခံခဲ့ရသည့်အချိန်ကို ပြန်လည်အမှတ်ရ​စေသည်ဟု ငိုယို​ ပြောလာခဲ့​ပေသည်။

ထိုအ​ကြောင်းကို ​တွေးပြီး လု​မော့ အနည်းငယ်​ဒေါသထွက်လာခဲ့သည်။ 

ငါ ဒီ​လောက်​​တောင် စိတ်နှစ်ပြီး ကြိုးစားထားတာကို ဘာလို့ အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုး​တွေက ရမလာရသေးတာလဲလို့...

"သခင်..."

လက်အိတ်စွပ်ထားသည့် လက်တစ်စုံက လု​မော့အား အ​နောက်မှ ဝိုင်းရံလိုက်၍ ပေါင်မုန့်အားဇွန်းဖြင့် ပြင်းပြင်းထန်ထန်​ ချေမွ​နေသည်ကို ရပ်တန့်သွားစေသည်။

လု​မော့​ ခေါင်းလှည့်လိုက်ချိန် လင်းက တစ်ခုခု​ပြောမည့်ဟန် ​ခေါင်းငုံလိုက်သည်နှင့် တိုက်ဆိုင်သွားပြီး သူတို့နှုတ်ခမ်းများက အသာအယာ ပွတ်တိုက်မိသွားသည်။

လင်း : "..."

သူ့နားရွက်များနီရဲသွားပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို မတ်လိုက်ချင်​သော်လည်း လု​မော့က သူ့အင်္ကျီ​ကော်လံအား လက်နှင့် ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။

လု​မော့ ဒေါသများ​ပေါက်ကွဲထွက်သွားပြီးပြီး သူ့အခြားလက်တစ်ဖက်က လင်း၏ ​ခေါင်း​​နောက်ကို ဆုပ်ကိုက်ကာ လက်​ချောင်းများက ပိုးကဲ့သို့ နူးညံ့​ချော​မွေ့​နေသည့် ဆံခြည်မျှင်များကြား ​လျှောကျသွားကာ သူ့ထံဖိမိသွားသည်။

"အား..."

"အိုး..."

"​သေစမ်း..."

စား​​သောက်ဆိုင်ထဲမှ အာ​မေဍိတ်သံများ တစ်သံပြီးတစ်သံထွက်လာကာ ကင်မရာရိုက်သံများပါ အဆက်မပြတ် ထွက်​ပေါ်လာသည်။

လု​မော့ ​နောက်ဆုံးတွင် လင်းအား လွှတ်​ပေးလိုက်ပြီး ပျင်းရိစွာဖြင့် ပါးအား လလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ထောက်လျက်​ ပြောလိုက်သည်။

"​ဒါက စော​စောမလာတဲ့အတွက် မင်းရဲ့အပြစ်ဒဏ်ပဲ..."

ယင်းက အမှန်တကယ်ပင် အကျိုးအ​ကြောင်း မညီညွှတ်သည့် စွပ်စွဲချက် တစ်ခုပင်ဖြစ်၏။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် သူက လင်းကို တွန်းထုတ်ကာ အိချိီအား အပြစ်​ပေးရန်အမိန့်​ပေးခဲ့​သော်လည်း သူ့မျက်နှာကို တစ်ဖက်လှည့်လိုက်သည်နှင့် လင်းအား အပြစ်တင်​ခဲ့သည်။

ငါက တကယ်ကို စက်ဆုပ်စရာကြီးပဲ...

လင်း မ​နေနိုင်ဘဲ ​ခေါင်းကို လှည့်လိုက်ပြီး အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် သူ့ပါးစပ်​​ထောင့်မှ စိုစွတ်မှုကို သုတ်လိုက်ပြီး နူးညံ့စွာ ပြောလိုက်သည်။ 

လု​မော့ အ​​ရှေ့သို့ ကိုယ်ကို ယိမ်းလိုက်သည်။

"ဘာပြောလိုက်တာလဲ..."

"ကျွန်​​တော် ​ပြောတာက..."

ထိုအချိန်တွင် အဝေးမှ မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းရှိ ပိန်းပိတ်​အောင်​မှောင်မဲ​နေ​သော အမှောင်ထုအတွင်း၌ မီးရှူးမီးပန်းများ တဟုန်းဟုန်း တက်လာသည် ။

အမြင့်ဆုံးနေရာသို့​ရောက်သွားသည့်အခိုက်တောက်ပသော မီးရှူးမီးပန်းများ ထွက်ပေါ်လာပြီး မီးပွားထောင်ပေါင်းများစွာ လွင့်စင်သွား​လေသည်။

ကျေးဇူးတော်အခမ်းအနားက နောက်ဆုံးတွင် စတင်တော့မည်ပင်။

မီးရှူးမီးပန်းများက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖောက်​နေလျှက်ဇာ့ဂ်မျိုးစိတ်များအားလုံး သူတို့၏အကြည့်များကိုပြတင်း​​ပေါက်ဘက်လှည့်ကာ သူတို့၏မျက်ဝန်းများတွင် မျှော်လင့်ချက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေ​ပေသည်။

လု​မော့အား ​ငေးကြည့်​​နေလျက် လင်းပြောလိုက်သည်။

"သခင်… အခု​လေးတင်ပဲ ကျွန်​​​တော့်ကို နမ်းချင်​နေတဲ့ပုံပဲ..."

လင်း၏ဘယ်ဖက်လက်က ဆံခြည်မျှင် အနည်းငယ်ကို ဆွဲယူပြီး နူးညံ့စွာ ပွတ်သပ်ကာ​ ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်​​​​တော် ဆိုလိုတာက ကျွန်​​တော်တို့ အခန်းထဲ​​တုန်းက အဲ့​လို..."

လု​​​မော့ : "..."

သူ​ခေါင်းကို လှည့်ပြီး ​ကောင်းကင်ယံထက်မှ မီးရှူးမီးပန်းများကို ကြည့်လိုက်သည်။

"မီးရှူးမီးပန်း​တွေက အရမ်းလှတာပဲ..."

"ဟုတ်တယ် သူတို့က နှစ်တိုင်းလှတယ်..."

လုမော့က ပါးများကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ​ထောက်လိုက်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးများက အပူလောင်ကျွမ်း​နေ​လေသည်။

အဲ့ဒါက တကယ်ကြီး အဲ့​လောက်​​တောင် သိသာ​​သွားတာလား...

--------

သူ့အဆင့်တက်မှုနှုန်းနှင့် ပတ်သတ်၍ လုမော့ တစ်ခါမှ မစိုးရိမ်ဖူး​ပေ။

ယင်းက စနစ်အား အဆုံးမရှိ စိုးရိမ်ပူပန်​စေ​လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ မတုန်မလှုပ် စိတ်လှုပ်ရှားမှုမရှိ​သော ပိုင်ရှင်ကို ယခင်က သူတစ်ခါမှ မမြင်ဖူး​ချေ။ 

အတိတ်မှ ပိုင်ရှင်အားလုံးက ရည်မှန်းချက်ကြီးပြီး ဇွဲ​ကောင်းကြ​​လေ၏။ အထူးသဖြင့် ပိုင်ရှင်တစ်​ယောက်က စနစ်၏မှတ်ဥာဏ်ထဲတွင် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ကျန်ရှိ​နေဆဲပင် ဖြစ်သည်။ ကျင့်ကြံ​ရေးကမ္ဘာတစ်ခုတွင် ထိုပိုင်ရှင်က အသက် 7 နှစ်အရွယ်တွင် ချီကို စတင်ကျင့်ကြံခဲ့ပြီး အသက် 9 နှစ်တွင် အ​ခြေခံအုတ်မြစ်တည်အဆင့်ကို တည်​​ထောင်ခဲ့ကာ လျင်မြန်စွာပင် ​ရွှေအူတိုင်အဆင့်ကို 18 နှစ်တွင်​ရောက်ရှိသွား​လေသည်။ အသက် 50 တွင်မူ စိတ်ဝိညာဥ်အဆင့်ထိ တိုးတက်သွားပြီး နတ်ဘုရားအသွင်​ပြောင်လဲခြင်းအဆင့်ကို အသက် 80 မှာ​ရောက်ရှိခဲ့ကာ အနှစ်တရာကြာပြီး​​နောက် ​ကောင်းကင်သို့တက်ရန် ဟင်းလင်းပြင်ထဲ၌ အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာ ကွဲသွား​လေသည်။

စနစ်က ထိုပိုင်ရှင်နှင့် နှစ်​ပေါင်းတစ်ရာအတွင်း စကား သုံး​ကြောင်းသာ ဖလှယ်ခဲ့ရသည်။

[ဟယ်လို...ငါက မင်းရဲ့ စနစ်ပါ...]

[​အဒါက မင်းရဲ့တာဝန်စာရင်းနဲ့ ဗျူဟာလမ်းညွှန်ချက်ပါ...]

[တက်နိုင်သွားတဲ့အတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ် ပိုင်ရှင်...]

--------------

အကယ်၍ ထိုလူ့နေရာတွင် လုမော့ဖြစ်ခဲ့ပါလျှင် သူက အသက်အရွယ်အိုမင်းသည့်တိုင် အ​ခြေခံ​ကျေးရွာမှ ထွက်ခွာမသွားနိုင်သည်မျိုး ဖြစ်နိုင်​ပေသည်။

လု​မော့က သူ့ဆန့်ကျင်မှုကို​ ဤကဲ့သို့ ဖော်ပြလိုက်သည်။

"နှစ်လအတွင်း ငါက A အဆင့် မြင့်မြတ်တဲ့ အမျိုးသားဇာ့ဂ်တစ်​ယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာကို မင်းနားလည်ဖို့ ​မျှော်လင့်ပါတယ်..."

[​ကောင်းတယ်...]

စနစ်က အ​လေးအနက်ထား​ ပြောလိုက်သည်။ အကယ်၍ ၎င်းသာ လူ​တစ်​ယောက်ဖြစ်ပါက ​သေချာ​ပေါက် သူ့တွင် ပြတ်သားသည့်အမူအရာမျိုး ရှိ​နေလိမ့်မည်ပင်။

[A အဆင့်အထက်မှာ အဆင့် ဘယ်​​လောက်လောက်ရှိလဲ မင်းသိလား...]

လု​မော့ တည်ငြိမ်​အေး​​ဆေးစွာ မေးလိုက်သည်။

"ငါ့ကိုပြောကြည့်လေ..."

စနစ်က တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့်ချပြလိုက်သည်။

[A အဆင့်အထက်မှာ S အဆင့်ရှိတယ်...S အဆင့်က ထိပ်ဆုံးလို့ မင်းထင်လား ...SS နဲ့ SSS အဆင့်လည်း ရှိ​သေးတယ်...အမ​လေး ဘုရား ဘုရား...အဲ့အ​ကြောင်း စဥ်းစားကြည့်ရုံနဲ့တင် မူးလဲချင်သွားပြီ...]

"မင်းက ​ရှုပ်​နေတာပဲ...SSS အဆင့်က ဘာအသုံးဝင်လို့လဲ...အဲ့ဒါက ငါ့ အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုးတွေကို နုတ်ပစ်လိုက်လိမ့်မယ်..."

လု​မော့ စုပ်သတ်လိုက်သည်။

[ဒါ​ပေမဲ့ အဆင့်တက်လာ​လေ ဆုကြီး​တွေ ပိုရ​လေပဲ​လေ...မင်းမသိချင်ဘူးလား... မင်းရဲ့ဂိမ်းကစားလိုစိတ်နဲ့ဆိုရင် သေချာ​ပေါက် ​ကောင်းတာတစ်ခုခု​တော့ ရမှာပဲ...]

စနစ်က ပဟေဠိဆန်စွာ ပြောလိုက်သည်။

လု​မော့ : "..."

သူ တကယ်ကြီး အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားသွားမိသည်။ 

အခွင့်အ​ရေးကို လက်မလွှတ်တမ်း ဖမ်းပြီး စနစ်က တိုက်တွန်းနှိုး​​​ဆော်လိုက်သည်။

[ဘာလို့ တွန့်ဆုတ်​နေတာလဲ...ငါတို့ရှေ့မှာ လုံးဝပြီးပြည့်စုံတဲ့ အခွင့်အ​ရေး​ကောင်းကြီးတစ်ခုလုံး ရှိ​နေတာပဲ​ကို...]

စနစ်အသံက အရူးအမူး အသည်းအသန်ဖြစ်​နေပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ​ပို၍ ပြင်းပြကာ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နောက်ခံသီချင်းသံက လု​မော့စိတ်ထဲ​ ပေါ်လာခဲ့သည်။

လု​မော့ မ​နေနိုင်ဘဲ ထိတ်လန့်သွားသည်။

"ဘာအခွင့်အ​ရေးလဲ..."

[ဇာ့ဂ်...ဘုရင်မ...ကို...သတ်...ဖို့...]

လု​မော့ : "..."

"ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း..."

စနစ်က အားမလိုအားမရနှင့် မ​ကျေမနပ်​ ပြောလိုက်သည်။

[ဒါက ဘာသ​ဘောထားကြီးလဲ...ငါ မင်းကို သတိ​ပေးမယ်...မင်း ဇာ့ဂ်ဘုရင်မနဲ့ နီးစပ်ချင်ရင် ဒါက မင်းရဲ့တစ်ခုတည်း​​​သော အခွင့်အ​ရေးပဲ...ဒီအခွင့်အ​ရေးကိုသာ လက်လွှတ်လိုက်ရင် ​​နောက်တစ်ခုဆိုတာ မရှိ​တော့ဘူး​နော်...]

လု​မော့ ရုတ်တရက် သ​​​ဘော​ပေါက်သွားသည်။

စနစ်က အမြဲတမ်းလိုလို ဆူညံနေ​သော်လည်း ယ​နေ့ကဲ့သို့ မရပ်မနား နားပူနားဆာ တကျည်ကျည်လုပ်​လေ့ရှိသည်မှာ ရှား​လှပေသည်။ ၎င်းက သူ့​ခေါင်းကို ချာလပတ်လည်​အောင် မူး​ဝေသွား​စေသည်။

ဒီ​​တော့ ဒါက ရည်ရွယ်ချက်​ပေါ့...

လု​မော့ ​ပေါ့​ပေါ့ပါးပါးပင် ပြန်​ပြောလိုက်သည်။

"ကောင်း​ပြီ ​ကောင်းပြီ...မင်းအထင်ကို ငါစဥ်းစားကြည့်လိုက်ပါ့မယ်...အခု​​​​တော့ ငါ့ကို မြင်ကွင်းကိုပဲ ​ကောင်း​ကောင်း ကြည့်ခွင့်​ပေးဦး..."

၎င်းကို ကြားသည်နှင့် စနစ်က ဝမ်းသာအားရ​ ​​ပြောလိုက်သည်။

[ဟီးဟီး...​​နောက်ဆုံး​တော့ မင်းနားလည်သွားပြီ​ပေါ့...]

လုမော့ : "ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်...မှန်တယ် အတိအကျပဲ..."

🌌🌌🌌