MM Story Teller

Chapter 172

Viewers 14k

🦊Arc 11 - ဧကရာဇ်ပလ္လင်ထက်မှ ကောလေး

Chapter 172

11.12 - သူကဘယ်လိုလုပ်ပြီး အသက်ရှင်နေရသေးတာလဲ

ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည် အနီရောင်နှင့်ရွှေရောင်ချည်မျှင်တို့ ရောယှက်ထိုးထားသော အဖြူရောင်ဝတ်ရုံရှည်ကို ဆင်မြန်းထားပြီး နေရောင်အောက်တွင် တောက်ပနေသယောင်ပင်။ အနှီသူသည်သူ့အား ပြုံးပြလာသည့်အခါ နှုတ်ခမ်းတို့က ကောက်ကျစ်ဟန်ကွေးညွှတ်နေသည့်တိုင် ယင်းရှန်းနှလုံးသားမှာမူ ရင်ဘတ်ထဲမှ ခုန်ထွက်လာတော့မည်ထင်သည်။

သူ့အရှေ့မှလူက မျက်စိကျိန်းလောက်အောင်အလင်းရောင်များ ဖြာထွက်နေသောကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းနေ၍ မူးဝေသွားလောက်သည်။ ယင်းရှန်းမှာ ခဏတဖြုတ်လေးပင် အကြည့်မလွှဲနိုင်ချေ။

သူသာ အမှန်တကယ် ဧကရာဇ်ဖြစ်လာခဲ့ပါမူ အရှေ့မှလူကိုဦးညွှတ်ကာ အရှုံးပေးလိုက်မည်ပင်။

"ကျီးယွင်ဟွား..." သူ ထိုအမည်ကို တိုးတိုးလေးရေရွတ်မိလိုက်သည်။ ထိုအမည်နာမသည်ကား သူ့နှလုံးသားထဲတွင် စိုက်ဝင်နေခဲ့ပြီး နန်းတွင်းပုန်ကန်မှုအပြီး နောက်ပိုင်းတည်းက အိပ်မရဖြစ်စေခဲ့သည်။ အနှီသူမှာ သေဘေးမှ လွတ်မြောက်သွားမည်လားဟူ၍ သိချင်ခဲ့သော်ငြား ယခုမူ ထိုသူက သက်ရှိထင်ရှားရှိနေသေးကြောင်း ရုပ်လုံးထွက်ပြလာခဲ့သည်။

အနှီသူသာ သူမင်းသားဘွဲ့အပ်နှင်းခံရချိန်တွင် ဘုရင်ဖြစ်နေခဲ့ပါက မြို့တော်တွင်ရှိနေခဲ့သည်မှာ အတော်လေးကြာမြင့်လောက်ပြီ။ အရှင်မင်းကြီးရှန်းနှင့် သူ၏နောက်လိုက်နောက်ပါများကို အသက်ရှင်နေရန် အခွင့်အရေးပေးလိမ့်မည်မဟုတ်။

ထိုသို့တွေးမိလိုက်သည့်အခါ ယင်းရှန်းမှာနောင်တရသွားရချေသည်။ ဘယ်လိုလုပ်များ ဧကရာဇ်ငယ်လေးက အားနည်းသည်ဆိုသော အကြောင်းပြချက်လောက်လေးနှင့် မြို့တော်သို့သွားရန် ပျင်းရိနေခဲ့မိပါသနည်း။ သူ့အရှေ့မှလူ၌ အားနည်းသည့်အရာဟူ၍ မရှိတော့ပါချေ။ ယခုလေးတင် ထိုသူစကားပြောလိုက်ဟန်ကပင် ဩဇာအပြည့်ညောင်းနေပြီး မောက်မာမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေလေသည်။

သူသာ နဂါးဝတ်ရုံကို ပြောင်းလဲဝတ်ဆင်လိုက်လျှင် နောက်ထပ်ခံစားမှုတစ်မျိုးကို ပေးနိုင်လောက်၏။

ထိုအတွေးကြောင့် ယင်းရှန်း၏လည်ချောင်းပင် ခြောက်သွေ့လာရသည်။ "ဒါက မင်းမြင်မြင်ချင်းချစ်မိရင် ဖြစ်လာတတ်တဲ့ပုံစံလား..."

ရွှယ်လင် မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး ပြန်ပြောလာ၏။ "ကိုယ်တော်တို့က ဘယ်လိုလူတွေပါလဲ..ကိုယ်တော်တို့ရဲ့ ခံစားချက်နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာကို တိုင်းပြည်အတွက်နဲ့ ရောင်းစားပေးရမှာလား.."

ယင်းရှန်းက ချက်ချင်းပင် လက်ဝှေ့ယမ်းကာငြင်းဆိုလိုက်သည်။ "ကိုယ်က အဲဒီလို ဆိုလိုချင်တာမဟုတ်ပါဘူး..."

ယခုလေးတင်သူသိလိုက်ရသည့်အချက်နှင့်ပင် အတော်လေးတာသွားခဲ့ပြီ။ သူ၏ဦးနှောက်က ယာယီမျှ ကမောက်ကမ ဖြစ်သွားရသော်ငြား အဓိကအချက်မှာမူ သူ့အရှေ့မှလူက အင်မတန်လှပလွန်းနေသည်။ သူသည် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှပြောင်းလဲမှုများကိုသာ အာရုံစိုက်နေပြီး သူ၏ဦးနှောက်က မည်မျှကောင်းနေပါစေ အရေးမပါတော့ချေ၊ တစ်ခါဖြစ်ပျက်ပြီးသည်နှင့် သူ၏အတွေးများမှာ ပရမ်းပတာဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။

ရွှယ်လင်က ထိုသူ၏တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေသော ကိုယ်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး မနေနိုင်တော့ဘဲ အောက်သို့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ဘာမျှမဖြစ်ခဲ့သလို ပြန်မော့လာပြီးပြောလိုက်၏။ "ကျန်းနန်ဝမ်...အရှင့်သားအနေနဲ့ နွေဦးပြီးရင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့အမတ်ချုပ်ကြီးဖြစ်ဖို့နဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့တိုင်းပြည်ကို ပြန်ယူနိုင်အောင် မြို့တော်ကိုစစ်ကြောင်းလွှတ်ပြီး ကူညီနိုင်ပါသလား..."

ယင်းရှန်းသည်လည်း ထိုသို့ဖြစ်စေချင်သည့်တိုင် ဆွေးနွေးညှိနှိုင်းမှုက ထိုသို့မဟုတ်ခဲ့ပါချေ။ "အရှင်မင်းကြီး...ကျွန်တော်မျိုးက အရှင်မင်းကြီးရဲ့တိုင်းပြည်ကို ပြန်ရအောင်ကူညီပေးနိုင်ပေမဲ့ အမတ်ချုပ်ကြီးနေရာကိုတော့ လက်မခံနိုင်ပါဘူး..."

အနှီသူက သူ့ကိုယ်သူ မှူးမတ်တစ်ယောက်အဖြစ်ပြောဆိုခဲ့ပြီး ရွှယ်လင်သည်လည်း သူ၏ရည်ရွယ်ချက်ကို တမုဟုတ်ချင်းနားလည်ခဲ့သည်။ ထိုယောကျ်ားပျိုက သူနှင့်စတွေ့တည်းက စည်းဘောင်ဟူ၍မရှိနေဘဲ နှိမ့်ချမှုဖြင့် ပြောဆိုနေခဲ့သည်။ ထိုသူ၏သဘောတူညီမှုနှင့် ပတ်သတ်၍ အံ့ဩစရာဟူ၍ မရှိသည့်အပြင် ကြီးမြင့်သည့်နေရာကို ငြင်းမယ်မည့်စိတ်ကူးမရှိ။ ထို့ကြောင့်လည်း သည်နေ့ သည်နေရာတွင် အောင်မြင်နေခဲ့ရခြင်းပင်။ တဖက်လူ၏ ရိုးရှင်းသောအပြုအမူတိုင်းကသူ့အား မည်မျှချစ်မြတ်နိုးကြောင်းဖော်ပြနေခဲ့ပြီး ရွှယ်လင်ကိုပျော်ရွှင်သွားစေခဲ့သည်။

ယင်းပျော်ရွှင်မှုကြောင့် သူ၏အမူအရာမှာ အတော်အတန် ပျော့ပျောင်းသွားခဲ့သည်။ "အရှင့်သားက ကိုယ်တော်တို့ရဲ့ အမတ်ချုပ်ကြီးမဖြစ်ချင်ဘူးဆိုတော့...နဂါးပလ္လင်ပေါ်တက်အိပ်ဖို့များ ကြံရွယ်ထားတာလား..."

"အရှင်သာ ဧကရာဇ်တကယ်ဖြစ်လာရင်..ကျွန်တော့်အတွက်က နန်းတော်ရဲ့အနောက်ဆောင်ပဲ ကျန်မှာပေါ့..."

ထိုနေရာအထိ ရောက်လာပြီး ယင်းရှန်းသည်လည်း သူ့အတွေးတို့ကိုဆက်လက်ကွယ်ဝှက် မထားတော့ပေ။

"ဟင်း..." ရွှယ်လင်က စားပွဲကိုခေါက်နေပြီး တဒေါက်ဒေါက်အသံက ခပ်တိုးတိုးထွက်ပေါ်လာနေသည်။ ယင်းရှန်းက ထိုသူ၏ လက်ချောင်းခေါက်သံနှင့်အတူ သူနှလုံးသားက လိုက်ခုန်နေသလို ခံစားလာရ၏။ အမိန့်ချမည်ကိုစောင့်နေရသည့် အကျဥ်းသားတစ်ယောက်လိုပင်၊ ဘာကိုမျှမလုပ်နိုင်ဘဲ သူ့အရှေ့မှလူ၏ နောက်ဆုံးသော ဆုံးဖြတ်ချက်ကို စောင့်ဆိုင်းနေလေသည်။

ဘာမှမလုပ်နိုင်ခြင်းတော့မဟုတ်ပေ။

ရွှယ်လင် မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ယင်းရှန်းကသူ့ထံလာနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့အရှေ့တွင်ရပ်နေပြီး စားပွဲပေါ်မှသူ့လက်ကိုဆွဲယူပြီး တကိုယ်လုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်၏။

"ကိုယ့်အတွက် ဘာမှမခံစားရရင်တောင် ငြင်းဖို့တော့မသင့်ပါဘူး...တခါလောက်တော့ စမ်းတွဲကြည့်ဖို့ ကတိပေးပါလား..."

"စမ်းတွဲကြည့်လို့ ဘာမှမထူးခြားရင်ရော..." ရွှယ်လင်က မျက်တောင်ခတ်ပြီး ခပ်ပေါ့ပေါ့ပင်မေးလိုက်သည်။

ယင်းရှန်းထံတွင် ဘာမျှပြောစရာမကျန်တော့သလိုပင်။ ခေါင်းငုံ့ကာ ရွှယ်လင်၏မျက်ဝန်းများနှင့် ဆုံတွေ့လိုက်၏။

မည်သို့သောခံစားချက်မှ လှိုင်းထန်နေခြင်းမရှိပါချေ။ အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့်သာ တွေ့ရပြီးနောက် ရုန်းထွက်ရန်မဖြစ်နိုင်တော့သည့် သူ့ကိုယ်သူနှင့် နှိုင်းယှဥ်လျှင် တဖက်လူ၏မျက်ဝန်းများက တည်ငြိမ်နေခဲ့သည်။ သူက အသုံးဝင်နေသေးရုံကြောင့်သာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုသို့တွေးရုံဖြင့်ပင် ယင်းရှန်းမှာ သွားများကို ကြိတ်ချေပစ်ချင်လာရသည်။

ယင်းရှန်းကခေါင်းငုံ့ကာ တဖက်လူ၏လက်များက သူ၏ပုခုံးပေါ်ရောက်နေချိန် ခါးကိုပွေ့ဖက်ထားပြီး လှုပ်ရှားမှုများကို ထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။ သူသည်ကား အသံတိုးတိုးဖြင့်ပြောလိုက်ပါ၏။

"ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုယ်မင်းကိုဖိအားမပေးချင်ဘူး...ကိုယ်မင်းကို တကယ်သဘောကျတာပါ...မင်းကိုယ့်ကိုမယုံတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်...ကိုယ်မင်းကို ချစ်မိနေတာထင်တယ်..."

ရွှယ်လင် မျက်လွှာပင့်ကြည့်လိုက်သည်။ "ဒါပေမဲ့...ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့တစ်ခါပဲတွေ့ရသေးတာ..."

"ကိုယ်မင်းကို မြင်မြင်ချင်းချစ်မိသွားခဲ့တာ..နောက်တခါထပ်တွေ့လိုက်ရတော့ ချစ်မိနေတာ သေချာသွားခဲ့တယ်..ကိုယ်မင်းနဲ့နီးကပ်နေတိုင်း ထိန်းချုပ်မရနိုင်ဘူး...ကိုယ့်နှလုံးသားကို ဆက်ထိန်းချုပ်ထားလို့ မရတော့ဘူး..."

ရွှယ်လင်က ရယ်လိုက်ပြီး မျက်ခုံးလေးများက ကွေးညွှတ်သွားလေ၏။ သူသည်လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ တဖက်လူ၏လည်ပင်းကိုတွယ်ချိတ်လိုက်သည်။ သူသည်ကားအရပ်မရှည်သောကြောင့် ထိုအနေအထားကအနည်းငယ်ခက်ခဲနေလေသည်၊ ရွှယ်လင်မှာ နဖူးချင်းထိတွေ့ရန် ခြေဖျားထောက်ထားရရှာ၏။

"အရှင့်သားရဲ့ ချစ်စကားလေးတွေက အရမ်းချိုပါတယ်...အရင်ကရော ဘယ်သူ့ကိုပြောခဲ့ဖူးလဲ..."

"ဒီဘဝ...ဒီကမ္ဘာမှာ...မင်းတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ..."

ရွှယ်လင် စိတ်ကျေနပ်သွားလေသည်၊ အနှီသူ့အား ဆက်လက်လှည့်စားရန် မကြိုးစားနေတော့ပေ။ ဘယ်လောက်ပင်ကြည့်ပါစေ၊ အင်မတန်သနားစရာ ကောင်းနေလေသည်။

"ကျွန်တော်လိုချင်တာက ဒီဘဝ ဒီကမ္ဘာတင်မဟုတ်ဘူး...အရင်ဘဝ အရင်ကမ္ဘာတွေတုန်းကရော...နောင်ဘဝ...နောက်ကမ္ဘာမှာရော...အားလုံးကိုကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းပဲ ဖြစ်စေချင်တယ်..."

ယင်းရှန်းသည် ထိုသူ၏မျက်ဝန်းများကို ကြည့်လိုက်ပြီး အနှီသူကတကယ်ကို စိတ်ရင်းအမှန်ဖြင့် ပြောနေခြင်းဖြစ်ကြောင်း နားလည်လိုက်သည်။ သူခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး နှုတ်မှ 'အင်း' ဟုထွက်မလာရသေးခင် နူးညံ့သည့်အရာတစ်ခုက သူ့နှုတ်ခမ်းအားဖိကပ်လာခဲ့၏။ ယင်းရှန်း၏မျက်ဝန်းများက တောက်ပသွားရကာ အနှီသူကိုပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ထိုသူကိုပြန်လည်နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။

၎င်းကရွှယ်လင်လို တစ်ချက်တည်းနမ်းခြင်းမဟုတ်၊ လျှာထိပ်က သွေးနီရောင်နှုတ်ခမ်းနောက်ကိုလိုက်ပါနေပြီး ပါးစပ်ထဲတွင်ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံနေခဲ့သည်၊ တဆင့်ပြီးတဆင့် သူ၏အစာအိမ်ထဲသို့ မြိုချထားလိုက်ချင်သလိုပင်။

အနမ်းကြောင့် ရွှယ်လင်၏ကိုယ်ကပျော့ခွေသွားရသည်၊ သို့သော် သူ၏နားထဲတွင် အသိပေးသံများ ညံနေလေ၏။ တံခါးပွင့်လာသည့်အသံနှင့်အတူ မူကောက အခန်းထဲသို့ဝင်လာကာ ချက်ချင်းပင်အော်ဟစ်လိုက်တော့သည်။

"အတင့်ရဲလိုက်လေ!"

ယင်းရှန်း ရွှယ်လင်ကို ဖြည်းညှင်းစွာလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး နောက်တကြိမ် ညင်သာစွာနမ်းလိုက်ကာ သူ့ဘေးတွင်ထိုင်စေ၍ ကိုယ်လုံးဖြင့်ကွယ်ထားလိုက်သည်။ မူကောကို တုံ့ပြန်လိုက်ချိန်တွင် သူ၏မျက်နှာထားက မှုန်မှိုင်းနေလေ၏။

"မင်းက မင်းသခင်ရဲ့အခန်းထဲကို ခွင့်ပြုချက်မရဘဲဝင်လာပြီး မင်းရဲ့သခင်ကို မျက်နှာပျက်အောင် လုပ်နေတာလား...နန်းတွင်းပုန်ကန်မှုတုန်းက ဝင်ရှုပ်ရဲတာမဆန်းတော့ပါဘူး..ဒီလိုအကျင့်နဲ့ အဲဒီတုန်းကမသေခဲ့တာ မင်းကံကောင်းသွားတယ်..အခုတော့..ငါ့ကိစ္စတွေမှာပါဝင်ပါနေပြီ..."

မူကောက အေးစက်သည့်မျက်နှာဖြင့်တုံ့ပြန်၏။ "ဒါကကျွန်တော်တို့ရဲ့အရှင်မင်းကြီးဗျ...! သူ့အစားမလုပ်ပေးချင်ရင်တောင်...ဒီလိုမျိုးအရှက်မဲ့တာတော့ မလုပ်သင့်ပါဘူး..."

"အရှက်မဲ့တယ်..?" ယင်းရှန်းက ရယ်စရာကောင်းသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ "ငါက သူ့ကိုချစ်လို့တောင်မဝတာ...အရှက်ခွဲပါ့မလား...သူဘယ်လိုလူမျိုးလဲ..ဘာကိုရွေးချယ်မလဲ မင်းသိပါတယ်.."

မူကောက သူ့ကိုပြန်စွာချင်သော်လည်း ရွှယ်လင်က ယင်းရှန်းအနောက်မှ တည်ငြိမ်စွာပင်ထွက်လာပြီး ကြားဖြတ်ပြောလာ၏။ "မူကော...မရိုင်းပျရဘူး..."

"အရှင်မင်းကြီး...!" မူကောက စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။

"သူစစ်ကြောင်းလွှတ်ဖို့ ငြင်းနေရင်လည်း နောက်တစ်နည်းရှိပါသေးတယ်.. အရှင်မင်းကြီး ဒီလိုမျိုးတော့ ဖွင့်ပြောလိုက်စရာမလိုပါဘူး...! နောင်မှာ အရှင်မင်းကြီးအကြောင်းကို ဘယ်လိုမှတ်တမ်းတင်လိုက်ကြမလဲ..."

"နန်းကျသွားတဲ့ ဘုရင်တစ်ပါးအကြောင်းထက် ဘယ်မှတ်တမ်းမှ မဆိုးသေးပါဘူးကွာ.." ရွှယ်လင်က မဆင်မခြင်ပင် ခါးစည်းကြိုးကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ "ငါတို့လုပ်နေတာကိုငါတို့သိပါတယ်...မင်းဝင်ပြောနေစရာမလိုဘူး..."

မူကောခမျာ ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။ မျက်လုံးပြူးနေပြီး ရွှယ်လင်၏စကားကို မည်သို့တုံ့ပြန်ရမည် မသိပေ။ သူ့အရှေ့မှလူငယ်လေးပုံရိပ်က ရုတ်တရက် အရပ်ရှည်ပြီး ထွားကြိုင်းလာသလိုပင်၊ ၎င်း၏ကိုယ်ပေါ်မှ အရှိန်အဝါက သူ့အထက်တွင် မျှော်စင်သာကျန်တော့သလိုမျိုး ဘုရင်တစ်ပါးပမာဖြစ်လာပြန်သည်။ အရင်ရက်များက အေးချမ်းနေခဲ့သော အမူအကျင့်များပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီ။

"အမိန့်အတိုင်းပါ..." သူ၏အသံက တိုးလျနေလေသည်။ "အရှင့်ငယ်သားကပဲ အမြန်ထွက်သွားပါ့မယ်.."

ယင်းရှန်းက မူကောစိတ်ကို ဘယ်လိုလုပ်မမြင်နိုင်ရမှာလဲ?

ရွှယ်လင်သည်ကား ကိစ္စအများအပြားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိထားခဲ့သော်လည်း တံခါးကိုတမင်ဖြိုချရန် မကြံရွယ်ထားပေ။ ယင်းရှန်းက ထိုသို့သောလူမျိုးမဟုတ်၊ မူကောကဲ့သို့ အခြားအတွေးရှိနေသူကို လွှတ်မပေးသင့်ချေ။ ရံဖန်ရံခါတွင် ဓားသုံးကာ မသင့်လျော်သည့် အတွေးများကို ဖြတ်တောက်ပစ်ရန် လိုအပ်ပြီး သို့မှသာတဖက်လူလည်း အလိုအလျောက် လက်လျှော့သွားလိမ့်မည်။

"ယွင်ဟွား..." သူ ရွှယ်လင်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

ရွှယ်လင်က လက်ကိုဝှေ့ယမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ငါ့ကိုရွှယ်လင်လို့ပဲခေါ်ပါ...ငါအဲဒီနာမည်ကြိုက်တယ်..."

"လင်အာ...မင်းအခုလေးတင် လုပ်လိုက်တဲ့ကိစ္စကို ရေရှည်မှာစဥ်းစားဖို့ လိုအပ်တယ်...ကိုယ်တို့အသေးစိတ်ဆွေးနွေးဖို့လိုတယ်...ကိုယ်ရံတော်မူကို အရင်ထွက်သွားခိုင်းလိုက်ပါ..."

ရွှယ်လင်က ယင်းရှန်းကို အဓိပ္ပါယ်ပါစွာကြည့်လိုက်ပြီး အနှီသူက အော်ဂလီဆန်စွာဖြင့် တမင်လုပ်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ရွှင်မြူးရိပ်သန်းသွားပြီး ဆက်ပြောလိုက်၏။

"မူကော....အရင်သွားနှင့်ပါ...ပြန်လာမှ အကြောင်းစုံပြောပြမယ်..."

မူကောက သူ့ကိုမျက်လွှာပင့်ကြည့်လာပြီး ယင်းရှန်းကို ဒေါသတကြီးကြည့်ကာ လှည့်ထွက်သွားလေသည်။

ရွှယ်လင်က တံခါးပိတ်သွားသည်ကို ကြည့်ပြီး ယင်းရှန်းကို ဖျတ်ကနဲကြည့်လိုက်သည်။ "သူ့ကို စရတာ ပျော်စရာကောင်းလား..."

ယင်းရှန်းက မျက်မှောင်ကြုပ်လိုက်သည်။ "မင်းအပေါ် သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေက မရိုးရှင်းဘူး..."

ရွှယ်လင်က ရယ်လေသည်။ "သူ့ခံစားချက်တွေက မရိုးရှင်းဘူး...ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကြောင့် မဟုတ်ဘူးလေ..."

သူထိုစကားခေါင်းစဥ်ကို ထပ်မပြောနေတော့ဘဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူသည်ကား အဓိကထိုင်ခုံတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ယင်းရှန်းကို အခြားတစ်နေရာတွင် ထိုင်စေလိုက်သည်။ "နောက်ကျရင် သမိုင်းစာအုပ်တွေမှာ နန်းကျဘုရင်က သူ့နေရာကိုပြန်ရအောင်...အရှင့်သားရဲ့အိပ်ရာပေါ် တက်လာတယ်လို့ ရေးကြလိမ့်မယ်..."

ယင်းရှန်းကခေါင်းခါငြင်းလေသည်။ "မင်းကိုယ့်အိပ်ရာပေါ် မတက်ချင်ရင်တောင် ကိုယ်ကတော့ မင်းရဲ့ထီးနန်းကို ပြန်ရအောင်လုပ်ပေးမှာပါ.."

ရွှယ်လင်က 'အို့' ဟုသာအဖြေပေးပြီး သူ့အသံက ကြောက်နေသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။

ယင်းရှန်းသည် နူးညံ့သည့်မျက်လုံးများဖြင့်ပြောလာခဲ့သည်။ "ကိုယ်က ဒီတောင်တန်းနဲ့မြစ်ပြင်တွေကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး...ဒါပေမဲ့ မင်းလိုချင်ရင်တော့ ရအောင်ယူပြီးပေးပါ့မယ်..."

ရွှယ်လင်က မေးထောက်ကာကြည့်လိုက်၏။ "ကျန်းနန်ဝမ်ကဒီလောက် ချစ်တတ်မယ်လို့မထင်ထားခဲ့ဘူး...အရှင့်သားသဘောကျတဲ့လူကတော့ တကယ်ကံကောင်းမှာပဲ.."

ယင်းရှန်းကခေါင်းညိတ်ကာဆို၏။ "ကိုယ်သဘောကျတဲ့လူကမင်းပါ..."

ရွှယ်လင်က အသံသာပေးပြီး ဆက်ပြောလာသည်။ "နှမြောလိုက်တာ...ကျွန်တော်က ကိုယ့်ပြည်ကိုပြန်မရမချင်း အချစ်ကိုလိုက်မရှာဘူးလို့ကျိန်ထားခဲ့တာ..." ရွှယ်လင်၏ပေါက်ပန်းလေးဆယ်ပြောတတ်သည့်အကျင့်က နှစ်တိုင်းဆိုးဝါးလာခဲ့သည်။ အဆိုပါအခြေအမြစ်မရှိသည့်စကားကို မျက်တောင်တစ်ချက်ပင်မခတ်ဘဲပြောနိုင်၏။ သူ၏ဖြီးဖြန်းတတ်သည့်အကျင့်က ကျွမ်းကျင်လွန်း၍စနစ်ပင် ဝေဖန်ရန်ပျင်းရိသွားခဲ့ရသည်။

"ဒါဆိုလည်း ကိုယ်တို့ဒီမြေကို ပြန်ယူပြီးမှဆက်ပြောကြတာပေါ့.." ယင်းရှန်းကသူ့ကိုထပ်ပြီး ဖိအားမပေးနေတော့ပေ။ သူ့အမြင်တွင် အပေးအယူကာလအတွင်း ရွှယ်လင်၏ကတိကို ရလိုက်ခြင်းကပင် ရလဒ်ကောင်းထွက်လာရန် အသုံးဝင်နေပြီဖြစ်သည်။

"ကျွန်တော်ထီးနန်းပြန်ရလို့ စိတ်ပြောင်းသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."

"ကိုယ် ပလ္လင်ပေါ်ကလူတစ်ယောက်ကို တစ်ခါဆွဲချနိုင်ခဲ့ပြီ..နောက်တစ်ခါဆွဲချဖို့ မခက်တော့ပါဘူး..." ယင်းရှန်းက ထိုမျက်နှာဖြင့် အထက်ပါစကားမျိုးပြောရန် တွန့်ဆုတ်မနေခဲ့ချေ။ "အဲဒီအချိန်ကျရင် အဲဒီနေရာမှာကိုယ်ထိုင်နေလောက်ပြီ...မင်းသဘောကျရင်တော့ ဆင်းလိုက်ပါ...ကိုယ့်အနားကနေ မင်းထွက်သွားမယ့် ရည်ရွယ်ချက်လည်း ပျောက်သွားမှာပေါ့.."

ရွှယ်လင်: "......" ဒါက အနက်ရောင်အခန်းကျဥ်းလေးပဲမဟုတ်ဘူးလား... အနက်ရောင်အခန်းလေးကို နန်းတော်ကြီးတစ်ခုလုံးအဖြစ်မှတ်ရတော့မှာပေါ့...

Prev Next